کسل‌ کننده‌ترین‌ لیگ!

گذشت شش هفته از آغاز لیگ برتر بیست و پنجم جدولی را به نمایش گذاشته که برخلاف انتظارها هیچ تیمی را با امتیازی قاطع در صدر قرار نداده است. 

به گزارش روزنامه اعتماد، روز شنبه دو دیدار از هفته ششم لیگ برتر برگزار شد که در آن هیچ توپی از خطوط دروازه‌ها عبور نکرد‌‌‌. سپاهان و ذوب‌آهن در دربی اصفهان به تساوی بدون گل رسیدند و بعد از آن تراکتور در زمین فولاد با نتیجه مساوی صفر بر صفر متوقف شد‌. روز قبل از آن هم پرسپولیس در تهران نتوانست از پس گل‌گهر بر بیاید و دو تیم به مساوی یک بر یک رضایت دادند‌. مجموعه این نتایج (این گزارش قبل از بازی استقلال مقابل چادرملو نوشته شده) واکنش‌های ‌گسترده و عمدتا منفی بین هواداران به وجود آورده است. کمااینکه در هفته گذشته هم شرایط به همین شکل بود و ما در روزنامه اعتماد به آن پرداختیم‌.  در حال حاضر صدرنشین فعلی با تنها ۹ امتیاز، فاصله بسیار کمی با تیم‌‌های انتهای جدولی دارد. این تراکم امتیازی عجیب تحلیلگران را به دو مسیر اصلی هدایت می‌کند که آیا شاهد جهش کیفی و افزایش سطح رقابت در سراسر لیگ هستیم یا این وضعیت نشانه‌‌ای از افول سطح کیفیت در میان مدعیان سنتی است؟ نزدیکی امتیازات در این مقطع، به خصوص غیبت تیم‌‌های بزرگ مانند پرسپولیس با ۸ امتیاز و استقلال و سپاهان هر کدام ۶ امتیاز، در جمع تیم‌‌های بالای جدول یک اتفاق قابل تامل است. 

به‌طور معمول، در هفته‌های ابتدایی تیم‌‌هایی که از نظر بودجه و ساختار قوی‌تر هستند باید بتوانند با بهره‌‌گیری از عدم هماهنگی حریفان شهرستانی فاصله امتیازی قابل توجهی ایجاد کنند، اما در این فصل، این اتفاق رخ نداده است.

دلایل افزایش نزدیکی رقابت‌ها

یکی از اصلی‌‌ترین دلایلی که باعث نزدیک شدن سطح تیم‌‌ها شده، توزیع نسبتا عادلانه‌‌تر منابع و افزایش دانش فنی در تیم‌‌های غیرمدعی است. در سال‌های اخیر و با افزایش سهمیه لیگ برتری و جذب مربیان خارجی یا جوان داخلی، سطح تاکتیکی و دفاعی تیم‌‌ها ارتقا یافته است. تیم‌‌های شهرستانی دیگر صرفا برای حفظ دروازه وارد زمین نمی‌شوند. آنها حالا برنامه‌های مشخصی برای ضدحملات و بستن فضاهای حیاتی دارند. این امر باعث شده تا کسب سه امتیاز، حتی در خانه به یک نبرد فرسایشی تبدیل شود. هر بازی عملا تبدیل به یک فینال کوچک شده است، چون تیم‌‌ها می‌دانند که کوچک‌ترین اشتباه تاکتیکی می‌تواند منجر به از دست دادن امتیاز شود. دلیل دوم، فقدان ثبات در مدعیان سنتی است. تیم‌‌هایی که انتظار می‌رود با کسب امتیازات متوالی از هفته سوم به بعد از سایرین جدا شوند خود دچار نوسان شدند! این نوسان می‌تواند ناشی از تغییرات مربی، عدم جذب بازیکنان کلیدی در پست‌‌های مورد نیاز یا مهم‌تر از همه، ضعف در مدیریت بحران‌‌های کوچک در طول مسابقه باشد. تیمی که کیفیت بالایی دارد باید بتواند در روزی که بازی خوبی ارایه نمی‌دهد با تکیه بر تجربه و توانایی فردی، حداقل امتیازات لازم را کسب کند. ناتوانی استقلال و سپاهان در حفظ برتری‌های کوچک، نشان می‌دهد که آنها هنوز به آن سطح از خودباوری نرسیده‌اند که بتوانند در بازی‌های نزدیک برتری خود را تثبیت کنند.

تقابل جذابیت و کیفیت

این وضعیت دو لبه دارد. از یک سو، حساسیت لیگ به ‌شدت افزایش یافته است. وقتی فاصله صدرنشین با قعر جدول تنها چند امتیاز است، هیجان قهرمانی و بقا تا هفته‌های پایانی زنده خواهد ماند و این هواداران را هیجان‌زده می‌کند. از سوی دیگر، اگر این نزدیکی ناشی از افت کیفی کلی باشد که همین‌طور است، یعنی اکثر تیم‌‌ها فاقد توانایی لازم برای ایجاد موقعیت‌های گلزنی زیاد و تبدیل برتری به پیروزی‌‌های قاطع هستند، این یک زنگ خطر برای فوتبال ملی محسوب می‌شود. یک لیگ با کیفیت بالا، باید مدعیانی داشته باشد که بتوانند با نمایش‌ سزاوارانه اختلاف امتیاز خود را به ۱۰ تا ۱۵ امتیاز برسانند. در نهایت، شش هفته ابتدایی لیگ بیست و پنجم را می‌توان به عنوان «دوران گذار» در نظر گرفت. جایی که تیم‌‌های سطح متوسط به بلوغ تاکتیکی رسیده،‌ اما تیم‌‌های بزرگ هنوز نتوانسته‌اند موتور اصلی خود را روشن کنند. این نزدیکی امتیازی، فعلا بیشتر شبیه به یک «رقابت فرسایشی» است تا «نمایش قدرت مطلق» از سوی مدعیان.