تحلیل مصطفی هاشمی از خداحافظی اسطوره بسکتبال و نتایج ضعیف تیم ملی؛
می شد یک یا دو حامد حدادی داشته باشیم اما در باد قهرمانی آسیا خوابیدیم/ مردم می گویند تیم ملی خوب نبوده و درست هم می گویند
سرمربی سابق تیم ملی بسکتبال ایران می گوید تیم ملی شکست‌های بدی را تجربه کرد و خوب بازی نکردیم و مردم هم همین‌ها را می گویند.
تیم ملی بسکتبال کشورمان در آخرین بازی خود در رقابت‌های جام جهانی بسکتبال با نتیجه ۸۱ بر ۷۳ به لبنان باخت تا با ثبت ۵ شکست بدترین عملکرد ممکن را در چهار دوره حضور در جام جهانی به ثبت برساند.
به گزارش روزنامه اعتماد، در این رقابت‌ها تیم ملی کشورمان سنگین‌ترین شکست تاریخ بازی‌هایش در جام جهانی را مقابل برزیل ثبت کرد و نتایج و سبک بازی تیم به هیچ‌وجه مورد تایید و قبول علاقه‌مندان بسکتبال قرار نگرفت. اما پس از شکست در مقابل لبنان خبر خداحافظی حامد حدادی جامعه بسکتبال را به واکنش وا داشت. حدادی اگر نگوییم بهترین بازیکن تاریخ بسکتبال ایران قطعا یکی از بهترین بازیکنان این رشته ورزشی در کشورمان بود که در دوران بازی به افتخارات تیمی و فردی فراوانی دست یافت. ورزشکاری که جای خالی او سال‌های سال است که پر نشدنی به نظر می‌رسد و بعید است که حالا حالاها در بسکتبال ایران ستاره‌ای در حد و اندازه‌های او ظهور کند. خداحافظی حدادی و نتایج ضعیف تیم ملی بهانه‌ای شد تا با مصطفی هاشمی سرمربی سابق تیم ملی گفت‌وگویی ترتیب بدهیم که در ادامه می‌خوانید.
حتما می‌دانید سوژه امروز بسکتبال ما چیست.
همان چیزی که همه درباره آن حرف می‌زنند. باید صحبت کرد. من هم مثل مردم هستم و نگاه آنها را دارم اما فنی‌تر. خب تیم ملی شکست‌های بدی را تجربه کرد و خوب بازی نکردیم و مردم هم همین‌ها را می‌گویند.
البته بحث اول ما درباره خداحافظی حامد حدادی است. نظر شما درباره خداحافظی یکی از ستاره‌های بسکتبال ما چیست؟
بله. ایشان در این ۱۵، ۱۶ سال زحمات زیادی برای بسکتبال ما کشید و رکن اصلی در بردهای تیم ملی بسکتبال بود. همیشه در بسکتبال بازیکنان اینچنینی هر ۳۰، ۴۰ سال ظهور می‌کنند. او بسیار زحمت کشیده و ما همه دوستش داریم و ان‌شاءالله در هر حوزه‌ای هست سلامت باشد و برای او آرزوی موفقیت داریم.
قبل از حدادی ستاره‌ای در اندازه او نداشتیم؟
یک بازیکن با این شرایط که دو متر و هجده سانت بلندی قامتش باشد را می‌گویم وگرنه بازیکنان خوب زیادی در زمان‌های مختلف داشتیم.
الان جایگاه آنها در بسکتبال کجاست؟
ببین اصلا بحث این نیست که یک بازیکن ستاره باشد یا نباشد. ایشان یک بازیکن درجه یک بود که به NBA رفته و نبودش خلأ بزرگی است و برای او آرزوی موفقیت می‌کنیم وگرنه کی زمان خودش خوب بوده یا بد بوده مهم نیست، مهم این است که یک بسکتبالیست بسکتبال بلد و باهوش دوران بازی‌اش تمام شد.
جواب سوال‌مان را نگرفتیم اما بگویید در این مدت توانستیم یکی مثل حدادی بسازیم؟
نه.
