بدون برجام و رفع تحریم، با پاکستان هم نمی‌شود کار کرد

روزنامه هم میهن با مهدی ذاکریان، استاد روابط بین‌الملل گفت‌‌وگو کرده است.

به گزارش هم میهن، بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید؛

 

روشن است که ایران برای پیوند به اقتصاد جهانی و بازارهای بین‌المللی، نیازمند رفع تحریم‌های مالی و اقتصادی و سیاسی است. تا رفع تحریم صورت نگیرد، پیشرفت اقتصادی ایران امکان‌پذیر نیست.

چنین مسئله‌ای نیازمند یک توافق بین‌المللی است. شما که نمی‌توانید ماهی دست بگیرید و در بازار بگویید در قبال این به من اردک بدهید. ایران یک کشور خام‌فروش است و تولید صنعتی خاصی ندارد. خودرو، منسوجات، اسباب‌بازی یا هر چیزی که بتوانیم آن را کالای مصرفی بدانیم. به همین دلیل کشورمان تولید‌کننده مؤثری در نظام بین‌الملل نیست. بنابراین، همین مسئله، یک محدودیت است. اما اگر آن هم بودیم باز برای ارتباط با جهان نیازمند ارتباط با شبکه‌های مالی بین‌المللی بودیم. 

این اتصال از بین رفته و برای اینکه بتوانیم چیزی بفروشیم، بیشتر هزینه می‌کنیم و اسمش را هم گذاشته‌ایم بازار خاکستری؛ بازاری که به ضرر ایران است. بنابراین، ما در ایران به یک توافق نیاز داریم که اسمش برجام باشد یا نباشد. این حرف‌هایی که زده شد، جبهه‌گیری سیاسی است و در عمل مشکلی از کشور حل نمی‌کند.

همین جریان مسئله تهاتر را مطرح کرد. نفت بدهیم، کالاهای بنجل بگیریم؛ نه کالاهای صنعتی و سرمایه‌ای. مدعی هستند که این روش جوابگوست. یک گزارش بدهند که ببینیم در سه سال گذشته و دولت آقای رئیسی با این روش چه آورده‌ای داشتیم. تاکسی از چین گرفتیم؟ مبلغ آن قرارداد معادل سرمایه‌گذاری چین در کشورهای همسایه ایران است. چیزی به دست نیاورده‌ایم.

بگویند برجام شما بی‌ارزش است، ما این‌ها را با روش خودمان به دست آوردیم. همان برجامی که می‌گویند ارزشی نداشت، درهای زیادی را به روی ایران باز کرد. بعد از خروج ترامپ، دنبال احیای برجام نرفتیم. گفتیم با اروپا، روس‌ها و چینی‌ها کار می‌کنیم. آمریکا هم کل توافق را هوا کرد. در داخل هم سنگ‌اندازی کردند. با این شرایط نمی‌شود کار کرد. می‌خواهیم با کشورهای همسایه کار کنیم، عربستان با ما کار می‌کند؟ بانک مرکز پاکستان اجازه مراوده مالی با ما را دارد؟ با پاکستان تهاتر کنیم؟ نفت بدهیم و چه چیزی بگیریم؟

حرف زدن ساده است. بعضی وقت‌ها نماینده‌ها که صحبت می‌کنند، آدم احساس می‌کند آسانسوری اوج گرفتند و با زحمت چیزی را به دست نیاوردند. چون این حرف‌ها بویی از اینکه درکی نسبت به وضعیت سخت زندگی مردم دارند، دیده نمی‌شود. کسی این مسائل را می‌فهمد که مثل مردم زندگی کرده باشد.