همسر انسیه خزعلی: مخالفان پروژه گسترش شاهچراغ، همان جشن هنر را می پسندند

محمدمهدی کلانتری، دبیر کمیته میراث فرهنگی اتحادیه انجمن های علمی معماری، مرمت و شهرسازی ایران همسر انسیه خزعلی معاون رئیس جمهوری را یکی از چهره های اثرگذار پشت پرده در ماجرای توسعه حرم شاهچراغ و تخریب بافت تاریخی شیراز عنوان می کند.

در ادامه به گزارش انتخاب سیدمحمدرضا رضازاده ـ عضو هیأت امناء آستان‌های مقدس در شیراز و مشاور تولیت حرم شاهچراغ ـ درباره اجرای طرح موسوم به ۵۷ هکتار توسعه این حرم، در توضیحاتی اعلام کرد: بعضی هم که چه بسا شیراز را همان شیراز برگزاری جشن هنر در ماه مبارک رمضان و شیراز برپایی جشن‌های دو هزار و پانصد ساله می‌پسندند، توجه به ظرفیت والای معنوی سومین حرم اهل بیت (ع) را برنمی‌تابند و مایل نیستند ساماندهی پیرامون حرم‌های مطهر به نتیجه مطلوبی برسد.

سفر مقام معظم رهبری در سال ۸۷ به شیراز، نقطه عطفی بود در توجه دادن به میراث گرانبهای معنوی شیرازیان، در کنار دیگر داشته‌های ارزشمند تاریخی و فرهنگی مردم این خطه، که همان مجاور و ساکن حرم اهل بیت(ع) بودنشان است.

پس از آن سفر بود که شورای‌عالی شهرسازی و معماری مصوب کرد طرح تفصیلی شیراز در محدوده ۵۷ هکتاری اطراف حرم با رویکرد احیاء هویت فرهنگی ـ مذهبی مرکز تاریخی شهر شیراز تهیه شود. گرچه طی پانزده سال گذشته عناصری اجازه ندادند این تصمیم به نتیجه مطلوب خود برسد.

۵۷ هکتار وسعت منطقه‌ای است محدود به خیابان‌هایی که حرم مطهر در آن واقع شده است و هرگز به معنای توسعه دادن صحن و شبستان و رواق در این وسعت نیست. (که بعضی به دروغ نشر می‌دهند)، بلکه در این محدوده ضوابط طراحی باید با محوریت حرم مطهر تعریف شود. مثلا معماری اسلامی در نمای ساختمان‌ها رعایت شود و یا ایجاد محدودیت در ارتفاع ساختمان‌ها به نحوی که گنبد حرم را تحت‌الشعاع قرار ندهند؛ آنچه متاسفانه در مشهد مقدس رعایت نشده است.

در فاصله میان دو حرم حضرت شاهچراغ (ع) و سیدعلاء‌الدین(ع) محدوده‌ای حدود ۲۰ هزار مترمربع که بیش از نیمی از آن نیز امروز فضای باز است، با هندسه‌ای که کمترین تداخل با ساختمان‌های واجد ارزش داشته باشد، به عنوان میدان پیاده‌راه شهری، نه صحن میان دو حرم(که بعضی به دروغ نشر می‌دهند) پیش‌بینی شده است و بر اساس مصوبه کمیسیون ماده پنج، معدود آثار تاریخی ثبت شده و یا واجد ارزش واقع در این محدوده نیز تماماً باید حفظ و مرمت شود. لیکن با کاربری فرهنگی مناسب با دو حرم مطهر مورد بهره‌برداری قرار گیرد.

آنجا صحن نیست که در سطح یا با احداث زیرزمین، قبری در آن ساخته و فروخته شود (که بعضی به دروغ نشر می‌دهند)، بلکه یک فضای عمومی شهری است که موجب احیاء زندگی در بافت تاریخی اطراف خود خواهد شد و تحت مدیریت آستان‌های مقدس نیز قرار نخواهد گرفت و در اختیار مدیریت شهری خواهد بود.