وزن معیار دقیقی برای سنجش سلامتی نیست

​اگر از آن دسته افرادی باشید که همیشه دنبال پیدا کردن بهترین رژیم برای بدنشان‌اند، چه به قصد رسیدن به وزن ایده‌آل، چه برای حفظ سلامتی و چه هر دو، گوشتان به شنیدن نام انواع و اقسام رژیم آشنا است: کم‌چرب، کم‌کربوهیدرات، کتو، پالئو، ساحل جنوبی، روزه ادواری و...؛ فهرستی تمام‌نشدنی که هر روز اسم تازه‌ای به آن اضافه می‌شود.

با توجه به این نکته که تقریبا تمام رسانه‌های داخلی و خارجی، تلویزیون، مجلات، سایت‌های اینترنتی، رسانه‌های اجتماعی و تبلیغات، لاغری را شکل ایده‌آل بدن انسان نشان می‌دهند، جای تعجب ندارد که در چند سال گذشته از هر پنج زن میانسال، یک نفر رژیم گرفته باشد؛ البته رژیم‌هایی که اغلب شکست خورده‌اند و فرد رژیم‌گیرنده به وزن پیشین خود بازگشته یا حتی سنگین‌تر هم شده است. در پژوهشی با ۱۰۰ هزار زن شرکت‌کننده، معلوم شد کمتر از یک درصد افراد خیلی چاق توانستند به وزن طبیعی برسند و بیشتر کسانی که وزن کم کردند، در عرض پنج سال وزنی را که از دست دادند، دوباره به دست آوردند.

اکنون متخصصان چیزی می‌گویند که بسیاری از ما خیلی وقت است دلمان می‌خواهد بشنویم: وزن کم کردن در درازمدت واقعا کار سختی است؛ دلایل آن هم هیچ ربطی به اراده انسان ندارد و حتی شاید اصلا کاهش وزن لازم نباشد.

پیامی که مردم اغلب اوقات از سازمان‌های بهداشتی و رسانه‌ها گرفته‌اند، این است که کمی و زیادی وزن و سلامت انسان، با هم رابطه مستقیم دارند. جفری هانگر، دکتر و استادیار روانشناسی دانشگاه میامی اوهایو و کسی که مدت‌ها است از پژوهشگران حوزه «ننگ وزن» محسوب می‌شود، معتقد است: «برای اینکه وزن بالاتر به خودی خود به ضعف سلامتی منجر می‌شود، هیچ مدرک محکمی وجود ندارد».

اگر وزن شما بیش از حد زیاد باشد و بدن بسیار بزرگی داشته باشید، کاهش وزن می‌تواند از مفاصل شما در برابر آرتروز محافظت کند و کارهای روزمره و ورزش کردن را برای شما آسان‌تر کند. اما در بیشتر مواقع، تمرکزی که زنان بر کاهش وزن می‌گذارند، آن را از سایر اقدام‌های مهم بهداشتی هم مهم‌تر جلوه می‌دهد. پس چرا معمولا این حرفی نیست که از مراکز بهداشتی و سلامتی بشنویم؟

هانگر می‌گوید: «شواهد فراوانی وجود دارد [که لاغری دلیل بر سلامتی و برعکس نیست] اما متخصصان آن‌قدر بر عقاید خود ثابت‌قدم مانده‌اند که چیزی خلاف آن را نمی‌پذیرند.»