چرا صداوسیما بازی‌های تیم ملی زنان را پخش نمی‌کند؟

علی ولی‌اللهی-تیم ملی زنان ایران با شکست مقابل فیلیپین از رسیدن به المپیک پاریس بازماند. شاگردان مریم آزمون در این بازی با نتیجه یک بر صفر شکست خوردند. ملی‌پوشان کشورمان در دو بازی قبلی خود صاحب یک امتیاز شده بودند. تک امتیازی که در بازی برابر چین تایپه به دست آمد. دختران ایرانی مقابل استرالیا نیز با حساب 2- صفر مغلوب شده بودند.

به گزارش اعتماد، این حذف گرچه از ابتدای رقابت‌ها قابل پیش‌بینی بود، اما حاوی نکاتی است که نباید به راحتی از کنار آنها عبور کرد.

حذف با عملکردی قابل قبول

تا پیش از شروع مسابقات این نگرانی وجود داشت که تیم ملی زنان ایران زنگ تفریح رقبا شود. به هر حال نخستین رقیب ایران استرالیا بود که در جام جهانی چهارم شده بود و در رده‌بندی فیفا نیز در رده‌های بالا قرار داشت. همین‌طور آخرین بازی‌های تیم‌ ملی زنان مقابل چین تایپه و فیلیپین با باختی سنگین همراه شده بود. با این وجود دختران ایران در بازی نخست تنها دو گل مقابل ماتیلدا (لقب تیم ملی زنان استرالیا) شکست خوردند. آنها گرچه بازی باکیفیتی به نمایش نگذاشتند و بیشتر دفاعی ظاهر شدند، اما دست‌کم از اعتبار فوتبال ایران دفاع کردند که بسیار قابل توجه است. این باخت 2 -هیچ‌ وقتی جذاب‌تر به نظر می‌رسد که بدانیم استرالیا در بازی بعدی 8 گل به فیلیپین زد و دیروز هم 3- هیچ تایپه را شکست داد. دختران ایران بعد از باخت دو- هیچ مقابل استرالیا توانستند چین تایپه را با نتیجه بدون گل متوقف کنند. ایران در این بازی گرچه در لحظاتی با خوش‌شانسی دروازه‌اش را بسته نگه داشت، اما در سمت مقابل واقعا چند موقعیت خیلی خوب خلق کرد. به هر حال کسب یک کلین‌شیت در این بازی قابل توجه بود. دختران فوتبالیست کشورمان در سومین بازی نیز واقعا با بدشانسی به فیلیپین باختند. نتیجه یک- هیچ در حالی رقم خورد که شاگردان مریم آزمون هم یک‌بار توپ را به تیرک دروازه حریف کوبیدند هم در دقایقی از بازی کاملا سوار بر بازی بودند.

ایران در این رقابت‌ها در سه بازی تنها 3 گل دریافت کرد که نشان‌دهنده سازماندهی درست در خط دفاعی بود. با این حال به پایان رساندن مسابقات با صفر گل زده نقطه منفی عملکرد تیم به حساب می‌آید که در آن هم در پای بدشانسی دیده می‌شود و هم عدم اتخاذ برنامه‌های درست در زمان حمله.

نگرش اشتباه در تیم

گفتیم که حذف ایران در گروهی که استرالیا به عنوان میزبان حضور دارد و از هر گروه تنها یک تیم صعود می‌کند (به اضافه بهترین تیم دوم از بین سه گروه) قابل پیش‌بینی بود. آنچه ناراحت‌کننده به نظر می‌رسد، این است که انگار همین تفکر که بین رسانه‌ها و اهالی فوتبال شکل گرفته بود به ذهن کادر فنی و بازیکنان هم رخنه کرده بود. از همان بازی اول مشخص بود که ایران برای صعود به مسابقات نرفته است. نه تنها برای صعود نرفته که برای صرفا کمتر گل خوردن بازی می‌کند. هدفی که البته به خوبی محقق شد، اما این نگرش باعث شد ملی‌پوشان حتی جایی که می‌توانستند حریف را تحت فشار قرار بدهند و حتی به گل هم برسند، باور نداشته باشند که چنین چیزی ممکن است. نمونه‌اش در بازی مقابل چین تایپه که به واضح نسبت به دوره‌های قبل ضعیف‌تر بود و در دقایقی موقعیت‌های خوبی به ایران داد ولی بچه‌ها استفاده نکردند. در بازی مقابل فیلیپین هم به همین شکل. در 30 دقیقه نخست نیمه دوم ایران کاملا صاحب توپ و میدان بود، اما به نظر می‌رسید حتی وقتی تیم صاحب موقعیت می‌شود بازیکنان باور ندارند که این فرصت به دست آمده! بخشی از این مساله به کم‌تجربگی بازیکنان برمی‌گردد و بخش عمده‌اش به نگرش تزریق شده به تیم. همان نگرشی که باعث شد زهرا خواجوی، دروازه‌بان تیم ملی در حالی که تیم با یک گل عقب مقابل فیلیپین است و چیزی برای از دست دادن ندارد، وقت تلف کند!

بازیکنان صد خود را گذاشتند، فدراسیون نه!

