محمدرضا تاجیک نوشت: این روزها زبان سیاست ما سخت به دروغ آلوده شده است و عده‌ای با باور به این تاکتیک که «دروغ هر قدر بزرگ‌تر، باورپذیری آن نیز بیشتر» بی‌محابا دروغ‌های شاخ‌دار بسیار می‌گویند و از اینکه دروغ‌های‌شان شاخ و دم دارند و همواره پای‌شان می‌لنگد، هیچ هراس ندارند.
محمدرضا تاجیک نوشت: اخراج هر استاد، در واقع، به کار گرفتن یا استخدام او در دانشگاه بزرگ‌تر است. اندکی تامل کنند و ببینند این اخراج که می‌کنند، اخراج دیگری است از دانشگاه یا اخراج خود است از جامعه و تاریخ.
محمدرضا تاجیک نوشت: در این شرایط، می‌خواهم به طرح این پرسش خطر کنم که «آیا رام و متواضع کردن روح سرکش و وحشی سیاست و قدرت در ایران امروز، همان راه برون‌رفت از بحران تدبیر نیست؟ اکو، از ما میخواهد، بیش و پیش از هر چیز، متواضع باشیم.
محمدرضا تاجیک نوشت: سیاست و قدرت در ایران امروز نیز، همچون گذشته، ناخوش است، و از نارسیسم توأم با مازوخیسم و سادمازوخیسم رنج می‌برد. حال جامعه و مردمان نیزچندان مساعد نیست.
محمدرضا تاجیک درباره فیلم سینمایی شهرک نوشت: در این شهرک-اردوگاه، بازنمودی معکوس از واقعیت به نمایش گذاشته شده است و در آن، تصویر بازنمودها، به جای نمودها خرید و فروش و مصرف میشود. در این شهرک-اردوگاه، واقعیت‌ها نه آن‌گونه که واقعا هستند، بلکه همواره به عنوان بازنمود چیزهای دیگر ظاهر می‌شوند.
محمدرضا تاجیک نوشت: در شرایط کنونی نیز به نظر می‌رسد بسیاری از ایرانیان در همان شرایطی قرار گرفته‌اند که مهاجرت را واپسین کلام و یگانه واکنشی می‌دانند که می‌توانند در رویارویی با نابسامانی‌ها و ناامیدی‌ها از خود نشان دهند.
محمدرضا تاجیک نوشت: در این اکنونِ ایرانی، عده‌ای که با داعیه شرعیه به تدبیرگران قوم تبدیل شده‌اند، از منظر و نظری معطوف به خواستِ قدرت و کنترل، دست‌اندرکار تقریر و تدوین سیاست‌نامه‌ای شده‌اند که در آن، رضایت و خواستِ کنترل و منقادسازی اقلیتی خاص» دلالت نمی‌دهد.
محمدرضا تاجیک نوشت: بسیاری از اندیشه‌ورزان سیاسی بر این نظرند که سیاست حارجی همان ادامه سیاست داخلی است با بیانی دیگر. مصداق و ترجمان انضمامی چنین نظری را می‌توان در ساحت سیاست داخلی و خارجی ایرانِ امروز مورد مطالعه قرار داد.
محمدرضا تاجیک نوشت: شرایط ایران امروز را می‌توان به صحنه تئاتری تشبیه کرد که بازیگران در آن به تماشای نمایشی نشسته‌اند که خود زمانی بازیگر آن بوده‌اند.
