مداحی که به لاک مشکی قسم می‌دهد، نمی‌داند که مخاطب او افراد مذهبی هستند نه غیر مذهبی؟

محمدصادق کوشکی، استاد دانشگاه و پژوهشگر مطالعات سیاسی گفت: یکی از آفاتی که ادیان الهی را همواره تهدید کرده و در برهه‌هایی مانع تحقق و نیل به مقاصد این ادیان شده، دینوی شدن دین است. یعنی نگاه افراد به دین ابزاری برای آرامش روانی و یک تکیه‌گاه معنوی باشد، اما عامل به آن نباشند.

به گزارش فارس، مهمترین بخش‌های این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

 

• طیف دیگری از مسلمانان سکولار هم کسانی هستند که حاضر به پرداخت هزینه برای اعتقاد خود نیستند. افرادی که می‌ترسند پامنبری‌های خود را از دست بدهند، در جامعه ورد پذیرش قرار نگیرد، درفضای مجازی به آن‌ها حمله شود و... این افراد برای به دست آوردن دل مخاطب دست به هرکاری می‌زنند، حتی زیرپا گذاشتن شریعت و احکام فقهی. برای همین است که به «لاک مشکی» قسم می‌دهند و برای سیدالشهدا هم تعیین و تکلیف می‌کنند که به «این لاک مشکی برا ببخش». یا امام حسین را الگوی مذاکره معرفی می‌کنند و منکر قیام و زیربار ظلم نرفتن او می‌شوند. این افراد دنبال یک دین کم‌خطر و بی‌هزینه هستند. 
• جالب اینجاست که این افراد حتی فهم از اجتماع خود هم ندارند. آیا مداحی که به لاک مشکی قسم می‌دهد، نمی‌داند که مخاطب او افراد مذهبی هستند نه غیر مذهبی؟ او به هوای اینکه افرادی را جذب کند این سخن را می‌گوید، غافل از اینکه با چنین کاری عده‌ای از دینداران را از خود دور می‌کند و هیچ جذبی حداکثری هم رخ نمی‌دهد. ما در روایت داریم که کسی که به هوای رضایت مردم، رضایت خدا را زیر پا بگذارد نه تنها رضایت مرم را کسی نمی‌کند، بلکه غضب الهی را به دنبال خود خواهد آورد.
• موضوع من یک مداح نیست، متأسفانه در چند سال اخیر این انگاره گسترش پیدا کرده است که هر چه بگویند ما سیاسی نیستیم یا فلان محفل مذهبی سیاسی نیست، جذب حداکثری می‌کنند. این افراد شاید پاکت‌های زیادی بگیرند، شاید معروف شوند، اما در حقیقت خشم خدا را برای خود خریده‌اند. ما در زیارت جامعه کبیره اهل‌بیت را «ساسة‌العباد» خطاب می‌کنیم؛ یعنی کسانی که سیاست‌مدارترین مردمان هستند، چطور می‌شود کسی خود را مداح اهل‌بیت معرفی کند اما از سیاست به دور باشد؟ این چنین است که محافل دینی محافل دین در حقیقت نیست، بلکه محلی برای خوشامد این افراد است تا بتوانند به کاسبی خود بپردازند و اسم و رسمی بهم بزنند.
• سکولارهای دینی، به یک اسلام حداقلی آن هم برای خوشامد خود ایمان دارند. به تعبیری این افراد مصداق آیه «نُؤمِنُ بِبَعضٍ وَنَکفُرُ بِبَعضٍ» هستند و اساسا اعتقادشان به خدا، بلکه به منافع و مطلوب‌های خویش هست. به تعبیر حضرات معصومین دین برای این افراد یک بازیچه است؛ آنان هرجای دین را بخواهند پررنگ می‌کنند و هرجای دین را بخواهند کمرنگ. دین حداقلی چه دین معاویه باشد، چه دین مردم کوفه در سال 61، چه دین انجمن حجتیه و یا دین دخیل بستن به لاک سیاه همه دین هوا و هوس و بازیچه است.