درس عبرت‌آموز آشتی ویتنام و آمریکا برای مسئولان ایران
ویتنام فقط سالی ۵۰میلیارد دلار کالا به آمریکا صادر میکند.
بیژن اشتری، نویسنده و مترجم نوشت:
ای کاش فرصت داشتم و کتاب «هیچ چیز غیرممکن نیست»، نوشتهٔ تد اوسیوس، را اختصاصاً برای سران جمهوری اسلامی ترجمه می‌کردم. این کتاب دو هفته پیش منتشر شده و من هر شب روی موبایلم بخش‌هایی از آن را می‌خوانم.
فقط بگویم عجب حکایتی است حکایت آشتی آمریکا و ویتنام. این دو کشور تاریخِ خون‌باری را پشت سر گذاشته‌اند که ثمره‌اش ۶۰هزار کشته برای آمریکا و ۲میلیون کشته برای ویتنام بوده است.
هنوز خاطرهٔ تلخ بمباران‌های خوشه‌ای آمریکا در جنگل‌ها و مناطق مسکونی ویتنام از خاطره‌ها نرفته است. زخم‌های جنگ هنوز به‌طور کامل مداوا نشده‌اند.
موقع خواندن کتاب یک آن تصور کردم رهبران ویتنام افرادی از جنس و تبار سران مبارز و آشتی‌ناپذیر خودمان بودند که در این صورت کی جرأت داشت حرف از مذاکره و آشتی با امپریالیسم آمریکا بزند.
«آقا ۲میلیون شهید و چند میلیون مجروح داده‌ایم، همهٔ جنگل‌ها و شهرها و روستاهایمان توسط آمریکایی‌های جنایتکار بمباران شیمیایی شده است، آن وقت شما خائن‌ها می‌گویید برویم با آمریکا آشتی کنیم..؟!!» چه شانسی آوردند که ویتنامی‌ها سران‌شان ویتنامی بودند نه ایرانی.
مخلص کلام این که، ویتنامی‌ها به وقت جنگ، جانانه جنگیدند و به وقت صلح، جانانه صلح کردند. دو دشمن قدیمی عاقبت گذشته را فراموش کردند تا آیندهٔ بهتری برای مردمان‌شان بسازند.
این کتاب را باید خواند تا متوجه شد با معجزهٔ دیپلماسی چه کارهای عظیمی می‌توان کرد، به شرطی که دشمنی کردن برای یک عده‌ای ابزار حکمرانی نباشد. به شرطی که منافع ملی مرجح بر هر منفعت دیگری باشد.
این کتاب را باید خواند تا فهمید کشورها چگونه از جنگ به آشتی، همکاری و حتی هم‌پیمانی می‌رسند. این مکانیسم، این پویایی، باشکوه است اما متأسفانه نادر. این سازوکار بسیار دشوار اما امکان‌پذیر است. زخم‌های قدیمی مداوا شدنی‌اند و بر تراژدی جنگ و منازعه می‌توان غلبه کرد.
کتاب، حکایت ربع قرن دیپلماسی دوطرفه برای آشتی دو کشور است. دو کشور با نظام‌های سیاسی متضاد. یکی کمونیست و آن دیگری کاپیتالیست؛ و این فقط آشتی دولت‌ها نیست که آشتی ملت‌ها هم هست.
آدم لذت می برد از تماشای رهبرانی عاقل و باشعور که عزم خود را جزم کرده‌اند که از گذشته عبور کنند تا آیندهٔ بهتری برای ملت‌شان بسازند؛ و آدم حالش به هم می‌خورد از هر چه نفرت‌پراکنی و کینه‌ورزی است.
امروز آمریکا بزرگ‌ترین شریک تجاری ویتنام است. ویتنام فقط سالی ۵۰میلیارد دلار کالا به آمریکا صادر میکند.
دو کشوری که تا دیروز علیه هم می‌جنگیدند حالا در برابر توسعه‌طلبی چین در منطقهٔ دریای جنوبی چین متحد و هم‌پیمان یکدیگر شده‌اند.
مردم ویتنام با چنین دولت خونخواری ارتباط داشته باشه آدم های خنثی هستند هیچی از آدم وانسانیت نمی دانند