اظهارات تکان‌دهنده قهرمان آسیا در گفت‌وگو با اعتماد:
گفته بودند رسولی علیه مسئولان حرف زده، اعزامش نکنید!/ اذیتم میکنند اما از ایران نمی‌روم!/ دنبال ۸ میلیون پول بودم برای خرید کفش مسابقه!
قهرمان بازی های آسیایی هانگژو در رشته پرتاب دیسک می گوید چون از مسوولان استان انتقاد کرده بود می خواستند به مسابقات اعزامش نکنند!
حسین رسولی پدیده دوومیدانی که در مسابقات پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی موفق شد در رده نخست قرار بگیرد و مدال طلا را از آن خود کند، مدت‌هاست از مشکلات مالی که با آن دست و پنجه نرم می‌کند ناراحت است.
به گزارش روزنامه اعتماد، با وجود اینکه رسولی گلایه‌هایش را هم رسانه‌ای کرده اما مشکلاتش همچنان پابرجاست و گویا قرار نیست کسی برای حمایت از این ورزشکار وارد عمل شود. رسولی که در بازی‌های آسیایی هانگژو با پرتابی به طول 62.04 متر رکوردی بالاتر از احسان حدادی به ثبت رسانده، می‌تواند سال‌های سال برای کشورمان افتخارآفرینی کند و جانشینی شایسته برای حدادی باشد به شرط آنکه حداقل دغدغه مالی او رفع شود. خبرنگار «اعتماد» در گفت‌وگویی که با این ورزشکار داشته پیگیر وضعیت زندگی او شد. صحبت‌های رسولی در این گپ و گفت بسیار خواندنی است و جای تامل دارد. در ادامه این گفت‌وگو را می‌خوانید.
اوضاع زندگی چطور است؟
اوضاع خوب نیست برادر!
از اینجا شروع کنیم که بعد از قهرمانی شما در بازی‌های آسیایی چقدر پاداش گرفتید؟
قرار بود یک میلیارد و 200 یا 300 میلیون از طرف وزارت ورزش بدهند که وقتی برگشتیم شد 900 میلیون و آن را هنوز به ما ندادند! پاداش پای سکو از طرف کمیته ملی المپیک ۱۵ هزار دلار بود که معادل ریال آن شده ۷۵۰ میلیون تومان که واریز کردند.
با همین پول رفتید ماشین خریدید و در اسنپ کار کنید یا کار دیگری انجام دادید؟
نه؛ بدهکار بودم و بدهی‌هایم را دادم. آن ماشینی که با اسنپ کار می‌کردم تصادف کردم و کلا ماشینم داغان شد!
خیلی متاسفیم؛ بعد از مصاحبه‌ای که مدتی قبل داشتید و از وضعیت مالی ابراز ناراحتی کردید مسوولی پیگیر شما نشد؟
نه؛ استوری هم کردم اما متاسفانه هیچ خبری نشد. منتظرم ببینم اصلا مدالی که آوردم ارزشی داشته یا خیر؟ کشور را نمی‌گویم حداقل در استانم! اما می‌بینم واقعا هیچ حرکتی نکردند و خیلی ناراحتم. دیگر نمی‌دانم چه بگویم! فکر می‌کردم وقتی طلا بگیرم و برگردم به قدری خوشحال می‌شوند که با من تماس می‌گیرند؛ نه فقط برای پول یا جایزه بلکه حالم را بپرسند و بگویند حالا برای شروع تمرینات در المپیک به چی نیاز داری تا حداقل مشکلات قبل را نداشته باشم. اما انگار حتی مدال المپیک هم برای مسوولان مهم نیست.
خیلی ناامیدانه صحبت می‌کنید. برای شادی مردم هم که شده آن انگیزه لازم را دارید؟
انگیزه دارم و خودم تمریناتم را شروع کردم و پیگیر این هستم که حداقل مثل گذشته یک خوابگاه در مجموعه آفتاب انقلاب دراختیارم بگذارند تا بتوانم در آنجا تمرین کنم. از روزی که آمدم پیگیر این هستم که فقط یک اتاق در آنجا به من بدهند که هر بار یا می‌گویند تکمیل نشده یا می‌گویند حساب بسته شده. هر بار می‌گویند به زودی انجام می‌شود اما نمی‌دانم چرا نمی‌شود! نه حقوقی نه امکاناتی هیچ چیز!
