در ایران فقرا به ثروتمندان یارانه می‌دهند!

فرهاد قنبری نوشت: 

طبق گزارش یک روزنامه،کارمندان حدودا هفت برابر مشاورین املاک در سال ۱۴۰۰ مالیات پرداخت کردند.طبق آمارهای سازمان امور مالیاتی، درحالی‌که کارمندان دولتی و بخش خصوصی طی سال ۱۴۰۰ به طور میانگین طی یک‌سال ۸.۴ میلیون تومان مالیات پرداخت کرده‌اند، اما مجموع مالیات پرداختی شاغلان طلا و جواهر ۶.۷ میلیون تومان، نمایشگاه‌دارها ۴.۷ میلیون تومان، موبایل فروشان ۲.۷ میلیون تومان، وکلا ۲.۱ میلیون تومان و مشاوران املاک ۱.۳ میلیون تومان بوده است./ فرهیختگان

 سازمان بین‌المللی شفافیت در گزارش خود مربوط به سال دو هزار و پانزده رتبه ایران به لحاظ شاخص ادراک فساد ایران در میان ۱۶۷ کشور جهان را ۱۳۱ اعلام کرده است.

شاخص ادراک فساد میزان فساد اداری و اقتصادی در کشورها را نشان می‌دهد و برای هر کشور نمره‌ای از صفر تا ۱۰۰ بر اساس این شاخص تعیین می‌شود. هرچه این نمره بیشتر باشد دلالت بر فساد کمتر است.

بر اساس گزارش سازمان بین المللی شفافیت ایران در سال ۲۰۱۵ نمره ۲۹ را بدست آورده است. نمره ایران در گزارش سال ۲۰۱۴ این سازمان ۲۷ اعلام شده بود و ایران  در سال ۲۰۱۳ نمره ۲۵ را بدست است.

ایران در رده بندی جهانی ادراک فساد در سال ۲۰۱۵ در میان ۱۴۷ کشور جهان رتبه ۱۳۶ و در سال ۲۰۱۳  رتبه ۱۴۴ را بدست آورده بود 

بر اساس این آمارها که توسط سازمان شفافیت جهانی ارائه شده است ایران یکی از غیر شفاف ترین اقتصادهای جهان را دارد. در این شرایط دولت کمترین اطلاعات را از میزان درامد و دارایی شهروندان در اختیار دارد و اکثریت جامعه به غیر از حقوق بگیران دولت، موقعیت و شرایط مناسبی برای پنهان کردن درامد خود در اختیار دارند.

 در دنیا از کشورهایی که شفافیت اقتصادی زیادی ندارند به عنوان بهشت پولشویی و فرار مالیاتی یاد می شود. چرا که بهترین فرصت را برای ثروتمندتر شدن دلالان، قاچاقچیان، اختلاسگران و صاحبان سرمایه های کلان بدون پرداخت مالیات، فراهم می کند.

در نظام های لیبرال غربی دولت به دریافت مالیات بر اساس درآمد حساسیت بسیار زیادی نشان می دهند و بخش ها و افراد پردرآمد جامعه (ورزشکاران حرفه ای، بازیگران سینما، خوانندگان، شرکت ها و کارخانه ها، پزشکان، اصناف، باشگاههای ورزشی، صاحبان تولیدی و و سلبریتی ها و شومن ها و..) گاهی تا پنجاه درصد درآمد خود را به صورت مالیات به دولت پرداخت می کنند‌‌. این در حالی است که در ایران بخش عمده فعالان حوزه اقتصادی در قالب نهادهای خاص از پرداخت مالیات معاف هستند و بسیاری از ثروتمندان نه تنها مالیاتی پرداخت نمی کنند، بلکه حقوق های نجومی خود را هم به صورت مستقیم و غیر مستقیم از دولت دریافت می کنند.

در سالهای اخیر یکی از سیاست های اصلی دولتها در ایران تلاش برای کاهش وابستگی به نفت و تامین هزینه ها از طریق اخذ مالیات بیشتر بوده است.

اما در شرایط عدم شفافیت اقتصادی و فرار مالیاتی توسط ثروتمندان، مالیات چگونه اخذ می شود؟

در این شرایط دولت ساده ترین راه را انتخاب کرده و سعی می کند با اعمال روش هایی از قبیل ارزش افزوده بر کالاهای مصرفی یا بیشتر کردن عوارض برق و مسکن و... پولی را در غالب مالیات دریافت نماید. در واقع دولت در غیاب یک سیستم کارآمد برای شناسایی افراد با سطح درآمد بالا یا فراریان مالیاتی دست خود را در جیب فقیرترین اقشار جامعه کرده است تا با تحمیل مالیات به کالاهای اولیه مصرفی، بر بار گرانی و تورم کمرشکن بیفزاید.

اغلب پولی که امروز به عنوان مالیات ارزش افزوده دریافت می شود، بدون توجه به میزان درآمد خانوارها بوده و در نهایت بیشترین فشار را به اقشار ضعیف و آسیب پذیر جامعه وارد می کند.

این شیوه کسب درآمد دولت بیشتر از آنکه دریافت مالیات برای کم کردن فاصله طبقاتی و توزیع عادلانه ثروت را به خاطر بیاورد، جیب بری از فقرا یا پرداخت یارانه توسط فقرا به ثروتمندان را به خاطر می آورد.