عباس عبدی متولد 1 تیر 1335 و همچنین فعال سیاسی-اجتماعی، پژوهشگر اجتماعی و روزنامهنگار اصلاحطلب است. عبدی که سابقه فعالیت در روزنامههای سلام و صبح امروز را در کارنامه خود دارد همزمان از مؤسسان مؤسسه پژوهشی آینده و عضو مؤسس جبهه مشارکت و سپس شورای مرکزی و دفتر سیاسی حزب بوده و هم اکنون نیز عضو هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامهنگاران ایران است. آثار و کتابهای بسیاری از آقای عبدی به چاپ رسیده است که از جمله میتوان به صدایی که شنیده نشد و قدرت، قانون، فرهنگ و نیز در مسیر آزادی اشاره کرد.
عباس عبدی نوشت: یکی از مهمترین ریشههای بحران کنونی در انحصار مدیریت امور و امنیتی کردن اتفاقات است. مسوولان میخواهند همه گوش به فرمان آنان باشند، و سکوت کنند، و به حرف آنان گوش دهند. هر کس هر حرفی و گمانهای زد، محکوم است جز حرفهایی که خودشان میزنند.
عباس عبدی نوشت: واقعیت این است که برای بسیاری از مردم فرقی نمیکند که کدام دولت یا شخص موفق شود، مساله مردم موفقیت است. موفقیت هم چیزی نیست که بتوان آن را با تبلیغات جا انداخت یا از میان بُرد.
عباس عبدی نوشت: وضعیت این نسل (دهه شصتیها) بیش از اینکه محصول خواست و اراده آزادِ تک تک آنان باشد ناشی از جبری است که جامعه بر آنان تحمیل کرد و همه ما نیز کمابیش در آن شریکیم.
عباس عبدی نوشت: مسمومیت دختران به این علت به مسالهای هزینهساز تبدیل شد که سیاست رسانهای در ایران مسموم است. در چنین فضای رسانهای هر خبر و اطلاعی میتواند مسمومیت مضاعف پیدا کند.
عباس عبدی نوشت: به طور قطع شعار زن، زندگی، آزادی اثرات خود را بر جامعه رو به رشد ایران بر جای گذاشته است و مقاومت بیفایده است.
در واقع همان نقشی که دهه هشتادیها در اعتراضات اخیر داشتند، در جریان اصلاحات دهه شصتیها به عهده داشتند و بسیار هم خرسند و با انگیزه بودند- هر چند امروز از آن پشیمان هستند- ولی این پشیمانی یک خودزنی و موضعی انفعالی است.
عباس عبدی نوشت: در جریان اعتراضات پاییز، خیلیها معتقد بودند که نیروی اصلی آن اعتراضات دهه هشتادیها یا نسل z هستند. به اعتقاد من آنها نیروی میدان بودند، اصل ماجرا به متولدین دهه ۱۳۶۰ مربوط میشد.
عباس عبدی نوشت: آنچه جامعه ما را تهدید میکند، بیش از آنکه شیرابه زباله باشد، شیرابه سیاست است.
عباس عبدی نوشت: فرصت اصلاحات نامحدود نیست. به لحاظ شاخصهای گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و نیز روابط خارجی، به علاوه وضعیت مدیریت ناکارآمد، هیچ چشماندازی برای بهبود وضع نیست. بنابراین چارهای جز اقدام برای اصلاحات وجود ندارد.
