ناکام در قصه‌پردازی و اجرا

اعتمادآنلاین| الناز دیمان - احمد یوسف‌زاده سال‌ها پیش روایت اسارت بیست و سه نوجوان در دوران جنگ تحمیلی در زندان عراقی‌ها را به رشته تحریر درآورد که بسیار مورد توجه قرار گرفته، موفق به کسب جوایز ادبی بسیاری شده و بارها تجدید چاپ شد.

به گزارش اعتمادآنلاین، قصه گیرای این کتاب پتانسیل کم نظیری برای تبدیل شدن به نسخه سینمایی داشت و از همان زمان افراد مختلفی برای ساخت آن اعلام آمادگی کردند تا اینکه عاقبت قرعه به نام مهدی جعفری افتاد که پیش‌تر فیلم مستند این ماجرا را نیز ساخته بود.

فیلم با سکانسی جنگی و مهیج آغاز میشود که پرداخت خوبی دارد و نوید تماشای اثری پرکشش را میدهد اما طولی نمیکشد که فیلم در سراشیبی ریتمی کند و بدتر از ن یکنواخت میفتد.

درواقع فیلمنامه‌نویس و کارگردان درک درستی از ساخت فیلم در لوکیشن‌های محدود ندارد و فیلم به تکرار صحنه‌هایی تبدیل می‌شود که نه کشش دراماتیک چندانی دارند و نه در پیش برد قصه موفق عمل می‌کنند.

«23 نفر» پس از یک ربع اولیه به نمایشنامه ای رادیویی میماند که با چشمان بسته هم میتوان آداستان آنرا دنبال کرد. البته توجه ویژه های به طراحی صحنه و لباس فیلم شده است اما حتی این محاسن نیز توان نجات میزانسن‌های تکراری و فاقد خلاقیت فیلم را ندارند.

اولین فیلم سینمایی مهدی جعفری در شخصیت‌پردازی نیز موفق عمل نمی‌کند. نوجوانان فیلم شبیه هم حرف می‌زنند، اعتقاداتی شبیه به هم دارند و حتی مانند هم به اتفاقات کنش نشان میدهند. تنها کاری که جعفری به عنوان فیلمنامه‌نویس انجام داده تا این نوجوانان از یکدیگر قابل تفکیک باشند انتخاب لهجه‌های مختلف برای آنهاست.

یعنی اگر با چشم‌های بسته فیلم را دنبال کنید و دیگر خبری از تفاوت‌های چهره و فیزیک این نوجوانان در قاب چشم‌های‌تان نباشد تنها از روی لهجه‌ی آنها می‌توانید پی به تفاوت‌شان ببرید.

جذابیت حلقه‌ی مفقود شده فیلم «23 نفر» است. اولین تجربه سینمایی جعفری ملات داستانی خوبی در اختیار دارد اما کارگردان که اصرار به نوشتن فیلمنامه نیز داشته در برون کشیدن جاذبه از بطن قصه و به تصویرکشاندن آن روی پرده سینما موفق عمل نمی‌کند.

البته کارگردان برای جذاب کردن فیلم و ارائه پاساژهایی برای تنفس چاشنی طنز را به ماجرا اضافه کرده است که بجز مواردی معدود اغلب ناکام می‌ماند.

«23 نفر» اثری اقتباسی است و این در سینمای ما که چندان اعتنایی به ادبیات ندارد و اثر اقتباسی در آن بسیار کم دیده می‌شود اتفاقی مثبت است.

هرچند از نظر نگارنده نسخه مکتوب بسیار جذاب‌تر از نسخه سینمایی آن است اما طبعا فیلم سینمایی طیف مخاطب گسترده‌تری دارد و در زمان اکران افراد بیشتری با داستان بیست‌وسه نوجوان بسیجی که داوطلبانه به جنگ رفته‌اند آشنا خواهند شد.

قصه کلی فیلم «23 نفر» تا حد زیادی به کتابی که از آن اقتباس شده وفادار بوده اما متاسفانه بسیار شعارزده عمل می‌کند درحالی که داستان ذاتا آنقدر ال‌مان‌های وطن پرستانه دارد و آنقدر اعتقاد دینی و میهن دوستانه نوجوانان در کنش‌هایی که در واقعیت داشته‌اند نمایان است که لزومی نداشته وارد دیالوگ‌ها شده و یا با تصاویر گل درشت نمایش داده شود.