ازبک‌ها؛ بهترین‌های نفرین شده

اعتمادآنلاین| فرشاد اعظمی: انگار برج عقرب در طالع او ماندگار است. حتی اگر مانند روایت آن مدرسه لعنتی همه دانش‌آموزان روی میز بایستند و رابین‌ ویلیامز فقید را ناخدا صدا بزنند، بازهم بازنده خود اوست. حالا می‌خواهد رقیب کانگروها باشند یا ژرمن‌ها. در آخر این ضربات بی‌رحم پنالتی‌هاست که دستان هکتور کوپر را خالی می‌گذارند. مردی که شاگردانش همیشه زیبا بازی می‌کنند و فوتبال را عاشقانه معنا می‌کنند، اما افسوس که فوتبال عدالت ندارد. انگار اینجا زئوس بر بام ورزشگاه فقط در تصور انتقام است.

حذف ازبکستان از جام ملت‌های آسیا اگرچه اتفاق دور از ذهنی نبود و کمتر کسی آنان را بخت اول قهرمانی تصور می‌کرد، ولی جدا افتادگان داس و چکش در این دوره از رقابت‌ها هم در عین خوب بودن حذف شدند. مثل دروه مقدماتی جام جهانی که برای رسیدن به سیبری فقط یک نفس کم داشتند و در این میان تهران می‌توانست همان دم مسیحایی شود که نشد.

البته این نه اول و نه پایان کار آن‌هاست. ازبک‌ها با تغییر نسل‌ تقریبا مداومی که در تیم‌های خود داشتند، همواره خودشان در بین تیم‌های خوب قاره کهن حفظ کرده‌اند. پاختاکور، بنیادکار، نفتچی در ادوار مختلف جام باشگاه‌های آسیا در زمره بهترین‌ها بودند و به همین دلیل است که نباید نام آن‌ها را فراموش کرد.

به ویژه آنکه ازبک‌ها در ادوار اخیر تورنمت‌های باشگاهی و ملی سعی کرده‌اند فوتبال خودشان را به‌روز شده دنبال کنند. سرمایه‌گذاری آنان بر فوتبال نشان از آن دارد که دیر یا زود ازبک‌ها جایی برای خودشان بین قدرت‌های اول آسیا باز خواهند کرد. مثل افسانه سیزهمین سلحشور که آنتونیو باندراس به آنی در پایان ماجرا فاتح میدان می‌شود و دهکده را نجات می‌دهد. آن روز شاید خیلی نزدیک نباشد ولی قطعا دور نیست.

شاید یک دوره حضور در جام جهانی بتواند شروع دوباره‌ای برای آنان باشد. اتفاقی که البته از مسیر سختی می‌گذرد. آنان باید در این مسیر خود را مهیای رقابت با ایران، کره جنوبی، ژاپن، استرالیا ، عربستان سعودی و قطر کنند؛ مسیر سختی که در پایان می‌تواند همان بهشت موعود آنان باشد. تجربه نشان داده که حضور ولو ناکام در جام جهانی در کمترین سطح یک جلب توجه بین‌المللی را به همراه دارد. کم نبودند بازیکنانی که از دل همین تورنمنت راهی اروپا شدند و در نهایت همین بازیکنان به مدرسان جهانی فوتبال در کشور خود شدند.

راهکار دوم تقویت دوباره باشگاه‌هاست. شاید نیاز باشد که ازبک‌ها دوباره به سمت دعوت بزرگان فوتبال بروند. مانند همان دورانی که ریوالدو در روزهای واپسین فوتبالی خود توانست با تجربه گران خود، ازبک‌ها را در رقابت باشگاه‌های آسیا در قواره یک قدرت اصلی نمایان کند. اما سوال اصلی انیجاست که این دعوت باید چگونه باشد. آن هم در شرایطی که برخلاف گذشته کشورهای حوزه خلیج فارس و حتی خاور دور سرمایه‌گذاری ویژه‌ای در این حوزه انجام داده‌اند.

راهکار سوم انتخاب مربیان مجرب و بزرگ جهانی است که به نظر می‌رسد این روش بسیار موثرتر باشد. به ویژه آنکه ازبک‌ها نشان داده‌اند که به لحاظ ظرفیت انسانی کشور ثروتمندی هستند و داشتن بازیکنانی چون احمدوف برای هر تیمی کافی است که بتوانند میانه میدان را از آن خود کنند. مثل ایران که در سایه مربیان خارجی چون برانکو ایوانکویچ مربی باسابقه و موفق کروات و همین طور وینفرد شفر آلمانی و البته کارلوس کیروش پرتغالی تحول مهمی در توان خود طی یک دهه اخیر ایجاد کرده است.