این شرایط دشوار برای احسان حدادی هم بود؟
نمی‌دانم شرایط آقای حدادی در گذشته چطور بوده اما مطمئنا مساعد نبود که نتوانست در سال 2016 در المپیک مدال بگیرد. دیده بودم که مصاحبه می‌کرد و می‌گفت حداقل یک مربی می‌خواهم تمرین کنم اما شرایط الان بدتر است! ایشان مربی خارجی می‌خواستند و هزینه دلاری می‌خواستند اما ما حتی هزینه ریالی هم خواستیم برای تمرینات‌مان اما می‌بینیم کسی اصلا اهمیتی نمی‌دهد. نمی‌دانم مسوولان درگیر چه مسائلی هستند. در استان وقتی یک نفر طلای بازی‌های آسیایی را می‌گیرد چرا باید رها شود؟
گفته بودی خوابگاه سوسک دارد یا مصاحبه‌هایی علیه بعضی‌ها داشتی. فکر نمی‌کنی شاید بخواهند اذیتت کنند؟
نمی‌دانم به چه شکلی می‌شود اذیت کرد اما وقتی جایی نباشد که تمرین کنم و حقوقی ندارم و رها شدم همین است دیگر. هرقدر می‌گویم استراحت برای من بس است اما پافشاری میکنند که استراحت کنم! می‌گویم نه ماه مانده به المپیک و چیز زیادی نمی‌خواهم.
درخواستت چی بوده؟
با مربی ایرانی من قرارداد ببندند و حقوقی برایم درنظر بگیرند. ۱۵ هزار دلاری که مربی خارجی می‌گیرد نیست. ایشان قرارداد ریالی می‌خواهد. جا دارد که بگویم اصلا در دوومیدانی مربی خارجی نداریم. فقط آقای تفتیان و خانم فصیحی می‌رفتند کار می‌کردند. من باتوجه به مشکلات کشور و هزینه‌های زیاد و ارز درخواست مربی خارجی ندارم و انتظار دارم خیال مربی ایرانی‌ام را با امضای یک قرارداد راحت کنند اما اقدامی نمی‌کنند. نمی‌دانم چرا درخواستم را پیگیری نمی‌کنند!
تا حالا حقوق ماهیانه از دوومیدانی داشتید؟
نه تا الان هیچ حقوقی نگرفتم! باور نمی‌کنید زمانی که در اردو بودم دنبال 8 میلیون تومان بودم تا بتوانم کفش پرتاب بگیرم و در دایره بچرخم. تا الان 10 بار درخواست اتاق دادم. وقتی می‌گویند انجام می‌شود انتظار دارم تا حداکثر یک هفته انجام شود نه اینکه هربار زنگ زدم بگویند در حال انجام است. خب چه کسی می‌تواند این‌طور مدال المپیک بگیرد؟ اینکه تمام زور را ورزشکار بزند و تنهایی برود مدال بگیرد که نمی‌شود.
در اراک، استاندار یا نماینده مجلس کمکی به شما نمی‌کنند؟
مدیرکل ورزش و جوانان طی صحبتی که با سرپرست فدراسیون و استاندار داشتند گفته بودند که می‌خواهند به من یک زمین بدهند اما خب دو ماهه آمدم اما هنوز خبری نیست.
دو ماه که انتظار زیادی نیست! مورد داشتیم ورزشکاری دو سال یا حتی بیشتر پیگیر پاداشش بود!
اگر این‌جوری است که ورزش را بگذاریم کنار و بیفتیم دنبال پاداش خودمان! این اشتباه است. هر کسی که یک کار ساده هم انجام می‌دهد هنوز عرقش خشک نشده دستمزدش را می‌گیرد اما انگار در ورزش عرق خشک نشده که چه عرض کنم باید فسیل شوید تا جایزه‌ات را بدهند! چیز اضافه بر سازمانی که نخواستم آنچه حقم است را بدهند.
