داستان لژیونرهای دیروز و امروز

اعتمادآنلاین| ‌ اواخر دهه 90 میلادی، با اوج گرفتن دوباره فوتبال ایران در آسیا، بازیکنان ایرانی مشتریان زیادی در خارج از مرزهای کشور پیدا کردند، ولی بوندس‌لیگا مقصد اصلی بازیکنان ایرانی شد. هرچند لیگ بلژیک، ایتالیا و انگلیس هم پذیرای بازیکنان ایرانی بود، اما لیگ آلمان برای فوتبالیست‌های ایرانی مقصدی ایده‌آل به شمار می‌آمد. آلمان جایی بود که ایرانی‌ها می‌توانستند به همه جاه‌طلبی‌هایشان برسند.

علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا، خداداد عزیزی و کریم باقری سرشناس‌ترین بازیکنان فوتبال ایران بودند که راهی آلمان شدند. در این بین علی دایی و مهدوی‌کیا موفق‌تر ظاهر شدند. علی دایی بعد از حضور در هرتابرلین راهی بایرن‌مونیخ شد و مهدوی‌کیا هم سال‌های خوبی را در هامبورگ گذراند و حتی کاپیتان این باشگاه قدیمی آلمان شد.

همان‌قدر که آلمان مقصد اصلی بازیکنان ایرانی در آن سال‌ها بود، حالا روسیه و بلژیک میزبان فوتبالیست‌های ایرانی شده‌اند. این کشورها اگر چه لیگ‌های معتبری در فوتبال اروپا ندارند، اما بازیکنان ایرانی همچنان تلاش می‌کنند راهی باشگاه‌های روسی و بلژیکی شوند.

اما چرا فوتبالیست‌های ایرانی برای بازی در لیگ این کشورها این‌قدر مشتاق هستند؟ شاید مهم‌ترین دلیل آنها پیشرفت باشد. ولی بدون تردید هیچ‌کدام از این لیگ‌ها باعث نشده سطح بازی آ‌نها بالا برود. بازیکنانی چون رضا شکاری، کاوه رضایی و رامین رضاییان نمونه‌های خوبی برای اثبات این گفته هستند. آنها ثابت کردند حضور در چنین لیگ‌هایی نه تنها باعث پیشرفت نمی‌شود بلکه بازیکنان را دچار افت می‌کند.

بی‌شک حضور کی‌روش در تیم ملی و نگاه مثبت این مربی به بازیکنان دورگه و حاضر در لیگ‌های اروپایی سبب شد اشتیاق فوتبالیست‌ها به حضور در اروپا هر روز بیشتر شود. آنها حضور ثابت در تیم‌های باشگاهی خود را رها کردند تا به اروپا بروند و نیمکت‌نشین باشند. کی‌روش هم آنها را به تیم ملی دعوت می‌کرد. بازیکن فیکس لیگ برتر جایی در تیم ملی نداشت، اما به محض حضور در اروپا حتی اگر نیمکت‌نشین هم بود راهی اردوی تیم ملی می‌شد.

همین تفکر امروز هم بین بازیکنان ایرانی وجود دارد. آنها تلاش می‌کنند به هر شکلی که شده راهی اروپا شوند، اما بعد از یک فصل ناموفق دوباره هوای بازگشت به ایران به سرشان می‌زند.