حسین فرکی در گفت‌وگو با اعتماد: داریوش مصطفوی نماد اخلاق و بزرگی در فوتبال ما بود؛ او ارتباطات بین‌المللی برای ایران را گسترش داد +‌ویدئو

اعتماد نوشت: داریوش مصطفوی، بازیکن اسبق سرخابی‌ها و تیم ملی و رییس پیشین فدراسیون فوتبال پس از تحمل‌ یک دوره بیماری سخت در 81 سالگی جان سپرد. اما نام وی به عنوان یکی از چهره‌هایی ماندگار و تاثیرگذار در تاریخ فوتبال ما ثبت خواهد شد. در حاشیه مراسم تشییع پیکر داریوش مصطفوی که در آن تعدادی از مدیران و بازیکنان سابق فوتبال ایران حضور داشتند، فرصتی دست داد تا با حسین فرکی که مشغول گپ و گفت با محمد خاکپور و رضا مهدوی بود به گفت‌وگو بپردازیم.

   از حضور در مراسم وداع ابدی با داریوش مصطفوی بگویید. 

خب امروز مراسم تشییع داریوش خان یکی از بزرگان عرصه ورزش به ویژه فوتبال بود. ایشان، فوتبالیست قابل و ملی پوش توانایی بود و هم به عنوان یکی از مدیران‌ موفق شناخته می‌شد. او سمت ریاست فدراسیون فوتبال را در دوره‌ای بر عهده داشت که در آن دوره افتخارات زیادی در فوتبال کشورمان‌ به دست آمده است. اما امروز، متاسفانه شاهد خاکسپاری ایشان بودیم. برای شادی روحشان طلب مغفرت می‌کنم و عرض تسلیت دارم به خانواده این‌ عزیز. فقدان‌ چنین شخصیتی در فوتبالمان واقعا جای تاسف‌ دارد. همچنین جا دارد، این مصیبت را به جامعه ورزش هم تسلیت عرض کنم و همچنین‌ به دوستان و آشنایان و همکاران ایشان. امیدوارم ‌این‌ غم سنگین را هرچند سخت بتوانند به فراموشی بسپارند و به حیات خودشان ادامه دهند و ماهم دعاگوی خانواده ایشان هستیم. به هر حال مشیت الهی است و با تقدیر هیچ کسی نمی‌تواند مبارزه کند و امروز تقدیر داریوش خان این بود که تا اینجا در قید حیات باشد و از اینجا به بعد ان‌شاءالله محشور شوند با ائمه اطهار.

   خاطره‌ای از مرحوم که در ذهنتان نقش بسته، چیست؟ 

خاطرات زیادی  طی این سال‌ها با ایشان دارم که می‌توانم به دو‌ دیدار آخرمان اشاره کنم. دیدار اولمان در قطر بود که ایشان به همراه نوه‌شان تشریف آورده بود برای دیدار ایران و امارات، در جام ملت‌ها که ایشان را زیارت کردم و دیدار بعدی ما در مجموعه امجدیه بود که ایشان به رختکن آمد در کنار بقیه پیشکسوتان، به مناسبت افتتاحیه بازی‌های جام یونس شکوری و در رختکن صحبت‌های خوبی را مطرح کردند. در آنجا باز هم مثل گذشته از بیانات ایشان استفاده کردیم که متاسفانه این دو‌ دیدار آخر ما، نهایتا منجر به این شد که حالا در مراسم خاکسپاری ایشان حضور پیدا کنم. از او آثار خیلی خوبی برای فوتبال ما باقی‌ مانده است.

