نگاهی کوتاه به برخی از فیلم‌های روی پرده

اعتمادآنلاین| الناز دیمان - این روزها فیلم‌های متفاوتی در سینماهای کشور روی پرده رفته است. به گزارش اعتمادآنلاین، در این مطلب تلاش می‌کنیم به برخی از مهم‌ترین آن‌ها بپردازیم.

سونامی

میلاد صدرعاملی در اولین فیلم سینمایی‌اش سراغ درامی ورزشی رفته که ژانری سخت در سینما محسوب می‌شود. مخاطبان معمولا عادت به تماشای مسابقات ورزشی به صورت زنده و با هیجانات خاص این مسابقات را دارند و وقتی این مسابقات به شکل قصه و غیرواقعی در قالب یک دارم سینمایی ارائه شوند دیگر چندان برای مخاطب جذابیت ندارند مگر اینکه شخصیت‌پردازی‌ها خوب و قصه بسیار پرکشش باشد.

«سونامی» شروعی طوفانی دارد و دست روی موضوعی ملتهب می‌گذارد که هم برای ورزشکاران و هم برای مخاطبان ورزش دوست بسیار حساس و مهم است.

فیلم البته در ادامه موفق نمی‌شود روی مضمون ابتدایی مانور دهد و تنها به ارائه آن در قالب چند دیالوگ بسنده می‌کند.

«سونامی» به الگوهای کلاسیک ژانر خود وفادار است. مربی کهنه کارِ بامرام و جدی، قهرمان از تک و تا افتاده‌ی زخم خورده و جوان مغرور جویای نام شخصیت‌های اصلی فیلم را تشکلی می‌دهند. قصه نیز روایتی سرراست و کلاسیک دارد.

مربی برای جبران ناکامی‌های گذشته با عرصه ورزش بازگشته و با پروبال دادن به جوانان با انگیزه سعی دارد آنها را برای ورود به رقابت سخت و حساس المپیک آماده کند و این میان سروکله قهرمان سرخورده قصه هم پیدا می‌شود و رقابتی جالب بین او و جوانی که عطش عجیبی برای رسیدن به المپیک و کسب مدال طلا دارد شکل می‌گیرد.

اولین فیلم سینمایی صدرعاملی چیز بیشتری از یک قصه عامه پسند ورزشی در چنته ندارد اما همین قصه را بی‌ادعا و بدون گاف‌های فاحش سینمایی روایت می‌کند.

جان‌دار

درست است که فیلم از نظر قصه و مضمون شباهت بسیاری به فیلم‌های متاخر سینمای اجتماعی ایران دارد اما اگر قبول داشته باشیم داستان‌ها همه تکراری هستند و این نوع روایت است که آنها را از یکدیگر متمایز می‌کند باید به «جان‌دار» اولین تجربه سینمایی حسین دوماری و پدرام پورامیری نمره قبولی بدهیم.

فیلم شبیه به برخی از درام‌های اجتماعی سال‌های اخیر با سکانس‌های جشن و شادمانی شروع می‌شود و از دل همین شادی به تراژدی‌های بزرگ می‌رسیم.

شب عروسی اسما برادر نامزد سابقش به خانه آنها میاید و درگیری و دعوا پیش آمده و قتلی رخ می‌دهد. داستان همینقدر ساده و تک خطی است اما فیلمنامه آنقدر ماهرانه نوشته شده و کاراکترها به حدی خوب پرداخت شده‌اند که داستان تکراری فیلم نه تنها توی ذوق نمی‌زند که با تماشای هر سکانس برای دیدن بقیه ماجرا بیشتر ترغیب می‌شویم.

مهم‌ترین دستاورد فیلم «جان دار» و نقطه اتکای آن فیلمنامه و بعد از آن بازی‌های بسیار خوبش است. فاطمه معتمدآرا و حامد بهداد در نقش های‌شان می‌درخشند و با یک نقش منفی عالی طرف هستیم که جواد عزتی به بهترین شکل ممکنه آنرا ایفا کرده است.

«جان دار» فیلم خوبی است و اگر پایان بلاتکلیفش را به جای پایان باز به مخاطب تحمیل نمی‌کرد می‌توانستیم براحتی آنرا حتی اثری عالی بخوانیم.

معکوس

اولین فیلم پولاد کیمیایی نه آنقدر که انتظار میرفت شبیه آثار پدرش است و نه آنقدر بی شباهت که آنرا فاقد تاثیرپذیری از آثار کیمیایی پدر بدانیم.

اینجا هم با قهرمان زخم خورده‌ی تنها طرف هستیم و رفیق با مرامش که تلخی رفتار و زبان قهرمان قصه را تحمل می‌کند و بخاطر او کتک هم می‌خورد. اما روایت قصه‌ی این قهرمان تلخ و تنها امروزی‌تر و حتی از آثار متاخری مسعود کیمیایی بهتر و سروسامان‌دارتر است.

فیلم شروع خوبی ندارد. کند و کشدار جلو میرود و اطلاعات به صورت قطره چکانی به مخاطب ارائه می‌شود. نیم ساعت ابتدایی فیلم این قابلیت را دارد که در تدوینی مجدد کوتاه‌تر شده تا شاید ریتم کندش تا حدی شبیه به نیمه دوم فیلم شود.

«معکوس» از جایی شروع می‌شود که پیرمرد و جوانان تصمیم می‌گیرند برای جور کردن پول دیه مسابقه اتوموبیل‌رانی راه بیندازند و با فردی که ظاهرا در این مسابقات مافیا دارد مسابقه دهند. بخش‌های مربوط به مسابقه و همچنین پاساژهای داستانی مرتبط به آن جذاب است.

تنش موجود در زمین مسابقه به شکل مهیجی روی پرده به تصویر کشیده شده و مخاطب را برای دنبال کردن قصه و نتیجه مسابقه ترغیب می‌کند که البته در این میان نباید هنر تورج منصوری را نادیده گرفت.

نکته مثبت دیگر فیلم بازی‌های یکدست و خوب است. شهرام حقیقت دوست و لیلا زارع از بهترین‌های این فیلم هستند.

«معکوس» فیلمی متوسط است که تماشایش برای یکبار کسالت‌آور نخواهد بود اما این برای یک اثر سینمایی کافی نیست.

پولاد کیمیایی باید بیش از اینها کارگردانی را از پدر یاد گرفته و برای نوشتن فیلمنامه نیز به فیلمنامه نویسان خوب سینما اعتماد کند. فیلمنامه پاشنه آشیل اولین فیلم این کارگردان جوان است.