این دختران بهترین خود را در استرالیا و مقابل رقبای تا بن دندان مسلح به نمایش گذاشتند. جرقه‌هایی در بازی ملی‌پوشان دختر دیده شد که هر بیننده‌ای را امیدوار کرد. البته بیننده‌هایی که یواشکی و با هزار مصیبت از طریق یوتیوب و ماهواره داشتند بازی را تماشا می‌کردند، چون صداوسیما تشخیص داده که نمی‌شود بازی دختران فوتبال ایران پخش شود. در سمت مقابل هر قدر بازیکنان خوب بودند امکانات فراهم شده برای آنها بد بود. این تیم ملی اگر با آماده‌سازی بهتری راهی مسابقات شده بود قطعا می‌توانست حتی بهتر از این بازی کند. اگر بازیکنان در بازی‌های تدارکاتی مقابل رقبای قدر به میدان رفته بودند اینقدر ناباورانه و هول مقابل تیم‌های قوی‌تر در انتخابی المپیک عمل نمی‌کردند. در ماه‌های گذشته چندین و چند بار نوشتیم که فدراسیون تیم ملی زنان را به حال خودش رها کرده است. انگار رییس فدراسیون و همکارانش از همان ابتدا با خودشان می‌گفتند این تیم که قرار است حذف شود، چرا روی آن سرمایه‌گذاری کنیم؟! همین شد که تیم با طی کردن دشواری‌های زیاد که ذکر جزییات آن در این متن نمی‌گنجد به استرالیا رفت اما نشان داد چه ظرفیت بالایی دارد. اگر همانند تیم ملی مردان مورد احترام و توجه قرار بگیرد.

چرا این بازی‌ها پخش نشد؟

در بخش قبل به پخش نشدن بازی تیم ملی اشاره کردیم. در سال‌های گذشته در گزارش‌های گوناگون هم این مورد را مورد بررسی قرار داده و این سوال را مطرح کرده بودیم که واقعا چرا بازی‌های تیم ملی زنان پخش نمی‌شود؟ این پرسش در عین در نظر گرفتن تمام حساسیت‌ها و موازین شرعی است و اتفاقا با علم به این مسائل همچنان سوال پابرجاست، چراکه در عمل چندین بار دیده شده که صداوسیما می‌تواند خطوط قرمز را کمی جابه‌جا کند. در برنامه‌های مختلف صداوسیما دیده شده که در هایلایت‌ها این خطوط قرمز قابل جابه‌جایی هستند. حال همین بازی‌های تیم ملی زنان را در نظر بگیرید. دختران ایران که کاملا پوشیده هستند. می‌ماند بازیکنان تیم رقیب که آنها هم لباس و شورت ورزشی گشاد به تن دارند و جوراب را تا زانو بالا کشیده‌اند. در نماهای لانگ واقعا چیزی از بدن بازیکنان حریف دیده نمی‌شود. صداوسیما می‌توانست همان شیوه تقطیع تصاویر که به وفور در مسابقات مردان استفاده می‌کند را به کار بگیرد و در نماهای نزدیک مسابقات فوتبال تیم ملی زنان اقداماتی انجام بدهد. تازه واقعا در همان نماهای نزدیک هم چیز قابل ذکری وجود ندارد ولی به هر حال این شیوه به راحتی می‌توانست مورد استفاده قرار بگیرد تا دختران ایران بدانند بازی‌های‌شان از رسانه ملی کشور خودشان پخش می‌شود تا علاقه‌مندان به تیم ملی مجبور نباشند از این فیلترشکن به آن فیلترشکن و از این سایت به آن سایت و از این کانال ماهواره به آن کانال ماهواره بدوند تا مسابقه تیم ملی ایران را ببینند. واقعا این رقابت‌ها فرصت مناسبی برای صداوسیما بود تا در سیاست‌های خودش در این زمینه تجدیدنظر کند که حیف از دست رفت.

پیشرفت سریع دختران ایرانی

تیم ملی زنان ایران در سه سال گذشته پیشرفت قابل توجهی کرده است. در فدراسیون قبلی و زمان ریاست عزیزی‌خادم تیم ملی ایران برای نخستین‌بار توانست جواز حضور در جام ملت‌های آسیا را به دست آورد. آن هم تنها چند ماه بعد از اینکه دختران ایران به دلیل بی‌توجهی فدراسیون قبلی حتی از رنکینگ فیفا خارج شده بودند. در واقع به محض اینکه تیم ملی سیگنال‌های مثبتی از مدیریت کلان فوتبال دریافت کرد و بخشی از توجهی که شایسته‌اش بود را دید، مسائلی نظیر اسکان و تغذیه مناسب، لباس، پرواز اختصاصی، پوشش رسانه‌ای قابل توجه و پاداش‌های به موقع توانست طلسم صعود نکردن به جام ملت‌های آسیا را بشکند. خودباوری ایجاد شده از آن زمان در تیم ملی در فدراسیون فعلی باعث شد دختران در مرحله نخست انتخابی المپیک میانمار را شکست بدهند و سپس در تقابل با رقبای قوی‌تر دیگر زنگ تفریح نباشند و اتفاقا بتوانند حریف را به چالش هم بکشند. این یعنی تیم ملی زنان ایران آنقدر پتانسیل دارد که تنها با کمی تقویت و توجه جهش‌های بزرگی می‌تواند انجام بدهد. سرعت رشد زنان ایران نسبت به رقبای آسیایی کاملا ملموس است. به صورت مشخص می‌توان گفت میانگین پیشرفت تیم ملی زنان ایران در مقایسه با رقبا بیشتر است. تنها و تنها اگر این دختران جدی گرفته شوند و همان‌طور که پیش‌تر گفته شد به اندازه تیم ملی مردان مورد توجه قرار بگیرند آن وقت قدرت فوتبال ایران در بخش زنان هم به صورت کامل نمایان خواهد شد.