اقتضای پارلمان
دیروز مجلس، روز نسبتا پرسروصدایی را پشت سر گذاشت. یکی از نمایندگان بحثی پیش کشید که باعث واکنش طرف مقابل شد.
بحثها آنقدر داغ شدند که هیات رییسه هم بالاجبار در آن دخالت کرد. آنها که با سازوکار مجلس آشنا نیستند این نوع مجادلات را به پای بحران سیاسی میگذارند و چنین وانمود میکنند که از سرریز دعواهای داخل نظام، فضای مجلس متشنج میشود. اما حقیقت این است که اولا نباید نام تشنج بر این نوع بحثها نهاد، ثانیا جزو طبیعت پارلمان است که نمایندگان صریح و بیملاحظه، آنچه را لازم میدانند بیان کنند و در احقاق حق موکلان خود بکوشند. در واقع هر چقدر پارلمان شور و حال بیشتری داشته باشد جامعه و فضای عمومی آرامتر خواهد بود.
هم مطبوعات و هم مجلس محل مباحثه و تضارب آرا هستند. هم در رسانه و هم در پارلمان، سازوکارهایی پیشبینی شدهاند تا فعالان سیاسی و وکلای ملت با یکدیگر بحث کنند و بیملاحظه و بیمداهنه آنچه را حق میپندارند و به صلاح میدانند بر قلم و زبان آورند. معمولا در جوامعی که مطبوعات و پارلمان پرسروصدا و پرتنش باشند، جامعه در وضعیت آرامتری به سر میبرد، برعکس اگر امکان گفتوگوی صریح و آزاد را از مجلس و مطبوعات بگیریم آنگاه این تنشها به جامعه سرایت میکند و منازعه به میان مردم راه مییابد. یادمان باشد که در جامعه، امکان منازعه و تخطئه وجود ندارد. سازوکارش نیز تعبیه نشده. مردم اگر مطمئن باشند که وکلایی متعهد دارند که از حقوقشان دفاع میکنند و اگر بدانند که در مطبوعات، روشنفکران و فعالان سیاسی هوشیار و آگاهند و منتقدانه و متعهدانه جلوی انحرافات و اشتباهات را میگیرند و باب نقد سیاسی و اجتماعی را باز نگه میدارند، آنگاه با خیال آسوده و اطمینان خاطر به کار و بارشان مشغول میشوند. هر چقدر که از سرایت دعوا و تشنج به جامعه جلوگیری کنیم، از آن طرف از بحث و جدل در مجلس باید استقبال کنیم. اینکه حق با کدام طرف است به نظرم بحث
فرعی است. مهم این است که مجلس دهم مجلسی زنده و پویا و پرتحرک است و گفتمانهای مردمسالارانه در آن جدی است و نمایندگان در بیان آرا و نظریات خود مصونیت پارلمانی دارند و در احقاق حق موکلان خود کوتاهی نمیکنند.
دیدگاه تان را بنویسید