چرا؟
چون یک بسکتبالیست باهوش و بسکتبال بلد و با دو متر و هجده سانت اصلا نداریم. بازیکنی با این خصوصیات منظورم است. نکته بعد هم اینکه بعد از این ما سال ۸۶ قهرمان آسیا شدیم اگر به موقع فکرش را می‌کردیم الان یکی، دو تا مثل حدادی داشتیم. اما در باد نتایج خوابیدیم و از بازیکنان مثل حدادی استفاده کردیم و دیگر فکر پشتوانه‌سازی نبودیم. اگر می‌رفتیم بچه‌های ۸، ۹ ساله در شهرستان‌هایی که میانگین قدی بالایی دارند را پیدا می‌کردیم و استعداد آنها را شناسایی می‌کردیم و تحت پوشش قرار می‌دادیم الان آن بچه‌ها ۲۵، ۲۶ ساله بودند و می‌شد در بین آنها یکی، دوتا حدادی پیدا کرد.
حالا با حدادی چطور می‌شود کار کرد تا از تجارب او استفاده کنیم؟
باید حرمت او را نگه داریم و جایگاهش حفظ شود. حالا می‌خواهد وارد چرخه مربیگری یا مدیریتی شود به خواسته و توانایی خودش ربط دارد اما باید احترام او به عنوان بهترین بازیکن ۲۰ سال گذشته در ایران حفظ شود و همیشه به عنوان یک شاخصه از او یاد کرد.
برسیم به تیم ملی. چرا در جام جهانی تا این حد بد بودیم؟
خب در حد پتانسیل ما، آن توقعات را برآورده نکردیم. دیدگاه‌های‌مان مقداری اشتباه بود و از ابزارمان خیلی خوب استفاده نکردیم و جای یکی، دو بازیکن هم خالی بود هر چند این بهترین تیم ما بود اما جمشیدی و زنگنه می‌توانستند باشند. اما بقیه بهترین بازیکنان بودند.
در این میان بحث جوانگرایی هم مطرح می‌شود.
اینکه از جوانگرایی گفته می‌شود فرار رو به جلو و کلیشه‌ای است چون این بازیکنان از دو سال پیش دعوت شده بودند و الان هم بهترین‌ها هستند. اما نظرم این است که با همین پتانسیل می‌توانستیم لبنان و ساحل‌عاج را ببریم و مقابل برزیل و فرانسه و اسپانیا یک بازی نزدیک و بهتری را به نمایش بگذاریم. الان هم می‌گویم با اینکه حامد خداحافظی کرده اما همچنان پتانسیل مدال‌آوری در آسیا را داریم.
با همین کادرفنی یا نیاز به تغییرات است؟
ببینید همیشه نباید دنبال مربی بود. بهتر است نگرش عوض شود. ببینیم کجا بودیم و به کجا رسیدیم و چرا این‌طور شدیم و چقدر هزینه دادیم. ببینیم آیا کار درست انجام دادیم یا کار اشتباه. اگر کار اشتباه کردیم تصحیحش کنیم. اگر اصرار به کار قبلی نداشته باشیم برای اینکه یک عده باشند یا نباشند بهتر است. امیدوارم این دیدگاه و این نگرش با یک خرد جمعی حل شود اگر حل نشود که باید تصمیم دیگری گرفت!
از ضعف بسکتبال ما که بگذریم قبول دارید یک سری کشورها در آسیا رشد کردند؟
اصلا این‌طور نیست. چین و لبنان رشد نداشتند. فقط ژاپن رشد داشته است. اما سرمایه‌گذاری در همه جای دنیا می‌کنند و ایراد از ماست وگرنه به جز ژاپن بقیه کشورها که رشد آنچنانی نداشتند.
بسکتبال ما چی؟ پسرفت داشته یا درجا زدیم؟
زیاد متوجه نمی‌شوم! اما پتانسیل بیشتری داریم. باید دید وزارت ورزش چه تصمیمی می‌گیرد اما به نظر من خیلی کارهای بیشتری می‌شود در بسکتبال انجام داد چون یقین داشته باشید ما کشوری هستیم که جوان زیاد داریم و صاحب امکانات هستیم و می‌توانیم کارهای زیادی انجام دهیم.
دیدگاه تان را بنویسید