در مصایب دولت و این سکوت روحانی

اعتمادآنلاین| عبدالکریم حسین‌زاده، عضو فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی نوشت: همگی حسن روحانی را پیش و پس از ورود به کاخ ریاست‌جمهوری، سیاستمداری سخنور و سخنرانی متبحر می‌شناسیم. با این حال، یکی از اشکالات کار دولت روحانی، چه در روزهای خوب دولت یازدهم و چه این روزها که دولت دوازدهم با مشکلاتی روبه‌روست، ضعف تیم رسانه‌ای دولت بوده و هست و این‌بار سنگین از آنجا که دستی توانمند برای برداشتنش در کار نبوده، همواره منجر به سنگینی بیشتر دولت بوده است. زمانی حسن روحانی در چهارساله دولت یازدهم، شخصا این‌بار را بر دوش می‌کشید و حالا اما به نظر می‌رسد انبوه مشکلات و چالش‌ها دیگر نه توانی برای دستان روحانی باقی گذاشته که یک‌تنه بار سنگین دیپلماسی عمومی و سیاستِ رسانه‌ای دولت را نیز به دوش بکشد و نه مهلت و زمانی که به این مهم اختصاص دهد. از طرفی به نظر می‌رسد با خروج ترامپ از توافق هسته‌ای که به تعبیری، منجر به اختلال در کار برجام و به بن‌بست رسیدن آن شد، عملا دولت را دچار نوعی ضعف در اعتماد به نفس ساخته و آنچنان که به نظر می‌رسد، دولت در عرصه سیاست خارجی تا حدود بسیاری دچار سرخوردگی شده است. چرا که به هر حال دولت روحانی تا پیش از روی کار آمدن ترامپ، برجام را به عنوان برگ برنده خود روی میز داشت و درمقابل هجمه‌های انتقادی مخالفان دست پر بود اما هنگامی که ترامپ وارد عرصه شد و امریکا را از عرصه برجام خارج کرد، پس از آن شب کذایی که ترامپ از خروج ایالات متحده امریکا از توافق هسته‌ای خبر داد و متعاقبا روحانی نیز با حضور در یک برنامه تلویزیونی با گاردی بسته و کلامی تند سخن گفت، عملا دولت وارد این فاز جدید شد که دیگر همچون گذشته، به هر بهانه، آماده گفت‌وگو نبود و شبیه به سال‌های قبل همه‌جا از مذاکره و تعامل سخن نمی‌گفت. اگر به عقب بازگشته و برجام را از دوره اول ریاست‌جمهوری روحانی بررسی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که دولت با یک ابرپروژه به نام برجام قصد داشت از یک برنامه سیاسی به توسعه اقتصادی برسد. حضور کشورهای اروپایی در یک‌سو و همچنین عزم امریکا برای مذاکره با ایران، انرژی مضاعفی در رییس‌جمهور ایجاد کرد تا با مشکلات و مخالفان داخلی روبه‌رو شده و حرف برای گفتن داشته باشد. از طرفی چون حسن روحانی دولت را به تازگی تحویل گرفته بود، همواره این بستر وجود داشت که برخی از مشکلات موجود را با اتصال آن مشکلات به دولت قبل تبیین کند.

یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که روحانی بر آن تاکید داشت، میزان درآمد نفتی ایران در دولت‌های نهم و دهم بود؛ زیرا درآمدهای نفتی دولت گذشته ارزشی به میزان 50 درصد از کل درآمدهای نفتی کشور داشت. به همین دلیل باتوجه به میانگین کارهایی که باید با این درآمد صورت می‌گرفت و انجام نشده بود، دولت توانست در نقش منتقد ظهور کند. اما پس از آنکه دولت با مصایب و رنج‌های فراوان داخلی و بین‌المللی، برجام را به نتیجه رساند، انتظار داشت که مشکلات با برجام حل شود. بر این اساس دولت با پشتوانه برجام پا به کارزار انتخابات دوازدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری گذاشت. نگاهی گذرا به وعده‌های انتخاباتی رییس‌جمهور نشان می‌دهد این احساس در دولت وجود داشت که پس از به ثمر رسیدن برجام، دولت قدرتمندتر می‌شود. به همین دلیل آن وعده‌های انتخاباتی مطرح شد. اما پس از پیروزی ترامپ در انتخابات امریکا و خروج یک‌جانبه امریکا از برجام، حسن روحانی خود را در جایگاهی یافت که امکان تحقق وعده‌های انتخاباتی میسر نیست. این تنها مشکل حسن روحانی در دولت دوازدهم نبود؛ بلکه مشکلات صندوق‌های رفاهی و بازنشستگی، مشکلات بین‌المللی، قلدری‌های ترامپ و دولت امریکا، ورشکستگی موسسات مالی و اعتباری، اعتراضات سیاسی و جناحی در داخل کشور به‌ویژه در دی‌ماه، ایجاد اخلال در مدیریت‌های سیاسی و تمامی مشکلات اجتماعی که دولت با آنها دست و پنجه نرم می‌کرد، دولت را با موضوعات ناشناخته یا شناخته‌شده‌ای که توانایی مقابله با آنهارا نداشت، روبه‌رو کرد. هرچند نباید فراموش کرد که دولت، گاه خود نیز برای خود مشکل‌آفرینی کرده است که عدم هماهنگی میان برخی نیروهای دولت، تنها بخشی از مشکلات داخلی دولت است. مجموعه این مشکلات فضای سکوتی که امروز شاهد هستیم را به دولت تحمیل کرد. صدای دولت در شرایط امروز باید صدایی رسا، امیدبخش و راهگشا باشد. دولت اکنون در سکوت است تا کشور به ثبات برسد. اتفاقی که اگر رخ دهد، قطعا دولت پیرامون تمامی آنچه تاکنون رخ داد و کشور را به این روزهای ناخوش رساند، صحبت خواهد کرد. البته نباید این موضوع را نادیده گرفت که بخشی از سکوت دولت در راستای وفاق ملی و برهم نخوردن همبستگی ملی است. پیشنهاد من برای دولت آن است که رییس‌جمهور باید هرچه سریع‌تر سخنگوی دولت را انتخاب کند. دولت باید درکنار کابینه، کمیته‌های متعدد درخصوص تمام مواردی که به آن اشاره شد، تشکیل دهد تا هرکمیته به صورت تخصصی موضوعات را مورد بررسی قرار دهد. در این شرایط سایر قوا و مسوولان نیز به وظیفه خود برای کمک به دولت برای برون‌رفت از وضعیت فعلی کمک می‌کنند.

در نهایت، به نظر می‌رسد که البته عوامل متعدد داخلی و خارجی در اتخاذ این رویکرد جدید ازجانب رییس‌جمهوری و دولت و روی آوردن به نوعی سکوت خودخواسته موثر بوده اما فارغ از این علل و عوامل، نتیجه این مشی جدید ناآشنا، چیزی نیست، مگر، سکوت و سردی و انفعال بیشتر در دولتی که آمده بود به مدد «تدبیر»، «امید» بیافریند.

منبع: روزنامه اعتماد