رفیق بود نه مدیر!

اعتمادآنلاین| منیژه حکمت در یادداشتی نوشت: علی مرادخانی را از سال‌های خیلی دور می‌شناسم، همان زمانی که پگاه، ترانه و گلشیفته در هنرستان موسیقی درس می‌خواندند.

به گزارش روزنامه اعتماد، خاطرم هست از همان موقع هر وقت مشکلی یا ناراحتی برای هر کسی از ما پیش می‌آمد تنها منبع برای رفع مشکل علی مرادخانی بود.

در تمام آن سال‌ها می‌دیدم که در یک فضای بسته چه تلاش‌ها و ایستادگی‌هایی می‌کرد تا موسیقی در کشور رواج پیدا کند، کلاس موسیقی دایر شود، موسیقی پاپ رواج پیدا کند، آقای شجریان و دیگر اساتید به جایگاه خودشان برسند و.... در حیطه سینما هم هر کسی از ایشان کمک می‌خواست دریغ نمی‌کرد و پاسخگو بود.

او به معنای خاص کلمه مدیر بود، چیزی شبیه به سیف‌الله داد. به معنای واقعی در خدمت هنر و هنرمند بودن را با مدیریت او می‌توانستیم ببینیم. در فضای بسته و پر از تناقض‌های عجیب و غریب آن زمان از کسانی که در این حیطه کار می‌کردند حمایت لازم می‌کرد و آنها را تنها نمی‌گذاشت، برخلاف بعضی‌ها او از مسوولیتی که برعهده‌اش بود شانه خالی نمی‌کرد، بسیار قابل احترام بود و همین محترم بودن باعث ماندگاری او می‌شد.

اصلا دلم نمی‌خواهد او را مدیر خطاب کنم برای اینکه او بیشتر رفیق و دوست بود تا مدیر. دلسوز و مددکار بود تا رییس. متاسفانه مدیران ما در سال‌های اخیر ثابت کردند آن وجه انسانی و دغدغه ایشان را ندارند.

او «سیف‌الله داد»ی بود که از دست دادیم. از دست دادن مرادخانی خیلی غمگینم کرد و بسیار ناراحتم. ولی بگویم من مسوول از دست دادن این مدیر لایق را اهمال وظایف ستاد کرونا و وزارت بهداشت و خودخواهی آنها می‌دانم. چرا باید از تمام کشورها عقب افتاده‌تر باشیم و برنامه مدونی برای تزریق واکسن به هموطنان نداشته باشیم؟ چرا نباید الان مرادخانی زنده باشد؟ کسی که سنگ صبور همه هنرمندان بود و به درد دل‌های ما گوش می‌کرد.

حداقل زمانی که افسرده می‌شدیم و صدای ما به جایی نمی‌رسید او صدای ما را می‌شنید و به ما گوش می‌کرد و مرهمی بر زخم‌های ما بود همیشه هم در جواب ناراحتی‌های ما می‌گفت: درست می‌شود، درست می‌شود.

او رفت و هیچ چیزی هم درست نشد ولی جایش خالی می‌ماند. رفیق نازنینی که کرونا از ما گرفت و به نظر من باید ستاد مقابله با کرونا و وزارت بهداشت پاسخگو باشند، چراکه در مرگ مرادخانی و دیگر فوت‌شدگان مقصر و مسوول هستند.