دوباره اغوا، دوباره جنجال؛ تاریخ با نام آلوز و سپاهان تکرار شد

انتقال ریکاردو آلوز، ستاره پرتغالی، از تراکتور به سپاهان در حالی که باشگاه تبریزی مدعی است با این بازیکن قرارداد دارد، یادآور پرونده جنجالی علیرضا بیرانوند در سال گذشته است و بار دیگر سوالاتی جدی را درباره شفافیت قراردادها و کارایی سیستم قضایی فوتبال ایران مطرح می‌کند. 

به گزارش روزنامه اعتماد، ریکاردو آلوز طی سه فصل حضور در تراکتور، به یکی از موثرترین بازیکنان لیگ برتر تبدیل شده است. آمار خیره‌کننده ۸ گل و ۳۵ پاس گل در ۹۵ بازی، او را به مهره‌ای کلیدی و 

دو بار بهترین گل‌ساز لیگ برتر تبدیل کرده است.  این عملکرد درخشان، ارزش او را برای هر تیمی بالا می‌برد و از همین رو، جذب او توسط سپاهان، گامی مهم برای این تیم اصفهانی به شمار می‌رود. اما نقطه اختلاف و جنجال از همین‌جا آغاز می‌شود: مسوولان تراکتور پیش از این اعلام کرده بودند که او قراردادش را برای سه فصل دیگر تمدید کرده است. با این حال درست بعد از جنگ، آلوز از بازگشت به تبریز امتناع کرد و در حالی که به نظر می‌رسید دیگر به ایران برنمی‌گردد سر از سپاهان درآورد.  پیوستن آلوز به سپاهان نشان می‌دهد که از دیدگاه این باشگاه اصفهانی، این تمدید یا معتبر نبوده یا شرایط لازم برای فسخ فراهم بوده است. این وضعیت، شباهت‌های قابل توجهی با پرونده علیرضا بیرانوند دارد.  سال گذشته، علیرضا بیرانوند با فسخ یک‌طرفه و غیرموجه قرارداد خود با پرسپولیس به تراکتور پیوست. این اقدام واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشت و به یک پرونده طولانی‌مدت در فدراسیون فوتبال تبدیل شد. نکته قابل توجه در آن پرونده، زمانبر بودن رسیدگی به آن بود؛ بیش از ۴۰۰ روز طول کشید تا رای نهایی صادر شود و بیرانوند محروم و محکوم به پرداخت غرامت شد. این تاخیر طولانی، انتقادات زیادی را متوجه سیستم قضایی فدراسیون کرد و بی‌اعتمادی هواداران و باشگاه‌ها را دامن زد. حال، با پرونده ریکاردو آلوز، این سوال مطرح می‌شود که آیا تاریخ تکرار خواهد شد؟

تراکتوری که فصل پیش متهم به اغوای بازیکن پرسپولیس بود حالا سپاهان را به اغوای بازیکن خودش متهم کرده است و گفته به فیفا شکایت می‌کند. تراکتور به احتمال زیاد این شکایت را از آلوز و سپاهان انجام خواهد داد. مدیران این باشگاه مدعی فسخ غیرقانونی قرارداد یا نقض تعهدات از سوی آلوز هستند و می‌گویند سپاهان این بازیکن را وسوسه کرده است.  بدون توضیح مشخص است که شباهت‌های این دو پرونده بسیار زیاد است: هر دو شامل بازیکنان کلیدی، باشگاه‌های بزرگ و ادعاهای متناقض درباره وضعیت قراردادی است.

همان‌طور که ذکر شد فعلا تراکتور گفته به فیفا شکایت خواهد کرد، اما مهم‌ترین چالش پیش روی هر نهادی که پرونده به زیر دستش برود نحوه و سرعت رسیدگی است. آیا نهادهای قضایی این‌بار با سرعت و شفافیت بیشتری عمل خواهند کرد تا از تکرار سرگردانی و ابهام ۴۰۰ روزه جلوگیری شود؟ تاخیر بیش از حد در صدور آرا نه تنها به بی‌اعتمادی دامن می‌زند، بلکه می‌تواند به بی‌ثباتی لیگ و تکرار چنین جنجال‌هایی منجر شود. این پرونده جدید، سنگ محکی است برای ادعاهای سیستم قضایی فوتبال ایران. برای اینکه بفهمیم آیا همه پرونده‌های فسخ آنقدر پیچیدگی دارند تا بررسی‌شان 400 روز به طول بینجامد؟