   یکی ‌از‌ مهم‌ترین اتفاقات در فوتبال ما پس از انقلاب، صعود به جام جهانی‌ ۹۸ بود که در دوره ریاست مرحوم مصطفوی رقم‌خورد، به نظر شما، آن صعود چه تاثیری‌ در پیشرفت فوتبال ما داشت؟‌

از نظر من جام جهانی‌۹۸ مثل مقطع‌های مختلف از جمله جام جهانی ۷۸ تاثیر‌ مثبت فراوانی داشت. خب سال ۷۸ ما برای اولین‌بار صعود کردیم که مصادف می‌شد تقریبا با اوایل انقلاب و حشمت خان مهاجرانی سرمربی ما بودند که جا دارد از ایشان هم یادی کنیم و برایشان آرزوی سلامتی داریم. اما ۲۰ سال بعد به جام‌جهانی رفتیم با ریاست آقای مصطفوی که زحمات زیادی کشیدند و ارتباطات خیلی خوبی در بحث بین‌المللی داشتند، هم با فیفا و هم با ‌ای‌اف‌سی از پوئن‌هایی که می‌توانست برای فوتبال ما استفاده کرد. صعود به جام‌جهانی ۹۸ جزو بهترین و شیرین‌ترین دوران فوتبال بود‌. در جام‌های جهانی ۷۸ و ۹۸ توانستیم بازیکنان مطرحی را به فوتبال کشورمان‌ معرفی کنیم که این نسل همچنان هستند و کار مربیگری را انجام می‌دهند. حتی اگر فوتبالشان تمام شده اما آن جام‌جهانی و شکست امریکا و بازی با آلمان و یوگسلاوی هیچ‌وقت از ذهن هواداران فوتبال پاک نمی‌شود که بخش عظیمی‌ از این ‌تلاش‌ها را مدیون زحمات آقای‌ مصطفوی‌ به عنوان ‌رییس وقت‌‌ فدراسیون هستیم.

   نکته‌ای که بعضی حاضرین در این مراسم‌ هم به آن اشاره کردند جای خالی بعضی از بازیکنان نسل ۹۸ است. به نظر شما جای خالی آنها توی ذوق نمی‌زند؟ 

من خودم آدمی هستم که همیشه به اتفاقات نگاه مثبتی دارم، فکر می‌کنم بعضی از بازیکنان آن نسل هم در امجدیه و هم در اینجا حضور داشتند. هم آقای استیلی و هم آقای خاکپور بودند، اما بپذیریم که امروزه مثل سال‌ها و دوره‌های قبل نیست که هر پنج، شش ماه یک نفر از بین ما برود ما حالا هفته‌ای نیست که یکی از عزیزان علمی و هنری و ورزشی خودمان را از دست ندهیم! الان باید تصحیحش کنم و بگویم روزی نیست که یک عزیزی را از دست ندهیم. داریوش‌ خان هم آدم بزرگ‌منش و کم توقع و منطقی بود و بگذاریم به حساب اینکه دوستان دیگر حتما شرایطش را نداشتند که بیایند وگرنه، ما آدم‌های قدرشناسی هستیم. البته بگذریم از اینکه، می‌گویند ما یک‌ وقت‌هایی مرده‌پرست هستیم و زنده‌ها را کار نداریم، اما امروز می‌بینیم که مرده‌ها هم دیگر غریبانه دفن می‌شوند. ما در کرونا هم دوستان و عزیزان زیادی را از دست دادیم و امروز هم داریوش خان  راضی نیست که از کسی گلایه‌مند باشد و مطمئنم آن عزیزان هم اگر شرایطش فراهم بود حتما می‌آمدند و در مراسم شرکت می‌کردند و با سپاسگزاری، داریوش خان را روانه دیار باقی‌ می‌کردند. اینکه توقع داشته باشیم که چرا نیستند فکر می‌کنم خیلی منصفانه نیست. خودم در توانم باشد، سعی می‌کنم حضور پیدا کنم اما اگر روزی در مراسمی نبودم دلیل بر این نیست که دلم آنجا نباشد یا نگران و ناراحت نباشم از این واقعه تلخ و تاسف‌بار که می‌شود مرگ اسمش را گذاشت برای هر کسی. من خواستم حمایتی کنم‌ از دوستانی که نیستند، باز هم‌ از آنها تشکر می‌کنم‌ که می‌روند‌ و در مراسم‌های مختلف حضور دارند و این‌ چیزی است که باید با آن کنار بیایم. شخصا در هیچ ‌‌چیزی از هیچ شخصی توقعی ندارم، حتی اگر‌ روزی این مراسم برای من هم برگزار شود از دوستانی که گرفتار هستند، مقابل تریبون شما می‌گویم که بماند، انتظاری ندارم. اما فراموش هم نکنیم که امروز‌ خیلی از چهره‌های ورزشی حضور پیدا کردند شاید به همان اندازه قبلا در شیرودی و بهشت زهرا برای بزرگان‌ مراسم می‌گرفتیم که نشان می‌دهد، داریوش خان محبوبیتی بین جامعه ورزش داشت که حالا این بخش کوچکی بود که در تهران اتفاق افتاد، مطمئنا ایشان دوستانی در استان‌های دیگر و‌ دیگر کشورها دارند که دوست داشتند امروز اینجا باشند، اما ما به نمایندگی این عزیزان اینجا هستیم تا جایشان خالی نباشد.

