آیا در آستانه سومین قیام بزرگ شیعیان عراق قرار داریم؟

اعتمادآنلاین| سیدعماد حسینی- با وجود آنکه برخی رسانه‌ها تلاش دارند به هر شکل ممکن به اعتراضات گسترده مردم مرکز و جنوب عراق رنگ و لعابی سیاسی بدهند اما صرف ناتوانی هیأت اعزامی مقتدی صدر به بصره برای یافتن رهبرانی برای این اعتراضات به خودی خود بیانگر مردمی و خودجوش بودن آن است، جوششی که ظاهرا بیش از یک دهه به دلایل مختلف به شکل خودخواسته‌ای پنهان نگه داشته و یا به تعبیری بهتر سرکوب شده بود.

به گزارش گروه بین‌الملل اعتمادآنلاین ، نه وعده‌های اقتصادی برای تامین فرصت‌های شغلی گرفته تا اختصاص بودجه ویژه برای بهبود زیرساخت‌های رفاهی و خدماتی، نه برکناری استاندار نجف و نه حتی فیلتر شدن فیسبوک و شبکه‌های اجتماعی و حتی قطع کامل اینترنت عراق هیچ یک تا لحظه تهیه این گزارش نتوانسته‌اند آتش خشم مردم این مناطق را فروکش سازند.

اینکه بزرگ‌ترین حامی ساختار شیعی و به طور کلی ساختار شکل‌گرفته بعد از سقوط صدام حسین و مهم‌ترین ابزاری که عبادی و دولت عراق موفق شد با آن داعش را از خاک این کشور خارج کند، امروز به بزرگترین مخالف آن تبدیل شده باشند امری بسیار قابل تامل است.

به اعتقاد کارشناسان امور عراق، شیعیان به عنوان اکثریت خاموش جامعه عراق برای حفظ کیان شیعی و امید به رهایی از تبعیض‌های صورت گرفته در دوره رژیم صدام حسین همواره در مقابل بی‌مهری‌ها و حتی ستم‌های شخصیت‌هایی که خود حامی آنها بوده و به قدرت رسانده‌اند همیشه سکوت اختیار کرده و صبوری پیشه کرده‌اند.

با این وجود، اعتراض کاملا هدفمندی که در تحریم انتخابات اخیر در عراق جرقه اولیه آن زده شد، امروز به آتشی بزرگ تبدیل شده است، آتشی که می‌تواند دامن تمامی رهبران عراق را بگیرد.

امروز همان جامعه‌ای که زمینه‌ساز پیروزی لیست‌های بزرگ شیعه در انتخابات مختلف شدند لب به اعتراض گشوده و سر به شورش نهاده و این‌بار می‌خواهند یک‌بار برای همیشه فریاد خود را بر سر کسانی که آنها را فاسدان نامیدند، بکشند. اخبار رسیده از استان‌های مرکزی و جنوبی عراق حکایت از حرکت ستون‌های بزرگی از نظامیان و نیروهای واکنش سریع ارتش عراق به سوی این مناطق بحران‌زده دارد.

باید اذعان کرد حیدر العبادی راه‌حل سحرآمیزی برای حل مشکلی که سال‌هاست قطره قطره بر آن افزوده شده و افزایش قطع برق و گرمای شدید امسال آخرین قطره و عامل سرازیری آن شد در دست ندارد و حتی مُسکن‌های ارائه‌شده توسط دولت نیز از سوی تظاهرات‌کنندگان مورد قبول قرار نگرفته است.

با وجود آنکه رسانه‌های نزدیک به دولت عراق و جریان‌های نزدیک به آن بر ورود تعدادی از جریان‌های وابسته به برخی از کشورهای خاص برای انجام اقدامات تخریبی با هدف سمت‌وسو دادن به این تظاهرات علیه کشورهای رقیب در منطقه سخن می‌گویند اما تصور نمی‌رود اقدام نظامی و استفاده از زور بتواند برای فردی که گرما امانش را بریده و بیکاری دست‌وپایش را بسته و عامل همه امور را دولتمردان کشورش می‌داند راهگشا باشد. برای افرادی که خشم طبیعت آنها را به سطح انفجار رسانده جنگ با ارتشی که اصولا او را ابزار عامل اصلی مشکلات خود می‌دانند امر چندان غیرمنتظره‌ای نخواهد بود.

منطقه جنوب و مرکز عراق، تا کنون دو بار انتفاضه و قیام بزرگی را یکی در دهه‌های اول قرن بیستم و دیگری در دهه‌های آخر همان قرن تجربه کرده‌اند، انتفاضه‌هایی که بسیاری از استان‌های عراق را از قبضه حاکمان وقت آن خارج کرد.

حال این پرسش مطرح می‌شود که آیا حیدر العبادی ابزاری برای پاسخ دادن به خواسته‌های مردم عراق در اختیار دارد؟ چون او در صورت استفاده از زور بر خلاف جنگ با داعش، جامعه عراق و مرجعیت را در کنار خود نخواهید دید. امید که او بتواند معادله‌ای برای بازگشت آب از دست رفته اعتماد مردم به جوی دولت پیدا کند.