شهرها نیازمند امیدند؛ بارقه امید را که زنان هستند در شهر ناپدید نکنیم

زهرا نژادبهرام در یادداشتی با عنوان «زنان و امیدی که به آینده در شهر دارند» برای روزنامه اعتماد نوشت: شهرها مکان‌های کانونی برای حیات بشری هستند. امروزه بیش از 50 درصد جمعیت جهان و بالغ بر 70 درصد جمعیت ایران در شهرها زندگی می‌کنند که نیمی از آنان زنان هستند. زنان امید آینده هستند چرا که خود کانون امیدبخشی و امیدافزایی هستند. آنان‌که راه درازی را در طول تاریخ برای عبور از مشکلات و گشایش درها طی کرده‌اند اکنون در شهر با توجه به همه تغییرات فناورانه و تحول‌زا با تکیه بر توان فردی و تجارب اجتماعی حرکتی متفاوت از امید را رقم زده‌اند.

آنان به دنبال دستیابی برای زندگی بهتر و گشایش فرصت‌های بیشتر برای کسب تجربه و دانش در شهرها راه‌های گوناگونی را به آزمایش گذاشته‌اند که بخشی از آن در پیشی گرفتن در مقاطع تحصیلات دانشگاهی و بخشی دیگر در گشایش فرصت‌های شغلی برای خود به صورت کارآفرینی و... هستند. آنان در شهر به دنبال امید گشته‌اند و امید را ایجاد کرده‌اند چراکه اگر امید را نمی‌دیدند و امیدوار نبودند قادر به طی این راه طولانی برای بهبود شرایط زندگی نبودند هر چند که گام‌های آنان بلند است اما مسیر طولانی است.

زنان در این مسیر طولانی هنوز به آینده امید دارند چون با اتکا به همین انرژی است که فرصت‌های تازه را جست‌وجو می‌کنند. آنان خیابان را بستری برای تعامل و فرصتی برای حضور دیده‌اند. زنان در شهرها با امید به سوی آینده شهرهای خود را آذین می‌بندند.چراکه فرزندان امید‌های زندگی زنان هستند چه آنها که طعم مادری را چشیده‌اند چه آنها که هنوز فرزند هستند و طعم مادر داشتن را بر دهان دارند.

مادر همیشه امید دارد و امیدش برای آینده برای فرزندان است. آنها با در آغوش کشیدن مشکلات برای آسایش فرزندان بستری مطمئن را برای آنها آرزو دارند؛ در شرایطی که فشار اقتصادی جامعه را ملتهب ساخته و مطالبات انباشته‌شده مردم و به ویژه زنان بر کف خیابان آمده باز آنها امید دارند؛ امید به فردای بهتر! زنان از امیدوارترین و امیدساز‌ترین افراد جامعه هستند چرا که امید را فرصتی برای بهتر شدن و امکانی برای ادامه حیات می‌دانند.

زنان امیدوار راه آینده را باز می‌کنند؛ به امید آیندگان! اما پاسخ ما به این همه امید چیست آیا آنها را با خود همراه می‌کنیم یا آنکه امیدشان را ناامید. بر اساس برخی مطالعات بین بالا بودن میزان امید افراد و موفقیت آنها در فعالیت‌های ورزشی، بالا بودن میزان پیشرفت تحصیلی، سلامت جسمی و روانی بهتر و بیشتر مـوثر بودن روش‌های روان درمانی مورد استفاده در درمان اختلالات، ارتباط وجود دارد (اسـنایدر، 2002؛ اسـنایدر، فلدمن، شوری و راند، 2002). از آن‌جا که عناصر دوگانه سازنده امید، یعنی منابع و مسیرها، بیانگر فرآیند افکار هدف‌مدار هستند و تفکرات هدف‌مدار هم از لحاظ نظری نقطه مرکزی و ثقل معنا در زندگی هستند، پس می‌توان فـرض کرد که تفکر امیدوارانه پیامد اصلی معناداری در زندگی است با این نگاه امید بستری برای معنا‌دار کردن زندگی است و شاخص‌های امید در زندگی زنان که قابلیت تسری به همه شهر را دارد می‌توان در تلاش برای ادامه تحصیل، اشتغال، مشارکت اجتماعی -  سیاسی و... مشاهده کرد.

امید نقطه کانونی زنان برای آینده است چراکه آنان مکان را به هویت گره زده‌اند و هویت آنان نفس امید است و از این رو قادرند شهری امیدوار را تصویر کنند. آنان با تاب‌آوری در برابر مشکلات و مصائب همچنان رو به پیش گام برمی‌دارند. آنان فراق و نابرابری و... را حلقه‌هایی از زندگی تعریف کرده‌اند که با امید به رفع آن زندگی مطلوب را طلب می‌کنند. زنان در شهر در پی ساخت بنای امید هر روز را با نشاط آغاز می‌کنند چرا که خانواده در پی نشاط آنان است تا بنای خانواده مستحکم بماند تا کودکان راه را بیاموزند و همسران در پشت سر گذاشتن مصائب و دشواری‌ها پشتیبان باشند و خود را با امید باز‌سازی کنند.

چراغ زندگی زنان امید است اما نه خوش باوری که در دیدن و شنیدن همه دشواری‌ها اما برای آنکه هدف‌گذاری کرده‌اند و می‌دانند که قرار است راهی به سوی آینده بگشایند امید دارند. آنان امید واهی ندارند، آنان به روشنایی امید دارند چراکه مادران‌شان، خواهران‌شان، مادربزرگ‌ها و جده‌ها و...به آنان آموخته‌اند که زندگی زنان با پشتکار و امید به سوی روشنایی هدایت می‌شود. در این میان در شهر که سردرگمی و دشواری و نگرانی و تیرگی موج می‌زند، آنان هستند که قادرند با اتکا به توان خود بستر لازم برای بازگشت امید به شهر را فراهم کنند.

آنان با طراوت و قدردانی از زندگی با تلاش شهر را به کانون امید مبدل می‌کنند. از این رو بستر را برای آنان که بار امید را به شهر هدیه می‌کنند فراهم کنیم و خواسته و ناخواسته بارقه امید که زنان هستند را در شهر ناپدید نسازیم! شهر‌ها نیازمند امید هستند. فرصت امید را به آنها بدهیم و به تفاهم عمومی نزدیک شویم و با تغییر در روش‌ها و سیاست‌ها  بسترها را  ایجاد کنیم.