مافیای مسکن به مردم ربطی ندارد؛ نهاد‌های رسمی و بانک‌ها در این زمینه نقش دارند

احمدرضا سرحدی، کارشناس مسکن معتقد است یک زوج جوان اصلا نمی‌تواند به خرید خانه فکر کند. 

 

به گزارش انتخاب، مهم‌ترین بخش‌های گفتگوی احمدرضا سرحدی را در ادامه می‌خوانید:

• وقتی که عرضه و تقاضا با هم برابری نداشته باشد و تعادلی بین آن‌ها وجود ندارد، با دستور چه کار می‌توان کرد؟ هرچه دستور در این زمینه بدهند کار‌ها زیرزمینی‌تر می‌شود و قرارداد‌ها صوری می‌شود، این تجربه چهل سال انجام شده و تعجب می‌کنم چرا باز به این مسیر ادامه می‌دهند.
• اقتصاد، عرضه و تقاضاست و اگر تعادل آن‌ها به هم بخورد سنگ روی سنگ بند نمی‌شود. مافیای مسکن اصلا به مردم ربطی ندارد، نهاد‌های رسمی و بانک‌ها در این زمینه نقش دارند و عمده این احتکار و قیمت سازی توسط آن‌ها صورت می‌گیرد.
• دولت نیز در ۴۳ سال اخیر ضمن تذکر کارشناسان کاری برای ساخت خانه‌های استیجاری نکرده است. الان هم دست دولت در حوزه مسکن خالیست. من نمی‌دانم چرا دولت از روش‌های بی نتیجه استفاده می‌کند و بر آن اصرار دارد.
• در بخش خرید مسکن نیز مشکلات زیاد است. باید اشتغال و کار ایجاد شود؛ با وام ۵۰۰ میلیونی که ماهانه ده میلیون قسط آن است کسی نمی‌تواند خانه دار شود، آن وام ۵۰۰ میلیونی نیز بیست درصد قیمت خانه است.
• من که هفتاد سال سن دارم با دو سال کار کردن خانه خریدم و آن را به مرور تبدیل کردم، اما الان وقتی حقوق یک کارمند و کارگر کفاف معیشتش را هم نمی‌دهد چگونه وارد بازار مسکن شود؟ 
•  تمام معاملاتی که انجام می‌شود اگر دقت کنید معاملات سفته بازی است یعنی مصرف کننده ملک‌ها را نمی‌خرد و سرمایه دار برای حفظ سرمایه می‌خرد.
• یک زوج جوان اصلا نمی‌تواند به خرید خانه فکر کند. با حقوق ماهی دوازده میلیون چطور ده میلیون قسط بیست درصد قیمت خانه را بدهد؟ ۹ دهک جامعه نمی‌توانند خانه بخرند و یک دهک هستند که توانایی ورود به بازار مسکن را دارند. این تصور که رکود و ماندن ساختمان‌ها روی دست دلال‌ها قیمت را اصلاح می‌کند مطلقا نتیجه نمی‌دهد. نهایتا خانه را به خارجی‌ها مثل ترکیه می‌فروشند. 

 

• یکی از مشکلات ما آمایش سرزمین است. تمام درآمد و پول و کار کشور را در یک نقطه در تهران متمرکز کرده ایم و بقیه جا‌ها خالی مانده است، بحران عظیم مسکن عمدتا در کلانشهر هاست. شما در بیرجند و شهرستان‌های کوچک به این وضعیت برنمی خورید.
• باید امکانات را در بحث آمایش سرزمینی در کل کشور تقسیم کنند که افرادیکه می‌خواهند در یزد و کرمان و سیستان بمانند توانایی زندگی داشته باشند و برای یک دانشگاه و بیمارستان و کار اداری به تهران بیایند.