در گفت و گو با «اعتماد» مطرح شد؛
روایت صالح حسهزاده عضو تیم ملی هندبال نوجوانان ایران از قهرمانی در آسیا
کم سن ترین عضو تیم ملی هندبال نوجوانان ایران می گوید با اینکه مربی تیم نتوانست همراه کاروان ایران به مسابقات برود توانستند قهرمان شوند.
روزبه دلاور| تاریخ هندبال ایران با درخشش نوجوانان ورق خورد. تیم ملی زیر ۱۷ سال ایران با نمایشی خیرهکننده و غلبه بر کرهجنوبی قدرتمند بعد از 20 سال قهرمان آسیا شد.
به گزارش روزنامه اعتماد، جوانان ایرانی با انسجام تاکتیکی و روحیهای جنگنده بر قدرت سنتی کرهجنوبی غلبه کردند و شایستگیهای خود را به نمایش گذاشتند. این دستاورد مهم، اهمیت سرمایهگذاری روی نسل جدید و برنامهریزی مدون را تایید میکند. قهرمانی نوجوانان، نویدبخش روزهای بزرگتری در میادین بینالمللی برای هندبال ایران است و شور و اشتیاق تازهای را به جامعه ورزش تزریق کرد. پس از کسب این عنوان تاریخی با صالح حسهزاده، یکی از بازیکنان تیم ملی، گپ و گفتی ترتیب دادهایم که ماحصل آن را در ادامه میخوانید.
برای شروع کمی از خودت بگو.
من اهل اصفهان هستم و به عنوان کمسنترین عضو تیم ملی در مسابقات حضور داشتم. متولد ۸۸ هستم.
روند آمادهسازی تیم برای حضور در مسابقات چطور بود؟
خیلی خوب بود. هم از اولین اردو که در اسفند بود و خودم هم از فروردین به این تیم ملحق شدم. هفت ماه اردو پشت سر گذاشتیم و تقریبا هر یک هفته اردو داشتیم. به لحاظ بدنی به سطح بسیار بالایی رسیده بودیم اما هیچ کسی فکر نمیکرد این تیم برای مقام گرفتن در این مسابقات شرکت کند که ما رفتیم و بهترین نتیجه را کسب کردیم.
سرمربی نداشتید؟
بله! آقای زهرابی سرمربی بودند که نتوانستند همراهمان باشند اما دورادور هوای تیم را داشتند و هم به لحاظ روحی و هم جسمی و نوع تاکتیک تیم را زیرنظر داشت.
وقتی متوجه شدید سرمربی تیم قرار نیست کنارتان باشد، تیم به لحاظ روحی بههم نریخت؟
اولش یک شوکی داشتیم که سرمربی نمیآید اما تیم ما هم قسم شده بود که با حفظ انسجام برویم برای قهرمانی. آقای نوربهبهانی، کمک مربی ما به خوبی توانست جای آقای زهرابی را پر کند تا نبود سرمربی را احساس نکنیم.
بازی چالشبرانگیز تیم ملی مقابل کدام تیم بود؟
خدا را شکر در هیچ بازی با اختلاف زیر ۳ تا نبردیم. سختترین بازیمان در فینال مقابل کرهجنوبی بود. فشار بازی فینال و بدنی روی بچهها بود تا نتیجه زحماتی که در اردوها کشیدیم را بگیریم.
از رقبای تیم ملی در این مسابقات بگو.
بازی مقابل کویت و قطر و کره و بحرین محکوم به برد بودیم. ما مقابل مالدیو شروع کردیم که با اختلاف بردیم و بعد سوریه را بردیم در گروهی هم با کره بازی کرده بودیم و دنبال تاریخسازی بودیم، توانستیم بعد 20 سال کره را شکست بدهیم و اولین برد ما مقابل این حریف بود و در مرحله هشتتاییها که در دو گروه برگزار میشد با کویت و اردن و قطر همگروه شدیم و اولین بازی ما به نوعی مهر تایید صعود ما بود که خدا را شکر توانستیم تیم کویت را با نتیجه ۳۵ بر ۳۰ پشت سر بگذاریم و اردن هم باتوجه به اینکه قبل از مسابقات بازی دوستانهای داشتیم با شناخت کافی بازی کردیم و بردیم و وارد نیمه نهایی شدیم. در جدال با قطر هم برای سرگروهی وارد میدان شدیم. ما در هر بازی فقط برای برد و کسب بهترین نتیجه بازی میکردیم تا بدون باخت برای قهرمانی بجنگیم و خدا را شکر که قطر را بردیم در نیمه نهایی مقابل بحرین قرار گرفتیم که یک تیم منجسم بود. البته آنها به لحاظ فردی و تکنیکی از ما ضعیفتر بودند و میتوانم بگویم با توجه به صعود فقط دو تا تیم به رقابتهای جهانی توانستیم این تیم را با اختلاف بالا ببریم و ضمن کسب سهمیه جهانی به فینال رسیدیم.
برد در مقابل کره در مرحله گروهی چقدر کمک کرد تا در فینال هم این تیم را شکست دهید؟
فینال همیشه استرس خودش را دارد. اما هفت ماه زحمت کشیده بودیم و مدتها از خانواده دور بودیم و محدودیتهای زیادی داشتیم اما همگی همقسم شدیم تا قهرمان بشویم و برای کشورمان تاریخسازی کنیم. ما در بازیهای آسیایی در طول تاریخ دوم شدیم اما مقام اول نداشتیم که خدا را شکر با اینکه صد خودمان در فینال نبودیم، توانستیم قهرمان شویم. ما قهرمان شدیم اما مثل بازیهای قبل نبود که به خاطر جو سالن و تماشاگران کرهای بود.
لحظه قهرمانی چه احساسی داشتی؟
برای خودم، تمام سختیهایی که کشیدیم جلوی چشمم آمد. دو روز منزل، دوباره اردو، هفت ماه همینطور بود. سختیها توی ذهنم مرور شد. همه ما فقط برای قهرمانی بازی میکردیم.
هدف تیمی و شخصی برای آینده چیست؟
حالا هم به مسابقات جهانی رسیدیم و هم که با قهرمانی توانستیم در گروه راحتتری قرار بگیریم. اما مسابقات جهانی با حضور ۱۲ تیم برگزار میشود که سطح بالایی دارد. در زیر ۱۷ سال به خاطر سطح بالای تیمها برعکس نوجوانان و جوانان که با حضور ۲۴ تیم برگزار میشود با حضور ۱۲ تیم انجام خواهد شد. ما و کره نمایندگان آسیا خواهیم بود و انشاءالله از سه، چهار روز دیگر مسابقات شروع میشود تا هم در مسابقات جهانی و هم المپیک جوانان آسیا شرکت کنیم. من هم با لطف خدا توانستم تا اینجا بالا بیایم و انشاءالله همین مراحل در آینده برای من رخ دهد. همین که در این سن کم با دو سال بزرگتر از خودم رقابت میکنم و عملکرد خوبی در این مسابقات داشتم که راضیام. آرزوی من این است که بهترین نتیجه را در مسابقات جهانی کسب کنیم و خودم دوست دارم مثل همه به بهترین سطح برسم و میخواهم بهترین نتیجه را بگیرم و در سن کم لژیونر شوم تا در سطح بالاتری بازی کنم.
دیدگاه تان را بنویسید