مدیرکل ورزش اراک که گفته بود پیگیر رسیدگی به وضعیت شماست. مصاحبه او را خواندید؟
بله خواندم.
جوابی داری؟
خب تقریبا ۹ ماه در اردو بودم و در مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب اقامت داشتم که شرایط خیلی بدی در آنجا حاکم بود و تمام ورزشکاران اعتراض داشتند. من همان موقع اعتراض کردم اما صدایم به جایی نمی‌رسید! یک استوری گذاشتم و نوشتم غذا خیلی بد است و مرغ گندیده به ما می‌دهند. از مسوولان استانم ناراحت بودم و خواستم حداقل مکمل‌هایم را مسوولان استانم بدهند اما دریغ از یک تماس. بعد از این استوری آقای پیرایش تماس گرفت اما نه با من! او تماس گرفت با آقای داوری سرپرست فدراسیون و به او گفت که رسولی اصلا حق ندارد که به بازی‌های آسیایی برود!
مدیرکل ورزش و جوانان استان شما علیه شما گفت؟
بله گفتند که من نباید به بازی‌های آسیایی بروم و سنگ هم جلوی پایم انداختند و گفتند که من به کل مسوولان استان توهین کردم. در صورتی که من چنین حرفی نزدم و فقط گفتم هر کس حق ورزشکار را بخورد چطور می‌تواند این پول را ببرد سر سفره خانواده‌اش؟ وقتی یک مسوول در جایگاهی است وظیفه‌اش این می‌شود که به ورزشکار به سرباز آن منطقه کمک کند. بعد گفت که من در اسنپ کار نمی‌کنم و به من حقوق دادند. یک‌بار بیایند فیش حقوقی یا شات از یک تماس با من را نشان دهند من دیگر هیچ حرفی نمی‌زنم. زمانی که می‌خواستم اعزام شوم به بازی‌های آسیایی از تهران من را کشاندند اراک برای تجلیل. در آنجا 10 تا از من عکس گرفتند و یک چک 20 میلیونی به من دادند. 20 میلیون چک در ورزش پول است؟ این 20 میلیون هم از تهران تا اراک رفتم ماشینم خرج برداشت و پول خرج ماشینم را دادم. بعد اولین مدال تاریخ آسیایی در استانم را گرفتم 30 میلیون برایم درنظر گرفتند که یک ماه دنبال این 30 میلیون تومان بودم! با هزار تا مصاحبه 30 میلیون را دادند. من فوتبالیست نیستم و بحث پاداش حواله خودرو و قراردادهای 20 تا 40 میلیاردی نیست، 30 میلیون تومان را می‌گویم! این درد دارد. انگیزه می‌ماند برای من؟ طلای المپیک هم بگیرم و برگردم آش همان آش است و کاسه همان کاسه. نهایت 50 میلیون حواله بدهند. به کارگران توهین نشود. کل خانواده‌ام کارگر هستند اما من کارگر نیستم و یک ورزشکارم. کارگر آسیب ندارد اما من اگر آسیب ببینم چی؟ همین الان هم هزار جای بدنم درد می‌کند. کی آمده حالم را بپرسد؟
برخی ورزشکاران وقتی دچار مشکلات زیاد می‌شوند فکر مهاجرت به سرشان می‌زند.
نه! من کشورم، مردم کشورم و هم‌زبا‌ن‌هایم را دوست دارم. خوشحالی و تبریک‌های مردم روی من تاثیر مثبت گذاشته و فقط دوست دارم مردم کشورم را خوشحال کنم. مسوولان که خیلی دارند اذیتم میکنند. صددرصد می‌مانم اگر مسوولان‌حمایت کردند دست‌شان درد نکند اگر نه هم تنهایی همین راه را ادامه می‌دهم.
خاک برسرمسئول بی کفایت .مسئولیت نه اینکه اگرکارش نیست شانه خالی کندمسئول دلسوز وریشه داریعنی به هرمستمسکی خق رادریافت وبه صاخبش برساند این یعنی رسالت وخاک برعده ای مسئول که نه تنها فعالیت مازادی ندارند ازوظیفه خود تیزشانه خالی میکنند