فوتبال زنان در چاه فراموشی

اعتمادآنلاین| رخ دادن دو اتفاق به ظاهر بی‌ربط به هم نشان داد وضعیت فوتبال زنان در ایران چقدر اسفناک است. اینکه فوتبالیست‌های زن ایرانی با وجود پتانسیل بالا و انگیزه مثال‌زدنی و وجود استعدادهای کم‌نظیر هنوز درگیر یک سری مشکلات بدیهی هستند. آنها اول از همه باید به چند آدم لمپن ثابت کنند فوتبال بازی کردن زن‌ها یک فرآیند طبیعی است نه محملی برای تمسخر دیگران و دوم باید برای ساده‌ترین حقوق‌شان بجنگند وگرنه به راحتی فراموش می‌شوند و حتی دیگر فیفا هم یادش می‌رود ایران تیم ملی فوتبال زنان دارد.

اینکه مهدی فنونی‌زاده، ملی‌پوش سابق فوتبال ایران وقتی می‌خواهد سپهر حیدری را در کل‌کل سرخابی تحقیر کند، می‌گوید «تو رو قرار بودن ببرن فوتبال بانوان اشتباهی آوردن فوتبال آقایون» و سپهر حیدری هم در جواب می‌گوید: «اتفاقا تویی که در حق هموطنات نامردی می‌کنی باید بری تیم بانوان. فقط اگر رفتی تو رو خدا روسری سرت نذار که همه می‌گرخن» نشان از یک فقر فرهنگی عمیق دارد. این برمی‌گردد به آموزش‌های ناصحیح و جامعه جنسیت‌زده‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم. شاید برخی تصور کنند کسی که یک روز کاپیتان تیم ملی بوده و دنیا دیده به حساب می‌آید دیگر نباید اینقدر ناامیدکننده حرف بزند. شاید بعضی‌ها با تعجب رفتار سپهر حیدری را نگاه کنند و از خودشان بپرسند مگر می‌شود؟ اما باید بپذیریم انجام بازی ملی و گل زدن از راه دور و باز کردن دروازه سپاهان در دقیقه 96 چیزی به فهم آدم‌ها اضافه نمی‌کند و جای آموزش را نمی‌گیرد. با این حال اتفاقی که رخ داده را می‌توان با آموزش صحیح و گفت‌وگو حل کرد. اگر هم حل نشد می‌توان نادیده‌شان گرفت. با خودمان می‌گوییم دو تا پیشکسوت فوتبال داریم که دوست دارند خودشان را در سطح نازل‌ترین کل‌کل‌های هواداری پایین بکشند و در این راه از زیر پا گذاشتن هیچ چیزی ابا ندارند.

مشکل اصلی جایی است که پای قدرت در میان است و نه می‌توان نادیده‌اش گرفت و نه می‌توان با آن کنار آمد. مشکل آدم‌هایی هستند که پشت میزشان نشسته‌اند و اظهارات و تفکرات‌شان روی آینده تمام زنان فوتبالیست این سرزمین تاثیر می‌گذارد. آنهایی که در وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال نشسته‌اند و تیم فوتبال زنان ایران را به حال خودش رها کرده‌اند. تا جایی که در رنکینگ جهانی فیفا تیم زنان ایران اصلا وجود خارجی ندارد. به این دلیل که بیش از 20 ماه است در بلاتکلیفی به سر می‌برد. نه سرمربی دارد نه اردوی تدارکاتی برگزار می‌کند. نه در بازی دوستانه حضور می‌یابد و نه به تورنمنتی اعزام می‌شود.

به راستی مدیران فوتبال ایران در این چند وقت برای فوتبال زنان چه کار کرده‌اند؟ لیلا صوفی‌زاده، نایب‌رییس فدراسیون و رییس کمیته زنان که نه جواب تلفن خبرنگاران را می‌دهد نه خود را متعهد به انجام وظیفه‌اش می‌داند دقیقا برای چه چیزی حقوق دریافت می‌کند؟ آیا باید باور کنیم او که حتی به خودش زحمت نداد وقتی توهینی آشکار به فوتبال زنان شد موضعی اتخاذ کندکه در تدارک برنامه‌ای برای ارتقای فوتبال زنان است؟ راستی می‌دانید پاداش تیم ملی فوتسال زنان بابت قهرمانی در جام ملت‌های آسیا سال 2018 هنوز پرداخت نشده است؟ و این مساله آن قدر لوث شده که آن بندگان خدا خودشان خجالت می‌کشند در موردش حرف بزنند.فدراسیون فوتبال در دوران مدیریت مهدی تاج و بعد از آن سرپرستی حیدر بهاروند در حال رقم زدن یکی از بدترین دوران مدیریتی در فوتبال ایران است.

اسمش را سیاه‌نمایی بگذاریم یا نقد غیرمنصفانه تاثیری در واقعیت نمی‌گذارد. در همین صفحه ورزش روزنامه اعتماد بارها در مورد پرونده ویلموتس و کم‌کاری فدراسیون نوشتیم. از یتیم بودن تیم‌های پایه که به دست ناموفق‌ترین و بی‌تجربه‌ترین مربیان سپرده شده است. از کمیته داورانش گفتیم که به خاطر لجبازی قصد داشت بهترین داور تاریخ ایران را از لیست بین‌المللی حذف کند. از شرایط نابسامان اقتصادی و نبود آدم‌های متخصص در پست‌های مربوط به مارکتینگ و حقوقی انتقاد کردیم. حالا هم با جدیدترین شاهکار این گروه مواجهیم. اینکه تیم ملی زنان ایران که در آخرین رنکینگ فیفا در رتبه 75 دنیا قرار داشت امروز نه در گیر و ‌دار صعود یا سقوط که درگیر مرگ و زندگی است. درگیر ماندن و حذف شدن. ما از فوتبال زنان ایران تصاویر عجیبی در ذهن داریم.

دستکش‌های پاره دروازه‌بان تیم فوتبال زنان ملوان، مادری که بین دو نیمه بچه‌اش را ‌تر و خشک می‌کرد، بازیکنانی که برای فرار از سرما به آمبولانس پناه بردند و... همه اینها نشان می‌دهد زنان ایران می‌خواهند فوتبال بازی کنند. آنها همه سختی‌های پیش رو را تحمل کرده‌اند چون می‌دانند پا در چه مسیری گذاشته‌اند. آنها قبل از اظهارنظرهای فنونی‌زاده و حیدری بارها و بارها از دهان خیلی‌ها شنیدند که «زنا رو چه به فوتبال». اما اهمیتی ندادند. در این شرایط تنها چیزی که می‌تواند جلوی پیشرفت فوتبال زنان را بگیرد همین به حساب نیامدن‌هاست. همین نادیده‌گرفتن‌ها.

لیلا صوفی‌زاده مدتی پیش در یک گفت‌وگوی رسانه‌‌ای در واکنش به انتقادات گفته بود «وقتی بر بلندای قله بایستم به همگی سنگ‌ریزه‌هایی که سر راهم قرار گرفته لبخند می‌زنم!» خوب است اگر ایشان به قله رسیدند محبت کنند به جای لبخند زدن به منتقدین کمی به فکر انجام وظایف‌شان باشند و این دو ماه آخر دوران ریاست‌شان بر فوتبال زنان را با خاطره‌ای خوب پشت سر بگذارند. فوتبال زنان را دریابید!

منبع: روزنامه اعتماد