هیچ وقت برای گفت‌وگو دیر نیست؛ قرار نیست کسی استبداد رای داشته باشد

عباس سلیمی نمین، فعال سیاسی اصولگرا با بیان این‌که «گفت‌وگو یک مقوله عقلانی است»، اظهار کرد: در هر جامعه‌ای سلایق مختلف وجود دارد و این سلایق باید بتوانند با گفت‌وگو، با یکدیگر در ارتباط باشند تا درک واقعی از هم بدست بیاورند. گفت‌وگو در سطح کلان کشور یکی از بهترین روش‌ها برای بیشترشدن اشتراکات و کمرنگ‌شدن افتراقات است. تلاش نکردن برای گفت‌وگو، فرصتی برای کسانی ایجاد می کند که دنبال شکنندگی جامعه هستند.

به گزارش ایسنا، بخش هایی از گفت و گوی سلیمی نمین را در ادامه می خوانید:

*ما در گذشته قطعا در زمینه گفت‌وگو کوتاهی داشته‌ایم. در این بین هم کسانی که دنبال تضعیف جامعه ایران هستند، برنامه‌های خود را اجرا کرده‌اند، با این حال در شرایط فعلی همچنان می‌توان با گفت‌وگو، مسائل مورد اختلاف یا مسائلی که موجب رنجش اقشار یا اقوام مختلف شده را بررسی کرد تا به نتیجه درستی برسد و هرکسی متوجه شود که ضعف‌هایش کجاست.

*در گفت‌وگو با هموطنان خود که اشتراکات جدی با آن‌ها داریم باید بالاترین سطح از انعطاف وجود داشته باشد، اما گفت‌وگو در سطح بین‌الملل حتما باید با بدبینی باشد و اساس بر این گذاشته شود که دشمن علیه ما سناریوهای تبلیغاتی ایجاد کرده و در مقابل او باید بسیار هوشمندانه عمل کرد تا حاصل گفت‌وگو همانی نباشد که او می‌خواهد.

*مثلا بیش از دو دهه است که دشمن در زمینه هسته‌ای اتهام ساخت یا حرکت به سمت ساخت بمب هسته‌ای را مطرح کرده است تا بتواند جلوی رشد علمی کشور را بگیرد که تاحدی هم در این زمینه موفقیت هایی بدست آورده است. گفت‌وگو در اینجا باید با دقت زیادی انجام شود، زیرا اینجا جای خوش بینی یا انعطاف حداکثری نیست، در حالی‌که در داخل کشور در زمینه گفت‌وگو باید انعطاف حداکثری داشت.

*افراد نادری هستند که عِرق ملی نداشته و خود را به بیگانه فروخته‌اند، اما کلیت جامعه، خواهان پیشرفت کشور و بهبود شاخص های مختلف کشور است؛ بنابراین گفت‌وگو می‌تواند سوءتفاهم‌ها را برطرف سازد تا دشمن فرصت سوءاستفاده نداشته باشد.

*اگر فاصله میان اقشار مختلف جامعه زیاد شود، دشمن روی همین اختلافات سرمایه‌گذاری می‌کند که اکنون تا حدودی هم همین اتفاق رخ داده است. غفلت از گفت‌وگوی بین نسلی یا بین اقشار جامعه موجب شده که دشمن و بدخواهان ایران برای ضربه زدن به کشورمان امیدوار شوند.

*گفت‌وگو اساس و اصل زندگی جمعی است. هیچ وقت برای گفت‌وگو دیر نیست و هر زمانی گفت‌وگو شروع شود، جلوی زیان را می‌گیرد. البته می‌شود بیان کرد که گفت‌وگو سخت شده است اما نمی شود گفت که گفت وگو دیگر هیچ جایگاهی ندارد.

*اگر گفت‌وگو دیر انجام شود، یافتن زیان مفاهمه هم سخت می شود، اما هیچ وقت گفت‌وگو کارآمدی خود را ازدست نخواهد داد، مخصوصا که برخی مطالبات دانشجویان، مطالبات خیلی فراگیری نیست و محدود به قشر خود دانشجو است.

*ما باید فراتر از این سطح از مطالبات، درباره مسائل فراگیر جامعه هم گفت وگو داشته باشیم. گفت وگو درباره مطالبه نحوه فعالیت سلف دانشجویی که یک گفت‌وگوی حداقلی است. گفت‌وگو درباره مسائل اقتصادی و اجتماعی کار دشواری است، زیرا دیدگاه ها و راهکارهای مختلفی در این زمینه ها وجود دارد، اما همین گفت وگوها هم باید انجام شود.

*باید درباره مطالبات دانشجویی گفت وگو کرد که آیا این مطالبات به بهبود محیط علمی کمک کرده یا به آن ضربه می زند. این بحث ها که پیچیده نیست و صاحب نظران می‌توانند درباره آن گفت‌وگو کرده و به نتیجه‌ای برسند که به نفع محیط علمی کشور باشد.

*قرار نیست کسی استبداد رای داشته باشد. مسئول باید در جمع دانشجویی حرف خود را بزند و حرف دانشجو را هم بشنود. نفس شنیدن مهم نیست و قرار نیست کسی فشار بیاورد که طرف مقابل حرف او را بپذیرد.

*البته گفت‌وگو هم قاعده دارد و کمترین قاعده آن این است که طرفین با آرامش حرف یکدیگر را شنیده، به طرف مخالف فرصت حرف زدن بدهند و دیدگاه خود را مطرح کنند. البته در این بین برخی دانشجویان نمی خواهند نظر طرف مقابل را بشنوند.

*وقتی جنجال می شود، یعنی بنا بر شنیده شدن حرف طرف مقابل نیست. کسی هم که به اصول گفت وگو پایبند نیست، نباید انتظار داشته باشد که حرفش شنیده شده و تاثیرگذار باشد. جنجال کردن، شعار زشت دادن و زدن حرف های نامربوط، ابزار گفت وگو نیست.

*اگر منطق نظر کسی درست نیست، نیازی به جنجال نیست،بلکه باید اجازه داد او نظرش را بگوید تا دیگران متوجه شوند منطق او اشتباه است، البته برخی نمی خواهند اصلا گفت وگویی شکل بگیرد، زیرا منافع آنها در وجود دشمنی میان اقشار جامعه است.