    داریوش مصطفوی در سال ۷۶ تیم را به جام جهانی برد، اما تا سال‌ها خانه‌نشین بود تا اینکه به پرسپولیس آمد و دوباره بعدش خانه‌نشین شد و الان هم مدیران بزرگی ‌مثل محمد دادکان و صفایی فراهانی داریم که هرکدام به دلایلی از چرخه مدیریتی کنار گذاشته شدند، چطور می‌شود از این پیشکسوتان استفاده کرد تا احساس نکنند که کنار گذاشته شدند و از تجربیاتشان هم سود برد؟

توقع جامعه ورزش و افرادی که اسم بردید و آقای فراهانی و دادکان که با نامهربانی کنار گذاشته شدند با اینکه خدمات زیادی به فوتبالمان‌کردند از مسوولان امروز یک چیز است اینکه یادشان باشد و برخورد نامناسبی با آنها که برای فوتبالمان زحمت کشیده‌اند نداشته باشند یا به آنها کم توجهی نکنند. در واقع اینها گنجینه‌های این مملکت هستند هرچند در رشته‌های دیگر هم داریم که افراد توانمند اما متاسفانه خارج از گود هستند. نباید این گنجینه‌ها به دست فراموشی سپرده شوند. مسوولان ما یادشان باشد که روزی ممکن است زمان این شرایط را برای آنها فراهم کند‌ و آن روز نباید توقع داشته باشند که کسی حالشان را بپرسد. از این چهره‌ها که تجربه دارند و سال‌ها در ورزش‌کشور خدمت کردند، استقبال کنند و کنارشان قرار بگیرند تا فردا خودشان هم مورد توجه مسوولان وقت قرار بگیرند. متاسفانه این اتفاق رخ نمی‌دهد و بیشترین نامهربانی‌ها با عواملی می‌شود که در فوتبال زحمت می‌کشند و خیلی راحت کنار گذاشته می‌شوند، از جمله خود داریوش خان که می‌دانم این اواخر‌ چقدر ناراحت بود، شخصیتی که سال‌های سال با فیفا و ‌ای‌اف‌سی ارتباط داشته همین‌طور که الان هم بعضی‌ها ممکن است داشته باشند و نباید نگاهی به سن و سال آنها کرد. وقتی مسوولان اینها را کنار خودشان داشته باشند یعنی‌ توجه و‌‌ قدرشناسی اما وقتی این اتفاق رخ نمی‌دهد، متاسف می‌شویم که چرا چنین اتفاقی در مملکت ما که ادعای فرهنگ‌‌ غنی‌ داریم،‌ رخ می‌دهد. ما در اجرا ضعیف هستیم و توجهی در بحث فرهنگ‌ نداریم. امیدوارم‌ نگاه مسوولان حال حاضر با دیدن این عزیزان که در عرصه‌های مختلف از دست می‌دهیم، تغییر کند و انگیزه‌ای شود برای نسل آینده که‌ زحماتشان تا هستند، دیده شود.