روحانی فردا چه نگوید

اعتمادآنلاین| 1- امروز پرسش این است که در جلسه سؤال از رئیس‌جمهور «روحانی چه بگوید؟» اما من می‌گویم «روحانی چه نگوید.» عده‌ای می‌خواهند روحانی را عصبانی کنند تا وی مصلحت‌اندیشی را کنار بگذارد و ناگفته‌هایی را بیان کند.

برخی می‌خواهند جلسه سؤال از روحانی یک سطح بالاتر از جلسه استیضاح وزیر کار برود که این امر باعث می‌شود امنیتی ذهنی مردم بیش از پیش برهم بریزد.

اگر شرایط خارجی به‌سامان بود و دارودسته ترامپ چنگ و دندان نشان نمی‌دادند، عیبی نداشت روحانی با نمایندگان راست نوعی مبارزه‌جویی تمام‌عیار را پیش بگیرد و حرف‌هایش را بزند اما چه کنیم، شرایط جهانی اجازه این کار را نمی‌دهد. راه بدیل آن است، کابینه به‌جای رئیس‌جمهور سخن بگوید و مردم را از پشت پرده‌ها آگاه کند.

اساساً باید پرسید، چرا نباید دولت پرسشگر داشته باشیم که دیگران را وادار به پاسخگویی کند. به قول معروف «بئس السائل ونعم المسئول وهذا نعم المطلوب»

2- روحانی سابقه حضور در مجلس را دارد و به فنون کار پارلمانی مسلط است لذا می‌تواند میان سؤال‌کنندگان شکاف بیندازد؛ یعنی برخی را نوازش کند و برخی را بتکاند.

نمونه بسیار خوب این مدل، استیضاح بهزاد نبوی در مجلس سوم بود؛ نبوی خاک راست‌ها تکاند و آن‌ها را تک و تنها در مجلس رها کرد. روحانی بهتر است، همت خود را مصروف پاسخ به محورهای سؤالات کند و فراتر نرود؛ نمایندگان هم می‌توانند از بعضی پاسخ‌ها قانع نشوند و ادامه کار را به قوه قضائیه بسپارند؛ ولی می‌دانیم قضات برای رسیدگی به این امور کلان همچون اشتغال و رکود و... تربیت نشده‌اند.

3- روحانی برخلاف وزرایش، نه احتیاج به تطمیع دارد و نه احتیاج به تهدید. لذا آشنایان و اعضای ستادش نباید رجزخوانی کنند و به‌دنبال پس گرفتن امضاها بروند.

4- در جلسه سؤال، موضع رئیس‌ مجلس هم حائز اهمیت است. رئیس‌‌مجلس باید نمایندگان را کنترل کند تا همچون جلسات استیضاح از چارچوب خارج نشوند.

منبع: امتداد