نقش ظریف در پایان جنگ و قطعنامه 598 چه بود؟

اعتمادآنلاین| اگر به چند عکس به‌جا‌مانده از آن سال‌ها و تیم مذاکره‌کننده دقت کنیم، در کنار حسن روحانی، علی‌اکبر ولایتی به‌عنوان رئیس تیم مذاکره‌کننده، مرحوم حسن حبیبی و سیروس ناصری، فردی حضور دارد که اکنون وزیر خارجه دولت است؛ محمد‌جواد ظریف. او که بعد از انتخاب حسن روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور در سال 92 تا به امروز سکان دیپلماسی کشور را بر عهده دارد، با تجربه حضور در مذاکرات قطع‌نامه 598، باب گفت‌وگو با سران 1+5 را نیز باز کرد که سرانجام آن «برجام» بود.

ظریف در کتاب «آقای سفیر» که در آن خاطرات خود را بیان کرده است، روایت خود از فضای سازمان ملل در زمان جنگ را این‌گونه توصیف می‌کند:

«در دوران جنگ، ایران در سازمان ملل متحد به‌شدت منزوی شده بود. البته برخی افراد به‌طور خصوصی می‌گفتند ما دلمان با شماست، اما همان افراد حاضر نبودند در یکی از سالن‌ها یا راهروها به همراه ما چایی بنوشند. ما در طول مذاکرات جنگ، تنها با چند نفر می‌توانستیم صحبت کنیم. دیگران یا علاقه‌ای نداشتند یا می‌ترسیدند با ما صحبت کنند. گروهی از آنها دیپلمات‌های کشورهای عربی و گروهی دیگر دیپلمات‌های کشورهای غربی بودند. خاطرم هست زمانی که راجع به قطع‌نامه‌ها مذاکره می‌شد، می‌خواستم در مورد بحث بمب‌های شیمیایی با رئیس شورای امنیت ملاقات کنم. ایشان سفیر فرانسه بودند و به بنده گفتند که اجازه ندارم با شما صحبت کنم. به همین سادگی. البته او سفیر کاردان و دیپلمات خوبی نبود، وگرنه این‌گونه ‌عمل نمی‌کرد. در واقع می‌خواهم بگویم که انزوای ما تا این حد شدید بود. البته در مذاکرات مربوط به قطع‌نامه 598، جو شورا کمی عوض شده بود، اما هنوز در طول این مذاکرات، مخصوصا بعد از تصویب قطع‌نامه تا پذیرش آن توسط ایران، واقعا تعداد بسیار محدودی با ما صحبت می‌کردند».

ظریف در این کتاب درباره چگونگی شروع بحث قطع‌نامه 598 گفته: «فکر می‌کنم آنچه باعث شروع بحث قطع‌نامه 598 شد، فتح فاو و نگرانی از سقوط عراق بود.

ما فاو و مجنون را از دست دادیم و عراقی‌ها وارد خاک ایران شدند. قطع‌نامه 598 در یکی از بندهایش دستور به آتش‌بس فوری و عقب‌نشینی بدون تأخیر می‌دهد. زمانی که آتش‌بس را پذیرفتیم، عقب‌نشینی از خواست عراق به خواست ایران تبدیل شده بود.

در زمان پذیرش 598، عراق می‌خواست مذاکره کند، اما ما خواستار آتش‌بس فوری بودیم. دیدگاه ما از نظر عملیاتی، در زمان مذاکرات قبل از تصویب 598، مبتنی بر ادامه جنگ بود. از نظر سیاسی نیز یک دیدگاه این بود که باید با شورای امنیت برخورد کرد و همان روش را ادامه داد.

دیدگاه دیگر نیز بر تلطیف‌کردن فضا تأکید داشت؛ چراکه احساس می‌شد شورای امنیت به سمت تحریم ایران پیش می‌رود. به همین خاطر گروهی در بخش بین‌الملل وزارت خارجه ایران، معتقد به نوعی از بازیگری بین‌المللی بودند که در آن نقش فعال‌تری ایفا کنیم؛ یعنی خواستار این بودند که ما از حالت قهر با شورای امنیت خارج شویم. گروهی نیز در وزارت خارجه و بیرون از آن، این روند را قبول نداشتند. بالاخره تصمیم وزارت خارجه با همراهی حضرت امام این بود که ما استراتژی خاصی را در پیش گیریم و آن را ادامه دهیم تا از تحریم ایران جلوگیری کنیم».

محمد‌جواد ظریف، روند کار را نیز این‌گونه تعریف می‌کند: «... پس از مدتی آقای دکتر جواد لاریجانی مسئولیت مذاکرات را بر عهده گرفتند. روش ایشان در مذاکرات، روشی تأخیری بود. در این راستا از انواع ابزارها استفاده کردیم، از‌جمله اینکه دبیرکل را تشویق کردیم یک طرح اجرائی برای قطع‌نامه 598 بنویسد؛ با این توجیه که این قطع‌نامه مبهم و نامفهوم است. قطع‌نامه در جولای 1987 یعنی 1366 به تصویب رسید و طرح اجرائی دبیرکل در اکتبر 1987 یا آبان 1366-‌یعنی شش ماه بعد- آماده شد. ما طرح اجرائی را پذیرفتیم و خواستار شروع آن شدیم؛ چراکه به دیدگاه‌های جمهوری اسلامی ایران نزدیک بود. در حالی که عراق می‌گفت تا زمانی که ایران قطع‌نامه 598 را نپذیرد، برای ما قابل قبول نیست».

در همان زمان که او در رده بعد از سفرا، مذاکره را انجام می‌داده، با هماهنگی بیانیه‌ای را می‌نویسد که تلویحا عنوان می‌کند ایران قطع‌نامه را پذیرفته است. ظریف در‌این‌باره در کتاب «آقای سفیر» گفته: «تا ساعت‌ها بعد از نیمه‌شب فکر می‌کردم و به دیکشنری مراجعه می‌کردم تا لغتی را بیابم که هم‌معنی پذیرش باشد، اما معنی حقوقی پذیرش قطع‌نامه 598 را نیز نداشته باشد. درنهایت لغت «تانتامونت» به ذهن من رسید. این نامه در بخش بین‌الملل وزارت خارجه با نام «تانتامونت لتر» شناخته شده است».

بالاخره قطع‌نامه به سرانجام می‌رسد و ظریف به‌عنوان مشاور وزیر در امور مربوط به قطع‌نامه 598 به تهران بازمی‌گردد تا در مذاکرات ایران و عراق شرکت کند.

منبع: شرق