زمان در فوتبال ایران متوقف شده؛ لیگ هم قرار است مثل سوپرجام باشد؟
سوپرجام به عنوان نقطه آغاز رسمی فصل، هیچ نشانهای از تحول نداشت. همان توپهای کهنه قدیمی، همان زمین چمنهای بی کیفیت، همان درگیری های سابق با وار و همان شکل تصاویر تلویزیونی و همان کیفیت فنی.
به عنوان افتتاحیه فصل جدید فوتبال کشور سوپرجام ایران بین تراکتور، قهرمان لیگ و استقلال، فاتح جام حذفی، در ورزشگاه نقش جهان اصفهان برگزار شد.
به گزارش روزنامه اعتماد، اما ورای هیجان لحظات پایانی، این مسابقه، بیش از آنکه نویدبخش فصلی متفاوت باشد، یادآور تلخ این واقعیت بود که ظاهرا در فوتبال ما هیچ چیز تغییر نکرده است.
در لیگهای معتبر دنیا، آغاز هر فصل با شور و هیجان خاصی همراه است؛ از تغییر توپ رسمی مسابقات گرفته تا برگزاری مراسم افتتاحیه باشکوه که نمادی از آغاز فصلی نو و پر از اتفاقات جدید است، اما در فوتبال ایران، سوپرجام به عنوان نقطه آغاز رسمی فصل، هیچ نشانهای از این تحول نداشت. همان توپهای کهنه قدیمی، همان زمین چمنهای بیکیفیت و همان شکل تصاویر تلویزیونی و همان کیفیت فنی. گویی زمان در فوتبال ایران متوقف شده است. یکی از امیدها برای فصل جدید، بهبود کیفیت داوری با استفاده کارآمدتر از VAR بود، اما در همین دیدار سوپرجام، شاهد تکرار همان معضلات بودیم؛ داور برای تشخیص یک صحنه ساده، دقایق متمادی با کمکهای خود در اتاق VAR مشغول مشورت بود. فرآیند اعلام پنالتی به نفع تراکتور چیزی در حدود هفت یا هشت دقیقه زمان برد. این فرآیند طولانی و پر ابهام، نه تنها جریان بازی را قطع کرد، بلکه به جای افزودن بر شفافیت بر ابهامات افزود و زمان مفید بازی را هم هدر داد.
علاوه بر این، وضعیت چمن ورزشگاه نقش جهان که به مدت سه ماه هیچ مسابقهای در آن برگزار نشده بود، جای بسی تاسف داشت. زمین سفت و نامناسب، نه تنها بر کیفیت فنی بازی تاثیر منفی گذاشته بود، بلکه این پرسش را مطرح میکرد که چرا در طول این مدت، هیچ تلاشی برای ترمیم و بهبود زیرساختهای اصلی صورت نگرفته است؟ تازه این نگرانی به وجود میآید که اگر زمین چمن نقش جهان این است، باقی استادیومها چه وضعیتی دارد؟
از منظر فنی هم، این دیدار چیز خاصی برای ارایه نداشت. رقابت کم موقعیت دو تیم مطرح ایران که بیشتر درگیر برخوردهای فیزیکی بودند، نشان داد قرار نیست هواداران با بازیهای پرگل و جذاب سورپرایز شوند. این در حالی است که سال جاری، سال جام جهانی است و چند تیم ایرانی هم درگیر مسابقات مهمی چون لیگ نخبگان و لیگ سطح دو آسیا هستند. با این رویکرد و عدم برنامهریزی صحیح، حتی ممکن است به لحاظ تقویمی و برنامهریزی مسابقات نیز با مشکلات جدی و عدیدهای روبهرو شویم که میتواند بر عملکرد نمایندگان ایران در آسیا و آمادگی بازیکنان تیم ملی تاثیر منفی بگذارد. سوپرجام ایران، به جای آنکه آینهای از پیشرفت و امید به آیندهای روشن باشد، بازتابی تلخ از درجا زدن و تکرار همان اشتباهات گذشته بود و تا زمانی که نگاهی حرفهای و برنامهمحور به تمامی ابعاد فوتبال، از زیرساختها و فناوری گرفته تا آمادهسازی فنی تیمها و برنامهریزی کلان وجود نداشته باشد، انتظار تحول و رسیدن به استانداردهای جهانی، رویایی بیش نخواهد بود.
دیدگاه تان را بنویسید