چون پرده برافتد؛
ببینید| قصه گم شدن سینماهای قدیمی در هیاهوی مالها
با رشد مالها و مجتمعهای تجاری، پردیسهای سینمایی جدید یکی پس از دیگری ساخته میشوند. اما این سالنها، روح و هویت مستقل سینماهای قدیمی را ندارند. سینماهای قدیمی، بخشی از هویت محلهها بودند.
بوفه، لابی و سالنهای اختصاصیشان، فضایی برای تجربه جمعی و زندگی شهری خلق میکردند.امروز پردیسها هرچند تجهیزات مدرن دارند، اما همه شبیه به هماند؛ بیروح و بدون هویت مستقل. همانطور که فیلمها و سناریوهاشان نیز تکراری است.
آتشسوزی سینما ایران در لالهزار، یادآور روزگاری است که سینما عنصری زنده از فرهنگ شهری بود، نه فقط بخشی از یک پاساژ. نام معمارانی چون سیحون، وارطان، آفتاندلیانس و آبکار، نشان میدهد این بناها بخشی از میراث معماری مدرن ایران هستند و فقط سالن نمایش فیلم نبودند.
با نبود ثبت ملی و حمایت قانونی، بسیاری از این سینماها یکی پس از دیگری از حافظه شهر پاک میشوند. اما با بازتعریف آنها به عنوان میراث فرهنگی و هنری، میتوان آنها را به فضاهایی برای نمایش فیلم خاص و رویدادهای جمعی تبدیل کرد./ اعتمادآنلاین
دیدگاه تان را بنویسید