علی ربیعی نوشت: اشتغال صرفا یک مساله اقتصادی نیست و با مسائل اجتماعی و سیاسی پیوند خورده است. اما در سالهای اخیر نسبت آن با مسائل امنیتی شدت بیشتری پیدا کرده است. بسیاری از تنشهای پیش آمده در کشور در سالهای اخیر متاثر از مساله بیکاری است.
علی ربیعی نوشت: اواسط پاییز سال گذشته وقتی با جمعی از دوستان درباره ضرورت فربه شدن میانداری صحبت میکردیم یکی از اسامی که دایما مطرح میشد، عماد افروغ بود. آخرین بار در ماه گذشته با او صحبت تلفنی داشتم و احوالاتش را جویا شدم، اما او نگران احوالات اجتماع بود.
به نظر میرسد سال ۱۴۰۲ و تصمیمگیریهای سیاسی و بینالمللی ایران، آخرین روزنههای امکانیابی برای یافتن جایگاه در ژئوپولیتیک اقتصادی و شاهراههای تجاری جهان است.
اما ما حق ناامید شدن نداریم. همواره معتقد بودهام برای انسان، دو مفهوم «فراموشی» و «امید» زندگیآفرین است و بدون این دو، یا باید زیر کوهی از رنج، قامت خم کنیم یا بیهبچ روزنهای، در تاریکی به دور خود چرخهای باطل بزنیم.
علی ربیعی نوشت: اظهارات اخیر رهبری و جنایت بزرگ و غیرقابل اغماض خواندن این ماجرا حایز اهمیت بود و تعجببرانگیز اینکه چرا پیش از این، مقامات دیگر با مواضعی شبیه به بیانات ایشان، اقدام به کاهش نگرانی جامعه و دور کردن اتهام نکردند.
