فرهاد مجیدی و بزرگ‌ترین حسرت زندگی!

بعد از پوشیدن آن لباس طرح بارسلونا در سال 74 در تیم بهمن و چهره شدن زیر نظر فیروز کریمی بود که نام فرهاد مجیدی در بین استعدادهای فوتبال ایران مطرح شد. بعد از آنکه در زمستان 74 و در بین مطرح شدن اسم‌هایی چون ناصر حجازی و فیروز کریمی در نهایت محمد مایلی‌کهن به عنوان سرمربی تیم ملی ایران انتخاب شد، نوبت گذار از اسامی قدیمی ملی‌پوش مانند حمید درخشان، امیر قلعه‌نویی، رضا حسن‌زاده و... فرا رسیده بود و آن نسلی که در جام اکو سال 72 (اولین بازی ملی دایی- باقری- یحیی) خودش را به‌خوبی نشان داده بود، حالا به دنبال درخشش در رده ملی نیز بود.

به گزارش ورزش سه، فرهاد اما هنوز فرصت بازی در تیم ملی را به دست نیاورده بود و ستاره منتخب و موردعلاقه محمد مایلی کهن، در دور اول مسابقات مقدماتی جام جهانی، اینقدر مورد توجه سرمربی جوان‌گرای تیم ملی قرار گرفت که حتی در دیدار مقابل قرقیزستان در ترکیب ثابت تیم ملی نیز قرار داشت. فرهاد در تمامی بازی‌های تیم ملی ایران در راه رسیدن به جام جهانی 1998 در اردو حاضر بود، اما در نهایت علی لطیفی و بهنام سراج نیز شانس حضور در اردوی تیم ملی در جام جهانی 98 را پیدا کردند و فرهاد نه. هواداران این ستاره خوش‌تیپ و جوان در آن مقطع تصور می‌کردند اینقدر عمر بازی کردن مجیدی زیاد خواهد بود که غیبت در جام جهانی در 21سالگی ممکن است برای هر بازیکنی رخ دهد.

بعد از جام جهانی و در دوره کوتاهی که ادمار براگا روی نیمکت تیم ملی حضور پیدا کرد، فرهاد ابتدا در استقلال و بعد در الوصل آنقدر درخشان بود که بعد از غیبت غیرمنتطره در جام ملت‌های 2000 (در شرایطی که قطعا بهترین بازیکن لیگ آزادگان ایران بود) دوباره شانس حضور در ترکیب ثابت تیم ملی را پیدا کند. این تکه در پرانتز، به این خاطر که فرهاد از سال 76 (بعد از اولین بازی در تیر و قبول شکست سنگین مقابل پرسپولیس) تا آبان 78 (حادثه حافظیه و انتقال کوتاه‌مدت به راپید وین) و در ادامه تا مهر 79 به جز ستاره‌های پرسپولیس، در استاندارد بالایی بازی می‌کرد و دل هواداران رقیب را نیز می‌ربود.

فرهاد در شهریور و مهر 79 احتمالا بهترین بازی‌های خود در لباس استقلال و به خصوص مقابل الوحده را انجام داده و یک ماه بعد ناباورانه حتی در لیست نهایی تیم ملی برای جام ملت‌های لبنان جایی نداشت.

چند ماه بعد اما مصادف با حضور بلاژ روی نیمکت تیم ملی ایران و بازگشت ستاره‌های قدیمی به ترکیب بود. در روزهای حضور خداداد عزیزی بعد از درخشش در ترکیب پاس در ترکیب، کمتر کسی سراغ از فرهاد مجیدی از بازی‌های فوق‌العاده در لباس زرد الوصل می‌گرفت. فرهاد در امارات راه خودش را پیدا کرده بود و شاید ذهن خودش هم کمتر درگیر تیم ملی بود.

ناکامی در راهیابی به جام جهانی، بدون نقش‌آفرینی مجیدی، هم‌زمان با درخشش این بازیکن در لیگ امارات شده بود و رفت و برگشت‌های برانکو و عدم توافق با برانکو در نهایت منجر به حضور همایون شاهرخی، سرمربی باتجربه پاس تهران روی نیمکت ایران و دوباره منجر به بازگشت فرهاد در تابستان سال 81 به تیم ملی شد. 

در نهایت حضور دوباره برانکو روی نیمکت تغییری در سرنوشت فرهاد ایفا نکرد و حتی در تابستان 83 فرزاد مجیدی هم مسافر چین و جام ملت‌های آسیا شد و فرهاد نه. در ادامه این بازیکن جایی در فهرست 2006 نداشت و اگرچه در ادامه امیر قلعه‌نویی و حتی کارلوس کی‌روش از او برای پوشیدن لباس تیم ملی دعوت کردند، اما دیگر بهترین روزهای بازی فرهاد مجیدی گذشته بود و هرگز فرصت درخشش در لباس تیم ملی ایران برای او محقق نشد.

بهترین روزهای دوران ورزشی فرهاد مجیدی در تیم ملی ابتدا قربانی لیست همه‌پسند و قابل‌حدس برای هواداران در جام جهانی 98، بعد از تصمیم غیرمنتظره جلال طالبی برای جام ملت‌های 2000، در ادامه عدم رابطه مناسب با برانکو و بعد هم تغییرات متوالی روی نیمکت تیم ملی شد. فرهاد فقط 45 بازی ملی دارد و خیلی بازیکن با سطح پایین‌تر از او بیشتر با لباس تیم ملی ایران بازی کرده‌اند. 

جالب اینجاست که حتی افشین قطبی هم قصد داشت تیم ۲۰۱۱ را با کاپیتانی فرهاد مجیدی به جام ملت ها ببرد، اما به دلایلی خاص حتی این بازیکن در اوج دوران بازی خود یک بازی هم در آن تورنمنت با لباس ایران بازی نکرد.

هواداران رقیب برای تقلیل سطح بازی فرهاد همین موضوع را دستمایه قرار داده و مدعی می‌شوند در بهترین حالت این بازیکن ستاره‌ای در رده باشگاهی بوده، اما هواداران فوتبال در دهه 70 و 80 به خوبی در ذهن دارند مهاجمی به خطرناکی مجیدی در فوتبال ایران کم وجود داشت و هزار اتفاق رقم خورد که بازی‌های ملی فرهاد سه رقمی نشد.

مهاجمی که در دوره دوم حضورش در استقلال در دربی بهترین خاطرات استقلال را رقم زد، روی نیمکت مربی‌گری هم اینقدر باهوش بود که تنها قهرمانی تیمش را در یک دهه اخیر رقم بزند و به موقع هم رفت.

اینکه بهترین گل ملی فرهاد مجیدی هم فرار مقابل اتریش در شهریور 79 و همان روزهایی بود که با بی‌مهری موردتوجه جلال طالبی قرار نگرفت، به حساب بدشانسی این مهاجم گلزن و تند و تیز.