چرا شجریان ماندگار شد؟

اعتمادآنلاین| پیروز ارجمند مدیر اسبق دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در یادداشتی نوشت: پاسخ به پرسش «چرایی ماندگاری و موفقیت محمدرضا شجریان» چند وجه متفاوت دارد. شجریان «پدیده هنری» قرن ایران است. کمتر هنرمند یا شخصیت اجتماعی و ورزشی را می‌توان پیدا کرد که از این میزان محبوبیت، شهرت و تخصص در زمینه حرفه‌ای‌اش داشته باشد و بتواند بر نسل‌های متوالی تاثیر بگذارد. شجریان عصاره ادب، فرهنگ و موسیقی ایران است. نامش یادآور ادب و آواز است و همچون فردوسی که زبان پارسی را نجات داد به قول خود استاد، آمده بود تا موسیقی ایران را نجات دهد.

با چهار نسل از موسیقی‌دانان پیش و پس از خودش همپایی کرد و در استمرار و پویایی مانا بیش از شش دهه در زمینه موسیقی فعالیت ارزشمندی داشت. شجریان، حلقه وصل موسیقی قدیم و معاصر ایران است. آمده بود تا موزه‌ای پویا و زنده باشد و در خلقی مداوم ستون پایه‌های موسیقی معاصر و آینده ایران شد، از عبدالله دوامی، جلیل شهناز و نورعلی برومند آموخت تا امانت‌داری صادق باشد برای نسل معاصر. بخش مهمی از دارایی کنونی موسیقی کلاسیک ایران مدیون و مرهون تلاش‌های او و هم‌نسل‌هایش برای حفظ و انتقال آن است.

او چراغی شد برای نسل جوان و سرگشته‌ای که سنت‌های موسیقایی پیشین پاسخگوی نیازهای آنان نبود و توانست راهی نو بگشاید برای خلق آثار مطلوب طبع آنان. شجریان ماندگار شد چون هوش و ذکاوت و پشتکار داشت و به اصول اخلاقی حاصل از تربیت خانوادگی‌اش وفادار ماند.

به احترام اعتقادات پدرش نام هنری سیاوش بیدگانی را برگزید تا زمانی که پدر اجازه داد تا کنیه خانوادگی شجریان را استفاده کند. به سلامت جسم و روانش توجه می‌کرد و حفظ اخلاق را از واجبات می‌دانست.

در اوایل دهه پنجاه، از هم‌نسل‌های خودش و حتی حضور در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی جدا شد تا خودش را وامدار گروه‌های سیاسی نکند. پایمردی او در حفظ اصول اعتقادی‌اش از او شخصیت کاریزماتیک و تاثیرگذار ساخته است. شجریان مسیر ماندگاری را با احترام به سنت‌ها و نوگرایی طی کرد ولی این تنها دلیل موفقیتش در این زمینه نیست بلکه ذهن خلاق و توانمندی او باعث شد تا «بداهه‌پردازی» منحصربه‌فرد باشد.

منبع: روزنامه آرمان ملی