جوانی آلکاراز به تجربه جوکوویچ چربید/ پایان صربیناتور؟

کارلوس آلکاراز خیلی قدرتمند ظاهر شد و نواک جوکوویچ را در سه ست پیاپی شکست داد تا به فینال یو.اس. اوپن برسد. بازیکن ۲۲ ساله اسپانیایی با نتایج ۶-۴، ۷-۶ (۴)، ۶-۲ پیروز شد. این سومین فینال گرانداسلم پیاپی اوست.

به گزارش روزنامه اعتماد، در مراحل پایانی تایبریک ست دوم که بسیار پرتنش بود، نواک جوکوویچ از هیچ تلاشی دریغ نکرد تا در مسابقه بماند. او سراغ سرو و والی رفت، دراپ‌شات زد و بیهوده کوشید که ابتکار عمل را از دست حریف بگیرد. چند بار، دفاع‌های معجزه‌آسای او ۲۳ هزار تماشاگر را روی پای‌شان نگه داشت. اما این‌بار، در این مقطع پایانی دوران پرافتخارش، سطح بازی‌اش برای برابری با یکی از پرچمداران جدید تنیس کافی نبود.

در آن سوی تور، کارلوس آلکاراز با حفظ آرامش و تمرکز، بازی بی‌نقصش را ادامه داد و با پیروزی ۶-۴، ۷-۶ (۴)، ۶-۲ دوباره به فینال یو.اس. اوپن رسید. این روزی بود که خود آلکاراز بارها از «ترن هوایی» بازی‌هایش سخن می‌گفت؛ از اینکه ضربات تماشایی‌اش را با افت ‌و خیزهای عجیب همراه می‌کرد و خودش را وارد نبردهایی طولانی و غیرضروری می‌ساخت.

اما رسیدن به فینال گرانداسلم بدون ازدست دادن حتی یک ست برای اولین‌بار نشان می‌دهد که او چقدر در تابستان امسال به بازیکنی مطمئن و باثبات تبدیل شده است. او در اوج دوران ورزشی خود است: رسیدن به 8 فینال پیاپی و سه فینال گرانداسلم متوالی در یک سال. در ۲۲ سالگی، آلکاراز سومین بازیکن جوان تاریخ دوران اوپن است که به 7 فینال گرانداسلم می‌رسد؛ بعد از بیورن بورگ و رافائل نادال. او حالا منتظر رقیبش در فینال است.

آلکاراز پس از بازی گفت: «صادقانه بگویم، حس فوق‌العاده‌ای دارم. این برایم خیلی ارزشمند است. بهترین بازی من در این تورنمنت نبود، اما از ابتدا تا آخر سطح خوبی را حفظ کردم. سرویس‌هایم خیلی خوب بود و امروز واقعا اهمیت داشت.»

برای جوکوویچ که پس از ویمبلدون در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکرده بود، رسیدن به چهارمین نیمه‌نهایی گرانداسلم در سال ۲۰۲۵ خود دستاورد بزرگی بود. اما با هر بار حضور فیزیوتراپیست در زمین و نشانه‌های فشار جسمانی در طول این هفته، آشکار شد که تلاش برای رقابت در سطحی چنین بالا در قالب مسابقات پنج ‌سِتی در ۳۸ سالگی  چقدر دشوار  است.

هر چند آنها در نقطه‌های متفاوتی از دوران حرفه‌ای خود هستند، جوکوویچ و آلکاراز در چند سال اخیر رقبای برابر بوده‌اند؛ با این تفاوت که صربیناتور رکورد رویارویی بهتری داشت و برخی از به‌یادماندنی‌ترین بردهایش را برابر تنیسور اسپانیایی کسب کرده بود. اما این اولین‌بار بود که فرسودگی در پاهای جوکوویچ به وضوح مانع کارش شد؛ هرقدر هم جنگید و تلاش کرد، دیگر نمی‌توانست پا‌به‌پای بهترین بازیکن جوان حال حاضر پیش برود.

آلکاراز پیش از نیمه‌نهایی بهترین بازیکن مسابقات بود؛ با تمرکز کامل و انرژی ذخیره‌ شده، دیدارهایش را پشت سر گذاشت. از همان آغاز مسابقه، او با بازگشت‌های پرقدرت و عمیق خود جوکوویچ را تحت‌فشار مداوم گذاشت و بلافاصله  بریک گرفت. جوکوویچ اما بی‌روحیه و پرخطا ظاهر شد؛ گاه لحظات درخشان داشت اما مدام  با  اشتباهات ساده همراه می‌شد. با وجود اینکه آلکاراز کمی عصبی بود، سرویس‌های دقیقش او را به راحتی از سرویس‌گیم‌هایش عبور داد و ست نخست را  از آن خود کرد. آغاز ست دوم می‌توانست نقطه عطف باشد: جوکوویچ خودش را به بازی برگرداند و با دفاعی عالی و یک لاب تماشایی، بریک کرد. اما این فقط تعویق شکست بود. در لحظاتی که آلکاراز سطح بالای خود را پیدا می‌کرد، اختلاف بین آنها چشمگیر بود.

جوکوویچ البته مثل همیشه با نهایت توان جنگید و خود را به تایبریک رساند. اما این‌بار آلکاراز، برخلاف گذشته، فرصتی به او نداد و ست دوم را گرفت. جوکوویچ در تغییر زمین درخواست فیزیوتراپی کرد و ماساژ گردن گرفت. ست سوم دیگر تنها  تشریفات بود.

جمعیت نیویورک سال‌ها یکی از سخت‌ترین تماشاگران برای جوکوویچ بوده‌اند، اما در سال‌های اخیر احترام بیشتری برای او قائل شده‌اند. در این دیدار، وقتی برای ماندن در ست اول می‌جنگید، شعار «نوله، نوله!» در ورزشگاه آرتور‌اش طنین‌انداز شد. هر تلاش دفاعی بزرگش با تشویق تماشاگران همراه بود، گویی آخرین بار است که چنین صحنه‌ای را می‌بینند. او در پایان، با ساختن نماد قلب با دستانش، در میان تشویق طولانی و پرشور تماشاگران از زمین خارج شد.