یک خبرنگار افغانستانی: طالبان با تشکیل امارت اسلامی دروغگویی را یاد گرفتند

روزنامه آرمان امروز با فردین عمری، یکی از خبرنگاران افغانستانی که ۵ سال سابقه کار در حوزه روزنامه‌نگاری دارد درباره مصائب خبرنگاران در دوران طالبان گفت‌وگو کرده است.

به گزارش آرمان امروز، بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید: 

 

• در دوران حکومت سابق افغانستان، کارهای خبری و شغل خبرنگارها آزاد بود و سانسور بسیار کم بود. خبرنگارها، خبرهایی که می‌خواستند بدون فشار از سوی دولت و حکومت، در رسانه‌ها انعکاس می‌دادند. ما نمی‌گوییم که سانسور و محدودیت نبود، بلکه بسیار کم‌تر از زمان حال بود. 
• در دولت اشرف غنی هم رسانه‌ها وقتی می‌خواستند درباره فعالیت‌های گروه طالبان بنویسند، جان‌شان در خطر بود و گروه های طالب آنها را تهدید می‌کردند. ما می توانستیم بنویسیم ولی در برخی از ولایت‌ها که طالبان در آنجا نفوذ داشت، ممکن بود خبرنگار توسط گروه‌های طالب دستگیر شوند. همچنین خبرنگاران زن نمی توانستند به آنجا بروند و خبرنگاری برای خانم ها ممنوع بود. اگر مردان هم برای تهیه گزارش می‌رفتند، ممکن بود جانشان به خطر بیفتد و با اسلحه و مین به خودروی آنها حمله می‌شد، فقط کافی بود بدانند که آن مطلب منافع طالبان را به خطر می اندازد. 
• نکته جالب قبل از تشکیل امارت اسلامی این بود که رهبران و گروه‌های طالب دروغ نمی‌گفتند و از سیاست و سیاست‌بازی چندان سر در نمی آوردند، کاری که به ضررشان نیز بود، انجام می‌دادند و سانسور و دروغ نمی‌گفتند و آن را انعکاس می‌دادند، اما با تشکیل امارت اسلامی و مراوده با کشورهای دیگر، آنها دروغگویی و به قول معروف سیاست بازی یاد گرفتند و حالا می‌گویند رسانه‌ها آزاد هستند اما دروغ می‌گویند.
•  وقتی طالب‌ها آمدند و وارد کابل شدند، ما کابل بودیم. روزی که به سرکار رفتیم، دیدیم که دفترمان تعطیل است. برگشتیم به منزل و مدیرمان به ما گفت که قرار شده مجوز به ما برای انتشار بدهند، اما دفتر روزنامه ما برای همیشه تعطیل شد.
• وقتی آمدند اولین کارشان این بود که  خبرنگارها را می‌زدند و دستگیر می‌کردند. خانم‌ها که اصلا خبرنگاری‌شان حرام بود و فقط چند نفر از خانم‌ها توانستند با شرایط کاری آنها کنار بیانید.  خبرنگارها دستفروشی می‌کنند و برخی به ایران آمدند و مشغول کارگری هستند، چرا که کارهای رسانه‌ای تعطیل شده و کاری هم نیست جز دستفروشی.  البته برخی از دوستان ما در خانه کار می‌کنند و دفتری برای کارندارند.