به نام پدر

اعتمادآنلاین| فرشاد اعظمی- پدر بهترین توصیف برای مردی است که تاریخ پرافتخارترین باشگاه ایران به آن بدهکار است. اگر شاهنامه آبی‌های پایتخت با ایده‌های یک نظامی دوچرخه‌سوار شکل گرفته و رفته رفته به آکادمی‌های مختلف ورزشی از دو و میدانی گرفته تا رزمی و فوتبال و شنا و... تعمیم یافته باشد، منصور پورحیدری مردی است که تاریخ آبی‌های تهران را از مرز نابودی نجات داد.

خبری نه از عصای موسی بود و نه دم مسیحایی. کاظم اولیایی اولین چهره‌ای بود که مدیریت باشگاه را بعد از انقلاب به عهده گرفت. درباره آن روزها می‌گوید «منصورخان» آن قدر رفت و آمد تا بتواند باشگاه را از انحلال نجات دهد و اسم «استقلال» و جایگزینی آن با «تاج» یکی از همین پیشنهادات از سوی منصورخان و رفقایش بود که برای استمرار فعالیت باشگاه پذیرفته شد.

هرچند که باشگاه استقلال بعد از انقلاب عملا هیچ کدام از دارایی‌ها و امکانات قبل از انقلاب را نداشت تا همه آن چه بود و رفت در صندوق عقب ماشین منصورخان خلاصه شود و حتی حقوق بازیکنان به همان درآمد شخصی پورحیدری محدود شود تا در این میان برخی از خجالت منصورخان «دلی» بازی کنند.

پورحیدری از همان روز اول که به عضویت باشگاه تاج درآمد تا آخرین روز عمرش «آبی» ماند. حتی روزهایی را که با زحمت بر عصایش تکیه می‌کرد برایش وضعیت استقلال مهم بود. همسرش می‌گفت با همین حال و احوال هم به باشگاه می‌رود و همه توجهش معطوف باشگاه است. نزدیکانش بارها و بارها او را از حضور در فضای پر استرس بازی‌های باشگاه منع کرده بودند ولی انگار «پدر» آدمی را مجاب به کاری جز این نمی‌کند.

هنوز راه رفتن او را کنار نیمکت استقلال می‌توان در ذهن مرور کرد. استرس‌ها و هیجان‌های یک پدر را داشت. گوشه نیمکت می‌نشست. آرام تکیه می‌زد و گوشه انگشتانش را می‌گزید. لبخندهایش هنوز برای آنها که روزها و شب‌ها در گرما و سرما از آزادی تا امجدیه تا ورزشگاه تختی را پیاده طی می‌کردند، فراموش نخواهد شد.

شاید منصورخان پورحیدری را به لحاظ دوران بازیگری بتوان با همتایان و بازیکنان مختلفی مقایسه کرد ولی در شکل و جایگاه یک مربی و یک مدیر او بی‌همتاست. همچنان که آمار می‌گوید او هنوز پرافتخارترین مربی و بازیکن تاریخ آسیاست که تجربه دو قهرمانی آسیا را دارد. آماری که فراتر از مرزهای ریاضی رفته و حالا در خاطره‌ها حک شده است؛ جایی در میان تشویق هواداران آبی در دقیقه 22.