نامه‌ای به استاندار گیلان

مختار جباری در نامه‌ای به استاندار گیلان نوشت:

 

آقای  استاندار
از زمانی که آقای طاهایی استاندار گیلان بودند تا آقای زارع، تقریبا با هر کدام از این آقایان در ابتدا زعامت و حکمرانی‌شان یک یا چند جلسه نیم تا یک ساعته داشته‌ام. در تمام این جلسات (اکنون افسوس می‌خورم به وقتی که برای این حضرات گذاشتم) تلاشم بر آن بود که قدری حکمرانی‌شان بر استان خردمندانه‌تر باشد، شاید که استان از چرخه توسعه عقب نیفتد. استانی که در دهه پنجاه جزو پنج استان اول کشور بود و متاسفانه پس از آن در هر دهه پنج درجه تنزل کرد تا اینکه به رتبه بیستم یا بیست و یکم رسید و احتمالا الان بین رتبه ده تا پانزده باشد. 
آقای استاندار! 
به رسم همان سنت پیشین خودم که تلاش‌هایی نافرجام بودند، در این سطور چند نکته را به جنابعالی عرض می‌کنم: 
١- تا پیش از این مدیران و متاسفانه مدتی است که بسیاری از کارشناسان در ساختار دیوان‌سالاری بر اساس مناسبات گروهی، طایفه‌ای شکل گرفته‌اند. به خردمندانه عمل کردن این عناصر امیدی نیست، اینان یا دغدغه پُست و جایگاه خود را دارند یا دنبال کاسبی هستند. اگر به کارگروه‌هایی که توسط این مدیران اداره می‌شود، امیدی بود که تا الان همه مصائب گیلان رفع  و  رجوع  می‌شد. 
٢- مشخصا در مورد موضوع رودخانه‌های رشت و فاجعه زیست محیطی و انسانی زباله‌های سراوان با خردمندان موضوع مشورت کنید. به شما پیشنهاد می‌دهم با مهندس بهمنش، مهندس حق‌پناه و دکتر فرجی نشستی داشته باشید (این آقایان را مدیریت شهری و شهرداری می‌شناسند). وقت‌تان را با کارگروه‌ها و مدیران هدر ندهید. مدیران را ملزم به انجام وظایف‌شان کنید نه مشغول کارگروه و جلسه‌داری و... .
٣- دوره لردی زیستن دولت‌ها در ایران تمام شده است. دولت‌ها در ایران از این به بعد پول ندارند و اگر هم داشته باشند خرج اتینای خودشان خواهند کرد. برای رودخانه‌های رشت اگر بخواهید درست و جامع کاری بشود، بیش از پنج هزار میلیارد تومان لازم است و طبیعتا برای مرکزنشینان رودخانه‌های رشت اهمیتی ندارد که پولی چنین را تامین کنند. هزار کارگروه راه بیندازید و رییس‌جمهور هزار بار هم به رشت بیاید چنین پولی تامین  نخواهد  شد.
٤- کسانی که در این استان یا خارج از استان هستند اما تعلق خاطری به این استان دارند و منابع مالی‌شان بیش از هزار میلیارد تومان است، اینان هزار نفر نیستند و ممکن است به تعداد انگشتان دست‌تان هم نباشند. پیدا کردن این افراد کار سختی نیست. اینها به دفتر شما نخواهند آمد تا از مسوولان دفتر و کارمندان شما وقت بگیرند برای ملاقات شما! خودتان به دیدارشان بروید و از آنان بخواهید یا خودشان به تنهایی یا با شراکت با سرمایه‌گذار خارجی ساماندهی رودخانه‌ها را به عهده بگیرند. بیش از نهصد ملک مسکونی در جوار رودخانه‌های رشت هستند که باید تملک شوند. واگذاری زمین جوار رودخانه‌ها بعد از تملک این واحدهای مسکونی و تعیین کاربری‌های تجاری برای آنان جذابیت سرمایه‌گذاری را فراهم می‌کند.
٥- موضوع سراوان در سال‌های گذشته محل کاسبی عده‌ای شد. مشورت با خردمندان موضوع (نه فرصت‌طلبان) به شما راه نجات استان را از این فاجعه نشان خواهد داد. برای حل مساله سراوان دستگاه قضایی و نظارتی را پای کار بیاورید و تضمین‌های لازم از آنان بگیرید برای یک تصمیم شجاعانه.
٦-پروژه‌هایی چون راه‌آهن رشت به انزلی و رشت به آستارا چون صاحبان ملی و فراملی دارند دیر یا زود به سرانجام می‌رسند. پیگیری این پروژه را از دستور کارتان خارج نکنید، اما بیشتر به فکر مردم گیلان باشید که بی‌پناهند. موضوعاتی چون رودخانه‌های رشت، سراوان صاحب ملی ندارند. اگر به فکر این مردم هستید به دنبال موضوعات بی‌صاحب باشید. مردمان این دیار حق‌شان سموم و شیراب‌های زباله‌های سی ساله سراوان نیست، مردمان این شهر باران‌های نقره‌ای که روزگاری در کنار این دو رودخانه شنا می‌کردند، ماهی می‌گرفتند، حق‌شان دیدن فاضلاب و زباله در جای‌جای گوهررود  و  زرجوب  نیست. 
اراده کنید گوهررود  و  زرجوب  مردم را به آنان  برگردانید.