داستان جزیره منزوی که هیچ غریبه‌ای حق ورود به آن را ندارد!

ساکنان جزیره "نورث سنتینل" آخرین ساکنان بومی در کره زمین هستند که امکان ارتباط با آنها به وجود نیامده است.

به گزارش اعتمادآنلاین، رسانه‌های عربی به نقل از پایگاه "هاو استیو وورکس" نوشتند: ساکنان این جزیره ترجیح می‌دهند شرایط و وضعیت فعلی خود را برای نسل‌های آینده حفظ کنند، از این رو به خصومت خارق‌العاده علیه بیگانگان مشهور هستند و همین امر آنها را از تعامل با دیگر انسان‌ها تا به امروز دور نگه داشته است.

مدت‌های مدیدی است که ساکنان بومی این جزیره خود را از جهان منزوی کرده‌اند و اکثر تلاش‌های جهان خارج برای رخنه به موطن آنها در این جزیره استوایی کوچک واقع در خلیج بنگال با شکست مواجه شده است.

دانشمندان انسان‌شناسی تا به امروز هیچ تصوری از شمار جمعیتی که در این جزیره منزوی زندگی می‌کنند، نداشته‌اند و با این حال تخمین می‌زنند تقریباً بین 50 تا 500 نفر در آنجا ساکن باشند.

در سال 1771 اولین بار کشتی‌های شرکت هند شرقی بریتانیا وجود حیات در این جزیره را کشف کردند، آنها در تاریکی شب آتش اجاق‌‌هایی را در عمق جنگل‌های جزیره مشاهده کردند.

اولین حضور خارجی برای سکونت دائم در مجموعه جزایر اندامان و نیکوبار که جزیره نورث سنتینل هم جزئی از آن است در دهه ۵۰ از قرن ۱۹ وارد یکی از این جزایر شد، استعمارگران بریتانیایی در جزیره گراند اندامان تبعیدگاهی برای زندانیان هندی که تحت حاکمیت بریتانیا قرار داشت بنا کردند، این جزیره فقط 50 کیلومتر با جزیره نورث سنتینل فاصله داشت.

در سال 1896 یکی از زندانیان سعی کرد با یک وسیله بسیار ابتدایی از تبعیدگاهش بگریزد، اما چند روز دیگر امواج او را مجدداً به سواحل همین جزیره بازگرداند در حالی که بر اثر اصابت چندین تیر جان خود را از دست داده بود.

کارشناسان هنوز نمی‌دانند که ساکنان این جزیره چگونه طی سالیان متمادی زنده مانده‌اند، این مساله به‌ویژه بعد از سونامی سال 2004 که سواحل خلیج بنگال را به طور کامل از بین برد تعجب‌برانگیزتر شده است.

اما آنچه مستکشفان از راه دور و از طریق هوا جمع‌آوری کرده‌اند اینکه ساکنان این جزیره در خانه‌های ساخته‌شده از برگ درخت خرما زندگی می‌کنند، این سازه‌ها وسیع و بزرگ همانند سکونتگاه‌های دسته‌جمعی به نظر می‌رسند که ظاهراً در داخل آن برای زندگی خانوادگی تقسیم شده است.

همچنین تیرهایی که بعد از پرتاب شدن به سوی بالگردهایی که قصد نشستن در این جزیره را داشتند به دست دانشمندان رسیده نشان می‌دهند، ساکنان این منطقه پیکان تیرهای خود را برای اهداف مختلفی همچون شکار و دفاع از فلز می‌سازند.

ساکنان جزیره علاوه بر این قایق‌های کوچک و باریکی می‌سازند که به آنها امکان می‌دهد در آب‌های نسبتاً آرام و در میان سواحل مرجانی اقدام به ماهیگیری و صید خرچنگ کنند.

از سال 1996 دولت هند نزدیک شدن به این جزیره را برای صیادان، گردشگران و حتی گردشگران ممنوع کرد، اما در سال 2006 دو ماهیگیر میانماری مجبور شدند وارد این جزیره شوند که به دست ساکنان جزیره کشته و در همان شن‌های ساحل دفن شدند.

از سویی یک مبشر جوان مسیحی به نام جان آلن چاو که فقط 26 سال داشت نیز توانست در سال 2018 دو ماهیگیر محلی را مجاب کند تا با او به این جزیره بروند.

او تمام مراحل سفر تبشیری خود را به ثبت رسانده بود، حتی برای شرایط غیرمترقبه هم آماده شده و با خود پنس برای خارج کردن تیر از بدن و مقدار قابل توجهی وسایل کمک‌های اولیه برده بود و یک ماهی بزرگ نیز به عنوان پیشکش به همراه داشت.

اما آخرین نوشته او که متن کامل آن در نیویورکر منتشر شد این بود: فریاد زدم اسم من جان است، شما را دوست دارم، مسیح هم شما را دوست دارد؛ که سیلی از تیر به طرفم شلیک شد.

اینجا بود که به نوشته نیویورکر، این فرد هم ناپدید شد. ماهیگیری که چاو را به این جزیره برده و موفق شده بود از این مهلکه جان سالم به در ببرد گفت، به چشم خود دیده است ساکنان جزیره چگونه جسد او را به ساحل بردند و در آنجا دفن کردند؛ دولت هند تا به امروز موفق به بازگرداندن جسد این فرد نشده است.