قدرت سیاسی با یک پارادوکس روبرو شده؛ سیستم رویه را تغییر دهد یا نه باید هزینه بدهد

بیژن عبدالکریمی، استاد فلسفه دانشگاه در پاسخ به این سوال که «آیا با حل احتمالی مساله‌های اقتصادی، رضایتمندی عمومی بر می‌گردد یا نه؟» اظهار داشت: به سوال نمی‌توانم جواب خاصی بدهم، چرا که وضعیت روز به روز بدتر می‌شود. در واقع ما با فروپاشی اقتصادی مواجه هستیم و این شرایط و گرفتاری مردم در حالی است که مسئولان برای برون‌رفت از دشواری‌ها هیچ راهی ندارند و می‌توان گفت، بازی «آچمز» شده و مردم قربانی شرایط هستند بنابراین تاکید می‌کنم مسئولان هیچ راه دیگری ندارند.

به گزارش رویداد24، بخش هایی از گفت و گوی عبدالکریمی را در ادامه می خوانید:

• بازی «آچمز» شده و مردم قربانی شرایط هستند و مسئولان هم هیچ راه دیگری ندارند.
• تنها راه نجات از این وضعیت به هم ریخته و پرمانع، توافق هسته‌ای و بازگشت به برجام است. اما این هم عملاً دست‌نیافتنی شده است زیرا اکنون ما دست بالا را نداریم؛ دقیقا مثل زمان ترامپ که آمریکایی‌ها گفتند باید موشک‌های‌تان را بدهید. در حالیکه موشک‌های بالستیک ما ربطی به پرونده هسته‌ای نداشت.
• واقعیت چیزی جز این نیست که قدرت سیاسی هم از داخل و هم از خارج تحت فشار هستند. آمریکا شرط‌هایی مبنی بر خلع سلاح هسته‌ای، مسائل حقوق بشر و ... را مطرح می‌کند و در آنِ واحد، در داخل هم مردمِ ناراضی مطالبه‌های‌شان را به طور جدی دنبال می‌کنند. این توضیح‌ها نشان می‌دهد، آرامش و ثبات دشوار شده است و تنها راهی که مانده، بازگشت به عقلانیت است.
• یعنی لازم است دو طرفِ درگیر در داخل هم‌نشینی را جدی بگیرند تا از طریق خرد جمعی به نتیجه‌ای کارگشا برسند. متاسفانه خرد جمعی هم شکل نمی‌گیرد و ظاهراً قرار هم نیست جدی گرفته شود تا هر دو طرف به استقبال شکست و ناکامی بروند.»
• این نکته را باید در نظر گرفت که تغییر و اصلاح به زودی ممکن نیست و باید انگیزه‌ای جدی در میان باشد که متاسفانه نیست زیرا اراده‌ای برای تغییر شکل نگرفته است. البته سیگنال‌هایی درباره تغییر ارسال شده، اما به قدری قوی نیستند که امیدوارکننده باشند و بخش معترض جامعه پیامی مبنی بر «تلاش برای حل مساله» را ببیند. این فضای ناامیدی در حالی است که فقط «خرد عَملی» می‌تواند چاره‌ساز باشد.
• گره‌های کور فعلی به این دلیل باز نمی‌شوند که قدرت سیاسی با یک پارادوکس روبرو شده است. مسئولان می‌دانند اگر نگاه‌شان را تغییر ندهند، خطرات زیادی را باید به جان بخرند و اگر رویه‌شان را عوض کنند، بازهم خطرات زیاد را متوجه خواهند شد. با این توضیح که حتما هزینه‌های تغییرِ نگاه بسیار کمتر خواهد بود.