آیا نشست ریاض پایان دوره یکه‌تازی آمریکاست؟

سید عماد حسینی- در حالی که تقابل آمریکا و چین از یک سو و غرب با اوپک پلاس از سوی دیگر همچنان در نقطه اوج خود قرار دارد، نشست کشورهای عربی با چین بین روزهای ۷ تا ۹ دسامبر در ریاض برگزار شد.

شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، در میان توجه گسترده رسانه‌ها از آن سوی آسیای شرقی به غرب آسیا آمد تا با رهبران کشورهای عربی دیدار و گفت‌وگو کند.

رهبران شورای همکاری خلیج‌فارس به همراه چند کشور عربی قرار است گسترش مناسبات و همکاری‌های خود را با چین مورد بحث و بررسی قرار دهند.

مدتی است که کشورهای عربی که روزگاری متحد و حتی قبل از آن حیات خلوت سیاست‌های آمریکا محسوب می‌شدند، سرکشی خود را از خواست آمریکا علنی و رسانه‌ای کرده‌اند و در صحنه مجادلات و تنش‌های بین‌المللی منافع کوتاه و بلندمدت خود را در موضع‌گیری‌هایشان لحاظ می‌کنند.

جواب نه سعودی‌ها به افزایش تولید نفت و همراهی با خواست روسیه برای تثبیت تولید در زمستان سخت اروپا یکی از نمادهای این مواضع جدید محسوب می‌شود.

در این بین چینی‌ها هم که تا به امروز حرکت خزنده خود را به سوی ابرقدرتی جهان ادامه می‌دهند، همچنان توانمندی خود را به کسب حداکثر امتیاز از بحران‌های جهانی به رخ ساکنان این کره خاکی می‌کشند.

این بار فشارهای کاخ سفید بر سعودی‌ها و بقیه کشورهای نفت‌خیز عربی باعث شد تا مراکز تصمیم‌گیری در پکن رئیس‌جمهور این کشور را راهی ریاض کنند تا بتواند از آب گل‌آلود شده بزرگ‌ترین شاه‌ماهی‌های اقتصادی را صید کند.

در عین حال، نمی‌توان این وقعیت را نادیده گرفت که نشست عربی-چینی، یک نشست تاریخی است که می‌تواند دروازه‌های جدیدی را برای کشورهای عربی جهت خروج از زیر فشار مطلق آمریکا فراهم کرده و دروازه‌های بزرگ‌تر اقتصادی را برای چین بگشاید و باعث شود تا پول‌های نفتی بیشتری از این کشورهای متمول به سوی شرکت‌های چینی سرازیر شود.