چین انگیزه‌ای برای حمایت از لغو تحریم‌های ایران ندارد چون در وضعیت تحریمی نفت را با تخفیف قابل‌توجه می‌خرد

روزنامه اعتماد با سیدمحمدعلی سیدحنایی، رییس هیات امنای اندیشکده دیپلماسی ملل گفت‌وگو کرده است.

به گزارش اعتماد، بخش‌هایی از این گفت‌وگو را می‌خوانید؛

• به نظر می‌رسد رویکرد اخیر فرانسه، به‌ویژه تحت رهبری امانوئل مکرون، رییس‌جمهور این کشور با هدف احیای اقتدار و نقش‌آفرینی فعال‌تر این بازیگر در خاورمیانه صورت می‌گیرد. این موضع‌گیری‌ها را می‌توان به عنوان تلاشی برای نمایش قدرت و حفظ جایگاه فرانسه در معادلات منطقه‌ای  و جهانی تفسیر کرد.
•  با توجه به فضای حاکم بر شورای امنیت سازمان ملل متحد، بازتاب‌ توافق ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، و موضع‌گیری‌های کشورهای اروپایی (به ویژه سه کشور اروپایی)  احتمال تصویب و اجرای قطعنامه پیشنهادی مبنی بر لغو دائمی حقوق ایران در این زمینه بسیار کم  است. بر اساس ارزیابی  من، این  قطعنامه تصویب نخواهد  شد .
• درباره نقش چین و روسیه در روابط با ایران، این دیدگاه وجود دارد که تصور ایران از این دو کشور به عنوان شرکای راهبردی یا متحدان استراتژیک، مبتنی بر یک خطای محاسباتی است. یکی از دلایل اصلی این ادعا، عملکرد این دو کشور در جریان جنگ ۱۲روزه است که هیچ‌یک موضع‌گیری قاطعی در حمایت از ایران اتخاذ نکردند. در حالی که انتظار می‌رود یک متحد استراتژیک به صورت مستقیم یا غیرمستقیم در شرایط بحرانی از شریک خود حمایت کند.
•  نمی‌توان انتظار داشت که روسیه یا چین برخلاف منافع ملی خود عمل کنند، زیرا هر  دو کشور  بر  اساس  اولویت‌های ملی خود در صحنه جهانی عمل می‌کنند.
•  چین  به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بهره‌مندان از تحریم‌های ایران، نفت کشورمان را با تخفیف قابل‌توجهی خریداری می‌کند و پرداخت‌های آن اغلب با تأخیر یا در قالب کالا انجام می‌شود. بنابراین، چین انگیزه‌ای برای حمایت از لغو تحریم‌های ایران ندارد، زیرا این وضعیت به نفع منافع اقتصادی این بازیگر است. این واقعیات نشان‌دهنده آن است که روابط ایران با چین و روسیه، برخلاف تصور برخی، در سطح یک اتحاد راهبردی قرار ندارد.
• در چنین شرایطی، می‌توان با انعطاف، از توفان‌های سیاسی عبور کرد و در زمان مناسب، با تقویت ابزارهای مذاکراتی و از موضع قدرت، بار دیگر به میز مذاکره بازگشت. حال با توجه به فرصت‌های ازدست‌رفته و کاهش ابزارهای مذاکراتی، به نظر می‌رسد توسل به رویکردی منعطف در این مقطع زمانی ضروری باشد. البته همانطور که اشاره شد، مسائل موشکی همچنان خط قرمز باقی می‌ماند، اما در مورد برنامه هسته‌ای، بررسی امکان برخی محدودیت‌ها می‌تواند گزینه‌ای منطقی برای  مدیریت  بحران کنونی  باشد.