خواسته‌های عقلانی دانشجویان باید محقق شود؛ درمورد مابقی گفت‌و‌گو شود

تقی آزاد ارمکی، یک استاد دانشگاه تهران، درباره وقایع اخیر رخ داده در دانشگاه‌ها و اعتراضات دانشجویان تصریح کرد: ما جامعه‌شناسان همواره نسبت به برخی از مسائل تذکر داده‌ایم. بارها تکرار کرده‌ایم، اجازه ندهید که یک مسئله حساس‌شود و جوانان نسبت به یک موضوع حساس‌شوند. اگرچه به این موضوع اشاره کرده‌ایم اما این موضوع مورد توجه قرار نگرفته است.

به گزارش ایسنا، بخش هایی از گفت و گوی ارمکی را در ادامه می خوانید:

*دانشجویان از اصلاح‌طلبی و اصول‌گرایی تقریباً تبری می‌جویند،  دانشجویان دقیقا این مطلب را بیان می‌کنند که منتقد اصلاح‌طلبی و مخالف اصول‌گرایی هستند.

*علت این موضوع در باور آنها است؛ چرا که معتقدند اصولگراها اساسا نظام‌فرهنگی جامعه را بسته‌اند و اصلاح‌طلبان روند تغییرات را به تاخیر می‌اندازند. دانشجویان مطرح می‌کنند که این مسائل سبب می‌شود که هیچکدام را قبول نداشته باشند. 

*وقتی چنین شرایطی حاکم باشد، نمی‌توان نهادهایی مانند شورای صنفی و انجمن اسلامی را با دانشجویان مرتبط دانست و آنها را کنترل کرد. در حال حاضر، دانشجویان از خلاءها استفاده می‌کنند و برای خود فضا می‌سازند. این موضوع می‌تواند هم موجب تحول در دانشگاه شود و هم می‌تواند منشاء بحران، آشوب و خشونت باشد.

*اگرچه هر دو مورد می‌تواند در دانشگاه‌ها اتفاق بیفتد، اما بستگی به اساتید و نهادهای امنیتی دارد که چگونه با دانشجویان و این جریان برخورد کنند. می‌توان با دانشجویان برخورد کرد و خشونت را با خشونت جواب داد و جریان دانشجویی در دانشگاه خشونت‌آمیز شود، در این شرایط، سرانجام آن مشخص نیست؛ همچنین می‌توان با دانشجویان وارد گفتگو شد و خواسته‌هایی که امکان‌پذیر است، محقق کرد و خواسته‌هایی که امکان‌پذیر نیست به بحث گذاشته شود.

*در گذشته، کرسی آزاداندیشی در دانشگاه‌ها ایجاد شد که چیزی از آن درنیامد. خانه گفتگو نیز تاثیری ندارد، بلکه با کسانی که وارد صحنه شده‌اند باید گفتگو کرد. پرسشی مطرح می‌کنم "چه گفتگویی باید با این افراد شود؟" باید گفتگو کرد، آنچه که امکان‌پذیر است محقق شود و آنچه که ممکن نیست به گفتگو گذاشته شود. باید در ارتباط با مشکلات و مسائلی که امکان‌پذیر نیست، گفتگو کرد نه درباره همه موارد؛ مگر دانشجو برای گفتگو آمده است؟ آنها برای تغییرات آمده‌اند.

*آنها برای تغییر آمده‌اند، خواسته‌های عقلانی آنها را باید محقق کرد و مابقی را به گفتگو واگذار کرد. اگر این کار انجام نشود و دانشجویان سرکوب شوند، سرکوبگری آنها به یک نقطه عطف برای حوادث بعدی تبدیل می‌شود. اگر این موضوع رها شود، این احتمال وجود دارد که ماجرا دوباره شکل بگیرد و گرفتاری درست شود.

*آنها معتقد هستند، اگر این کار را بکنند، هیچ چیزی پیش نمی‌رود و به همین دلیل روی برخی از مسائل دست می‌گذارند؛ به طور مثال، در کلاس‌های درس حاضر نمی‌شوند.

*کنش اجتماعی طی سالهای گذشته به دانشجویان آموزش داده نشده است،  هیچگاه به دانشجویان اجازه نداده‌ایم که درست رفتار کنند. هزاران نهاد داریم که بتوانیم دانشجویان را کنترل کنیم، اما نهادی وجود نداشته است که معاونت فرهنگی و دانشجویی باشد و به دانشجویان مدنیت را آموزش دهد و با دانشجویان همراه باشد. آموزش کنشگری مدنی کار ما است، اما این کار را نکرده‌ایم؛ به دانشجویان یاد داده‌ایم که به کلاس نروید و اعتصاب کنید.